De perfecte echtgenote. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ een erg heimelijke indruk en hij zweette alsof hij ergens zenuwachtig over was.”

      “Oké, Sherlock,” zei de bewaker sceptisch. “Als we aannemen dat je gelijk hebt, hoe moet ik hem dan vinden? Heb je gezien op welke verdieping hij gestopt is?”

      “Acht. Maar als ik gelijk heb, is dat niet zo belangrijk. Als hij een gast is in het hotel, dan is dat zijn verdieping en verblijft hij daar.”

      “En als hij geen gast is?” vroeg de bewaker.

      “Als hij geen gast is, dan denk ik dat hij weer naar beneden zal komen in de lift die nu op weg is naar de lobby.”

      Net toen ze dat gezegd had, gingen de deuren van de lift open en kwam de bezwete man in het pak uit de lift, met een krant in een hand en een aktetas in zijn andere hand. Hij liep naar de uitgang.

      Ik vermoed dat hij de tas ergens zal verbergen en dat hij dan de hele procedure opnieuw zal beginnen,” zei Jessie.

      “Blijf hier,” zei de bewaker en hij sprak in zijn radio. “Ik heb onmiddellijk ondersteuning nodig in de lobby.”

      Hij liep naar de man in het pak en die zag hem uit een ooghoek naderen en begon sneller te lopen. De bewaker versnelde ook. De man in het pak begon te rennen en baande zich net een weg naar de voordeur toen hij botste tegen een andere veiligheidsagent die vanuit de andere richting kwam. Beide mannen belandden op de grond.

      De bewaker waar Jessie mee gepraat had, grabbelde de man in het pak vast en rukte zijn arm achter zijn rug en duwde hem tegen de muur.

      “Iets op tegen dat ik uw tas bekijk, meneer?” vroeg hij.

      Jessie wilde zien hoe het zou aflopen, maar na een snelle blik op haar horloge, zag ze dat haar afspraak met dokter Lemmon die gepland was om elf uur, al binnen vijf minuten was. Ze moest de wandeling terug overslaan en een taxi nemen om op tijd te zijn. Ze had geen kans om afscheid te nemen van de bewaker. Ze vreesde dat als ze zou proberen dat te doen, hij zou aandringen dat ze ter plaatse bleef om een verklaring af te leggen bij de politie.

      Ze was maar net op tijd en ze was buiten adem en ze had zich net neergezet in de wachtkamer toen dokter Lemmon de deur van haar kantoor opende en haar het teken gaf om binnen te komen.

      “Ben je helemaal van Westport Beach naar hier gerend?” vroeg de dokter lachend.

      “Eigenlijk is dat niet ver van de waarheid.”

      “Wel, kom binnen en maak het je gemakkelijk,” zei dokter Lemmon en ze sloot de deur achter zich. Ze schonk voor allebei een glas water in uit een kan gevuld met citroen en komkommerschijfjes. Ze had nog steeds dezelfde afschuwelijke permanent die Jessie zich herinnerde, met kleine, blonde, pijpenkrullen die op en neer wipten als ze haar schouders aanraakten. Ze droeg een dikke bril die haar scherpe, uilachtige ogen kleiner deden lijken. Het was een kleine vrouw. Ze was amper een meter vijftig groot. Maar je kon zien dat ze pezig was, waarschijnlijk het gevolg van de yoga. Ze had Jessie verteld dat ze drie keer per week aan yoga deed. Ze zag er goed uit voor een vrouw van in de zestig.

      Jessie zette zich neer in de comfortabele leunstoel waar ze altijd zat tijdens de sessies en settelde zich meteen in de oude, vertrouwde sfeer. Het was lang geleden dat ze hier de laatste keer was, meer dan een jaar, en ze had gehoopt dat dat zo zou blijven. Maar het was een comfortabele plaats waar ze het gevecht had geleverd met haar verleden en af en toe er ook in geslaagd was om rust te vinden.

      Dokter Lemmon gaf haar het glas water en zette zich tegenover haar. Ze nam een notitieblok en een pen en legde die op haar schoot. Zo gaf ze het teken dat de sessie officieel begonnen was.

      “Waarover praten we vandaag, Jessie?” vroeg ze met een warme toon in haar stem.

