Luistervink. Madré Marais
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Luistervink - Madré Marais страница 4

Название: Luistervink

Автор: Madré Marais

Издательство: Ingram

Жанр: Повести

Серия:

isbn: 9780798181518

isbn:

СКАЧАТЬ “ekke wil net weet of juffrou Nicky weet … Juffrou, hoe laat is dit?”

      Sy oë blink bo die pienk wange. Die hele gesiggie gloei van die rondhardloop in die koue lug.

      “Sorry, ek bedoel seblief, juffrou.”

      Nicolene glimlag.

      “Hmmm, kom ek kyk. Of wag, kyk jy sommer hier, dan sê jy bietjie – jy het nou die dag mos mooi geleer,” sê sy en trek haar mou op sodat die outjie haar horlosie kan sien.

      “Disse … dis amper halfvier al, dink ek, juffrou.”

      Sy wil hom nog reghelp, maar hy staan nie lank genoeg stil nie. Teen die tyd dat hy onthou om “Dankie, juffrou!” agterna te skree, is hy al halfpad teen die leer van die glyplank uit.

      Sy sien hy is reg. Haar maag draai. Dis ná vyf-en-twintig oor drie.

      Nog voordat die nagskof deel van hul roetine geword het, het Nicolene al plan gemaak dat hulle soveel moontlik tyd saam kan hê. Sy kon haar net-net uit die buitemuurs wurm, al is sy “vriendelik verplig”. Dis twee skoolwoorde wat sy maklik gebruik as sy leerlinge sover wil kry om iets te doen. Maar dieselfde woorde hou soos ’n boelie ook haar hande agter haar rug vas. Van jong onderwysers word daar verwag om meer as net hul deel te doen.

      As studenteonderwyser, toe sy haar proefstudie by ’n ander skool gedoen het, het sy netbal afgerig. Die kleintjies kon nie eens vir die helfte van ’n oefening konsentreer nie. Die ouer kinders wou liewer grappies maak as om op die spel te fokus. Maar Nicolene het dit regtig geniet, omdat sy kon onthou hoe lekker dit vir haar was om netbal te leer speel. Sy het stil-stil daarvan gedroom dat een van dié meisies ook later tot op nasionale vlak sou vorder, net soos sy op hoërskool.

      Vandat sy graad gekry het, het sy nog nie weer afgerig nie. Liefde vra opoffering. Sy het in haar heel eerste kwartaal by die nuwe skool ’n kans gevat en aangebied om met die redenaars te help. Dis nooit nodig om ná skool te bly nie. Sy kry die leerlinge sommer deur die loop van die dag bymekaar vir voorbereiding.

      Wanneer hulle iewers moet deelneem, is Riaan altyd daar. Dan is dit sý beurt om plan te maak. Al beteken dit deesdae hy moet slaap verloor, of met iemand skofte ruil.

      Sy weet dis nie sy soort ding dié nie. Die toesprake verveel hom. Hy het die meeste van die tyd sy selfoon skelm op sy skoot. Maar elke keer dat een van haar redenaars klaar gepraat het, klap hy so hard hande dat mense na hom toe omkyk. Dan het hy daardie breë glimlag om sy mooi mond. Die glimlag wat sê: “Ja, nè, hoe’s daai vir jou? Jy weet dit, jy weet jy behoort donners jaloers te wees.”

      Net só glimlag hy wanneer sy hom aan iemand voorstel en hy die persoon se hand skud, met sy ander arm styf om haar skouers.

      “Jy moet pasop, my goggo,” het sy hom aan die begin geterg, “ek gaan jou nog eendag aan mense voorstel as my chauffeur!” Maar Riaan bring haar in elk geval nog steeds na dié soort goed toe. Hy hou nie van die idee dat sy verloofde voor in die skoolbussie langs die bestuurder moet saamry nie.

      Die wind roer die boomtakke bo Nicolene se kop sodat blare soos confetti grond toe val. Sy ril. Mevrou, daar het vandag in pousetyd iets gebeur, kry sy die eerste sin in haar gedagtes agtermekaar. Daar was ’n voorval en jou dogter het seergekry. Of eerder, jou dogter het iemand erg seergemaak.

      ’n Voorval. Sy vou haar arms en trek haar skouers hoog op, en dan weer ver terug, om die stywe spiere tussen haar blaaie te probeer strek. Wie praat tog van ’n voorval? Dit klink soos iets wat sommer vanself gebeur het. Nie soos iets wat gedóén is nie.

