Wachten. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ dikke glazen. Danny Casal droeg deze bril kennelijk altijd. Zonder de bril zou hij ongetwijfeld flink bijziend zijn.

      McCune opende een folder.

      “Hier zijn foto’s van twee vrouwen,” zei hij. “We willen weten of u een van hen ooit gezien hebt.”

      De wenkbrauwen en valse neus en snor hipten allemaal op en neer terwijl Danny knikte. Riley dacht dat hij een bijzonder serieuze en zure man moest zijn om zoiets te dragen.

      McCune haalde een van de foto’s eruit en hield hem voor de winkeleigenaar.

      Danny bekeek de foto door zijn bril.

      Hij zei, “Ze is niet een van onze vaste klanten. Ik kan niet verzekeren dat ze nog nooit in de winkel geweest is, maar ik herken haar niet.

      “Weet u dat zeker?” vroeg McCune.

      “Vrij zeker.”

      “Doet de naam Margo Birch een belletje rinkelen?”

      “Eh, misschien iets in het nieuws. Ik weet het niet zeker.”

      McCune haalde een andere foto tevoorschijn. “En deze vrouw dan? We begrijpen dat ze uw zaak bezocht heeft om foto’s te nemen.”

      Ook Riley keek goed naar de foto. Dit moest Janet Davis zijn. Voor het eerst zag ze haar levende, ongeschminkte gezicht – lachend en vrolijk en zich niet bewust van het verschrikkelijke lot dat haar te wachten stond.

      “Oh ja,” zei Casal. “Ze was hier niet zo lang geleden. Janet nogwat.”

      “Davis,” zei Crivaro.

      “Dat is het,” knikte Casal. “Aardige vrouw. Aardige camera ook – ik ben zelf ook een beetje een fotografieliefhebber. Ze bood aan om me te betalen om haar hier foto’s te laten nemen, maar ik weigerde. Ik was gevleid dat ze mijn zaak de moeite waard vond.”

      Casal hield zijn hoofd schuin en keek zijn bezoekers aan.

      “Maar ik neem aan dat jullie hier niet zijn met goed nieuws over haar,” zei hij. “Is ze in de problemen of zoiets?”

      Crivaro zei, “Ik ben bang dat ze het slachtoffer is van een moord. Allebei deze vrouwen.”

      “Echt waar?” zei Casal. “Wanneer dan?”

      “Margo Birch was vijf dagen geleden dood aangetroffen. Janet Davis is eergisteravond vermoord.”

      “Oh,” zei Casal. “Het spijt me dat te horen.”

      Riley merkte nauwelijks verschil in de toon van zijn stem of zijn gezichtsuitdrukking.

      McCune veranderde van insteek. Hij vroeg, “Verkoopt u hier ook clownskostuums?”

      “Natuurlijk,” zei Casal. “Hoezo?”

      McCune pakte abrupt een nieuwe foto uit zijn folder. Riley slaakte bijna een gil toen haar oog erop viel.

      De foto toonde een andere dode vrouw gekleed in clownskostuum. Ze was uitgestrekt op het asfalt naast een vuilniscontainer in een steegje. Het pak was hetzelfde als dat van Janet Davis, het slachtoffer dat die ochtend in het park gevonden was – opgebolde stof met enorme pompomknopen. Maar de kleuren en patronen waren iets anders, en de schmink ook.

      Margo Birch, besefte Riley. Zoals ze gevonden werd.

      McCune vroeg Casal, “Verkoopt u kostuums zoals deze?”

      Riley zag Crivaro fronsen naar McCune. McCune was duidelijk Casals reactie op de foto aan het testen, maar Crivaro leek zijn patsboem-aanpak af te keuren.

      Maar net als McCune was Riley nieuwsgierig naar de reactie van de man.

      Casal draaide zich om naar Riley. Ze kon zijn uitdrukking gewoonweg niet lezen. Behalve de zware wenkbrauwen en snor, kon ze nu ook zien hoe dik de glazen van zijn bril waren. Hoewel hij haar wel direct in de ogen moest kijken, leek het er niet op. Zijn ogen, gebroken door de lenzen, leken een iets andere kant op te kijken.

      Het lijkt wel alsof hij een masker draagt, dacht Riley.

      “Is dit mevrouw Davis?” vroeg Casal aan Riley.

      Riley schudde haar hoofd en zei, “Nee. Maar Janet Davis’ lichaam werd vanmorgen in soortgelijke staat aangetroffen.”

      Nog altijd zonder enige variatie in de toon van zijn stem, zei Casal tegen McCune…

      “In antwoord op uw vraag – ja, dit type kostuum verkopen we.”

      Hij leidde de bezoekers naar een lang rek vol clownspakken. Riley stond perplex van hoe gevarieerd ze waren.

      Terwijl Casal door wat versleten jasjes en ruime, opgelapte broeken bladerde, zei hij, “Zoals je kunt zien zijn er verschillende clown-typetjes. Hier is bijvoorbeeld de “vagebond”, vaak weergegeven als zwerver of landloper, met versleten hoed en schoenen, smoezelige zongebrande make-up, een trieste frons en een geschminkte stoppelbaard. Het vrouwelijke evenbeeld is vaak een zwerfster.”

      Hij ging verder naar een groep bontere kostuums.

      “Licht gerelateerd aan de vagebond is de ‘Auguste’, een traditioneel Europees typetje. Die is meer een oplichter dan vagebond, een volgeling en lakei. Hij draagt een rode neus en niet bij elkaar passende kleding. Hij varieert zijn gedrag van onbeholpen klunzigheid tot behendige sluwheid.”

      Toen schuifelde hij tussen een paar voornamelijk witte kostuums, sommigen met sterren en met gekleurde zoom.

      Hij zei, “En hier hebben we de traditionele Europese witgezicht-typetje, de “Pierrot” – beheerst, evenwichtig, gracieus, intelligent, altijd zichzelf in de hand. Zijn make-up is simpel, helemaal wit, met normaal geproportioneerde trekken opgeschilderd in rood of zwart, als een mime, en hij heeft vaak een puntige hoed op. Hij is een authoriteitsfiguur, vaak de baas van Auguste – en geen al te sympathieke baas. Dat is niet zo verwonderlijk, aangezien Auguste vooral grappen ten koste van hem maakt.”

      Hij liep door tientallen compleet verschillende kostuums, en zei…

      “En hier hebben we een heleboel verschillende “personage’-clowns, gebaseerd op typetjes die bekend zijn uit het dagelijks leven – politieagenten, diensters, butlers, artsen, brandweermannen, dat soort dingen. Maar hier is het typetje dat jullie zoeken.”

      Hij toonde zijn bezoekers een rij felgekleurde kostuums die Riley absoluut deden denken aan de slachtoffers in de foto en het veld.

      “Dit is de “groteske witgezicht”,” zei hij.

      Dat woord ving Riley’s aandacht.

      Grotesk.

      Ja, dat was een goede beschrijving van hoe Janet Davis’ lichaam behandeld was.

      Spelend met een van de outfits, vervolgde Casal, “Dit is het gebruikelijkste clown-typetje denk ik, tenminste hier in Amerika. Het vertegenwoordigt niet een specifiek type of beroep of status. Het groteske witgezicht ziet er gewoon algemeen clownachtig uit, belachelijk en onnozel. Denk aan Bozo de Clown, of Ronald McDonald – of Stephen Kings “It” om een СКАЧАТЬ