Eens gelokt. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

      HOOFDSTUK ZES

      Mooi toneelspel, dacht Riley.

      De stem van Larry Mullins trilde een beetje. Hij klonk alsof hij op het punt stond te gaan huilen terwijl hij zijn voorbereide verklaring voorlas aan de commissie en de families van zijn slachtoffers.

      “Ik heb vijftien jaar gehad om terug te kijken,” zei Mullins. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet verga van de spijt. Ik kan niet terug in de tijd en veranderen wat er gebeurd is. Ik kan Nathan Betts en Ian Harter niet terug in leven brengen. Maar ik heb nog jaren waarin ik wel kan bijdragen aan de maatschappij. Geef me alstublieft de kans om dat te doen.”

      Mullins ging zitten. Zijn advocaat gaf hem een zakdoek aan, en hij veegde zijn tranen af–alhoewel Riley geen daadwerkelijke tranen zag.

      De ambtenaar van de hoorzitting en de casemanager overlegden fluisterend, eveneens als de leden van de commissie.

      Riley wist dat het snel haar beurt zou zijn om te getuigen. In de tussentijd bestudeerde ze Mullins gezicht.

      Ze kon hem zich goed herinneren en vond dat hij niet veel veranderd was. Zelfs toen was hij goed verzorgd en welbespraakt geweest, met een aura van onschuld die om hem heen hing. Als hij al harder was geworden ondertussen, dan hield hij dat goed verborgen achter zijn bedroefde gezichtsuitdrukkingen. In die tijd werkte hij als nanny–of “manny”, zoals zijn advocaat het noemde.

      Wat Riley het meest opviel was hoe weinig ouder hij leek te zijn geworden. Hij was vijfentwintig geweest toen hij naar de gevangenis was gegaan. Hij had nog steeds diezelfde vriendelijke, jongensachtige uitstraling die hij toen had.

      Dat kon niet gezegd worden over de ouders van de slachtoffers. De twee echtparen leken sterk verouderd en gebroken. Riley’s hart deed pijn van alle jaren verdriet en rouw die zij hadden meegemaakt.

      Ze wilde dat ze het vanaf het begin af aan goed had gedaan. Dat wilde haar eerste FBI partner, Jake Crivaro, ook. Het was een van Riley’s eerste zaken als agent geweest, en Jake was een prima mentor.

      Larry Mullins was gearresteerd voor de dood van een kind in de speeltuin. Tijdens het onderzoek kwamen Riley en Jake erachter dat nog een kind onder bijna identieke omstandigheden was overleden in een andere stad, ook terwijl Mullins ervoor zorgde. Beide kinderen waren verstikt.

      Toen Riley Mullins had opgepakt, zijn rechten had voorgelezen en de handboeien omdeed, was zijn grijnzende gezicht vol leedvermaak voor haar genoeg bewijs geweest.

      “Succes,” had hij sarcastisch tegen haar gezegd.

      En inderdaad, zodra Mullins in gevangenschap was hadden Riley en Jake al het succes nodig. Hij had stellig ontkend de moorden te hebben gepleegd. En ondanks Riley’s en Jake’s uiterste inspanning bleef het bewijs tegen hem gevaarlijk zwak. Het was onmogelijk geweest om te bepalen hoe de jongens precies verstikt waren, en er kon geen moordwapen gevonden worden. Mullins gaf alleen toe dat hij ze uit het oog verloren was. Hij ontkende ze vermoord te hebben.

      Riley wist nog wat de officier van justitie tegen haar en Jake had gezegd.

      “We moeten voorzichtig zijn, of de klootzak komt hiermee weg. Als we hem voor alles proberen te vervolgen, dan verliezen we de hele rechtszaak. We kunnen niet bewijzen dat Mullins de enige was die bij de kinderen kon komen toen ze vermoord werden.”

      Toen kwamen de pleidooionderhandelingen. Riley haatte het onderhandelen over schikkingen. Haar haat ervoor was met deze zaak begonnen. Mullins advocaat had het voorstel gedaan. Mullins zou schuld bekennen voor beide moorden, maar niet als moord met voorbedachte rade, en zijn beide straffen zou hij tegelijkertijd mogen uitzitten.

      Het was een waardeloos voorstel. Het was niet eens logisch. Als Mullins de kinderen echt vermoord had, hoe kon hij dan slechts nalatig zijn geweest? Die twee conclusies stonden recht tegenover elkaar. Maar de officier van justitie had geen andere keus gezien dan het accepteren van de deal. Uiteindelijk kreeg Mullins dertig jaar gevangenisstraf met de mogelijkheid tot voorwaardelijke vrijlating bij goed gedrag.

      De families waren gebroken en geschrokken. Ze hadden Riley en Jake de schuld gegeven voor het niet doen van hun werk. Jake was meteen na de zaak met pensioen gegaan, als verbitterde en chagrijnige man.

      Riley had de families van de jongens beloofd dat ze alles in haar macht zou doen om Mullins achter de tralies te houden. Een paar dagen geleden hadden de ouders van Nathan Betts haar gebeld om te vertellen over de hoorzitting. De tijd was gekomen om haar belofte waar te maken.

      Het geroezemoes stopte. Voorzitter Julie Simmons keek naar Riley.

      “Ik begrijp dat FBI Agent Riley Paige СКАЧАТЬ