      Agter haar gil ’n klomp kinders almal tegelyk. Sy ruk haar lyf te vinnig om na hulle toe en ’n steekpyn skiet deur haar linkerskouer. Niks is fout nie, sien sy dadelik. Hulle speel net. Die kinders jaag mekaar nou met ’n groot gelag rond. Dis net ’n speletjie.

      Sy draai stadig weer vorentoe terwyl sy oor haar skouer kyk hoe die meisie nader hardloop. In ’n wilde gimnastiekbeweging druk die kind met al twee haar hande op die muurtjie en swaai die een been oor, met die ander een agterna. Vinnig wikkel sy haar hande onder haar bobene in, ná die geklouter op die ysige klimraam.

      Die kind is ’n regte wildewragtig. ’n Meisiekind behoort haar nie so te gedra nie. Slordigheid wys jy is aan die binnekant ook deurmekaar, sê Nicolene altyd vir die kinders. Deurmekaar en sleg, het sy selfs al gesê. Veral die meisies. Dit beteken jy is sleg onder die uithanghemp en die lang naels en die hare wat uit die knippies val.

      Tog het sy vandag vir dié meisiekind ’n stempel op haar hand gedruk, nadat die ding gebeur het. Die ding waarby ’n meisie nooit betrokke behoort te wees nie. Wat honderd keer slegter as slordigheid is. Of hande in die sakke loop. Erger nog as woorde op skoolbanke uitkerf of vloek. Sy het dieselfde stempel gekies wat sy gewoonlik gebruik om kinders te beloon wat aan die einde van die dag nog netjies is.

      Dis nie lank voordat die meisie weer begin kriewel nie. Asof sy skielik van iets onthou, trek sy haar trui af oor haar linkerskouer totdat die rooibruin vlek op haar hemp uitsteek. Sy kyk van die kol af op, asof sy wil seker maak of Nicolene dit ook sien. Dan trek sy die trui reg.

      Nicolene maak asof sy weer hek toe kyk, maar sy loer onderlangs na die meisie se regterhand, die een wat sy nog om haar boarm hou op die plek waar die bloed sit. Die bleek wysvinger trek ’n halfmaantjie na. Van die een punt na die ander, en weer terug. Die meisiekind se kneukels is nerfaf, en nog blink van die salf, maar dit lyk nie eintlik vreemd nie. Daar is soveel krapmerke. Seker van boomklim. Of ’n kat by die huis. Die blou skooltrui is vol fyn wit haartjies.

      Dan sien sy uit die hoek van haar oog die motor wat stadig naderkom. So ’n rooie.

      Dit was nie ’n voorval nie, skiet die gedagte deur haar kop. Geval. Dalk liewer ’n geval. Mevrou, jou dogter was betrokke by ’n geval van – ’n geval van wat presies?

      Die foon vibreer.

      Ongeval? Ook nie.

      Nee, nee, nee, sy kan nog steeds nie. Veral nie nou nie. Sy kan nie antwoord nie.

      Gevallestudie. Dis wat sy vandag besef het sy is. Nie dít wat die kind gedoen het nie, nie die meisie nie; nee, sy, Nicolene, is ’n gevallestudie.

      Die motor stop net ’n entjie van hulle af, maar die meisie spring nie op nie. Sy swaai net haar bene vorentoe en agtertoe, sodat die agterkant van haar skoene teen die muurtjie kap. Dit klink dof, met die broek wat in die pad is. Die meisie se broek is te lank agter. Sy trap dit heeldag raak, sodat dit al aan die een kant ’n gat gemaak het.

      Dis nie dié kind se ma in die rooi motor nie. Nicolene se kop voel te lig. Die bestuurder is ’n man wat die toeter twee keer vinnig druk, die teken vir ’n meisie met twee lang swart vlegsels om langs hom in te spring. Dis nog nie die regte motor nie, daar is nog tyd oor om te dink. Maar dis asof daar niks is om te onthou nie, en asof daar geen nuwe gedagtes oorbly om te dink nie.

      Al wat Nicolene weet, is dat die foon weer bewe.

      Sy haak die band van haar skouer af en laat gly die handsak stadig onder haar arm uit. Sy kyk hoe dit tot langs haar op die muurtjie afsak. Dit gaan lê amper stil daar, maar die punt wat aan die een kant afhang, is te swaar. Dit gaan val, weet sy, maar sy keer nie.

      Sy staan op net toe dit die grond tref. Sy loop ’n paar tree in die rigting van die sportvelde en ignoreer die meisiekind se stem agter haar. Maak asof sy nie die geluid van skoolskoene op plaveisel hoor toe die meisie opspring nie. Die kind tel seker die sak op. Die sak met die stil skreeuende selfoon in, die СКАЧАТЬ