      “Eerst het goede nieuws, denk ik. Ik ga mijn practicum afleggen op aan DSH-Metro, op de NRD Unit.”

      “O, wauw. Dat is indrukwekkend. Wie is je departementsadviseur?”

      “Warren Hosta van UC-Irvine,” zei Jessie. “Kent u hem?”

      “We zijn elkaar al eens tegengekomen,” zei de dokter cryptisch. “Ik denk dat je in goede handen bent. Hij is wat stekelig, maar hij weet waarover hij spreekt en dat is het belangrijkste voor jou.”

      “Ik ben blij om dat te horen, want ik had niet veel keuze,” merkte Jessie op. “Hij was de enige in mijn regio die goedgekeurd was door het panel.”

      “Ik neem aan dat je om je doel te bereiken een beetje binnen de lijntjes zal moeten kleuren. Dit is wat je wilde, nietwaar?”

      “Het is wat ik wil,” zei Jessie.

      Dokter Lemmon keek haar indringend aan. Er was een onuitgesproken ogenblik van begrip tussen de beide vrouwen. Toen Jessie ondervraagd werd over haar thesis door de autoriteiten, was dokter Lemmon vanuit het niets op het politiekantoor opgedaagd. Jessie herinnerde zich dat ze zag hoe haar psychiater zacht met verschillende mensen sprak die haar interview in stilte hadden geobserveerd. Nadien leken de vragen minder beschuldigend en respectvoller.

      Pas later kwam Jessie te weten dat dokter Lemmon een lid van het panel was en dat ze maar al te goed op de hoogte was van wat er gaande was in de NRD. Ze had zelf enkele van de patiënten daar in behandeling gehad. Achteraf gezien had dat geen verrassing mogen zijn. Jessie had deze vrouw immers zelf opgezocht net omdat ze een reputatie had door haar expertise op dit vlak.

      “Mag ik je iets vragen, Jessie?” zei dokter Lemmon. “Je beweert dat werken in de NRD datgene is wat je wil. Maar heb je er rekening mee gehouden dat deze plek je misschien niet de antwoorden zal geven waar je naar op zoek bent?”

      “Ik wil gewoon beter begrijpen hoe deze mensen denken,” drong Jessie aan, “zodat ik een beter profiler kan worden.”

      “Ik denk dat we allebei weten dat je haar veel meer dan dat op zoek bent.”

      Jessie antwoordde niet. In plaats daarvan vouwde ze haar handen samen op haar schoot en haalde ze diep adem. Ze wist hoe de dokter dat zou interpreteren, maar het kon haar niets schelen.

      “We kunnen daar later nog op terugkomen,” zei dokter Lemmon zachtjes. “Laten we verdergaan. Hoe voel je je bij het getrouwde leven?”

      “Dat is de belangrijkste reden waarom ik u vandaag wou zien,” zei Jessie en ze was blij dat ze van onderwerp kon veranderen. “Zoals uw weet zijn Kyle en ik net naar Westport Beach verhuisd omdat zijn bedrijf hem overgeplaatst heeft naar het kantoor in Orange County. We hebben een groot huis in een mooie buurt op wandelafstand van de haven…”

      “Maar…?” spoorde dokter Lemmon aan.

      “De plaats voelt raar aan. Ik heb er moeite mee om het te zeggen waarom. Iedereen is tot nu toe vreselijk vriendelijk. Ik ben al uitgenodigd geweest op koffiebezoeken en brunches en barbecues. Ik heb suggesties gekregen voor de beste winkels en keuzes voor een dagopvang, mochten we die ooit nodig hebben. Maar ik heb het gevoel dat er iets … niet klopt. En ik begin de gevolgen daarvan te voelen.”

      “Op welke manier?” vroeg dokter Lemmon.

      “Ik merk dat ik me droef voel zonder goede reden,” zei Jessie. “Kyle kwam laat thuis voor het eten en het maakte me veel droeviger dan normaal was. Het was niet zo belangrijk, maar hij deed er zo nonchalant over. Het raakte me echt. Alleen het uitpakken van de dozen lijkt ook al overweldigend op een manier die niet in verhouding staat met de taak zelf. СКАЧАТЬ