De perfecte wijk. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ liet het sarcasme vallen nu ze een echte vraag had. “Zijn we er zeker van dat ik geen enkele controle over de situatie heb? Blijkbaar weet Bolton Crutchfield heel wat over het doen en laten van mijn vader de laatste jaren. En Bolton … is blij met mijn gezelschap. Ik denk dat het misschien goed zou zijn om weer een bezoekje te brengen en met hem te praten. Wie weet wat hij misschien onthult?”

      Dokter Lemmon ademde diep terwijl ze het voorstel overwoog.

      “Ik denk niet dat het spelen van spelletjes met een beruchte seriemoordenaar de beste volgende stap is op weg naar jouw emotionele genezing, Jessie.”

      “Weet je wat goed zou zijn voor mijn emotionele genezing, dokter?” zei Jessie, en ze voelde dat haar frustratie steeg ook al deed ze haar best. “Geen angst meer te moeten hebben dat mijn vader achter een hoek gaat tevoorschijn springen en me aanvalt met een mes.”

      “Jessie, als zelfs praten met mij over dit onderwerp je zo overstuur maakt, wat gaat er dan gebeuren als Crutchfield je zal proberen te manipuleren?”

      “Dat is niet hetzelfde. Bij jou hoef ik me niet te censureren. Bij hem ben ik iemand anders. Ik ben professioneel,” zei Jessie en ze zorgde ervoor dat haar toon nu neutraal was. “Ik ben het zat om een slachtoffer te zijn en dit is iets tastbaars dat ik kan doen om die dynamiek te veranderen. Kan je erover nadenken? Ik weet dat jouw aanbeveling zo ongeveer een vrijkaart is in deze stad.”

      Dokter Lemmon keek haar enkele seconden aan vanachter haar dikke brilglazen, haar ogen waren indringend.

      “Ik zal kijken wat ik kan doen,” zei ze uiteindelijk. “Over vrijkaarten gesproken, heb je de uitnodiging van de National Academy van de FBI al officieel aanvaard?”

      “Nog niet. Ik overweeg mijn opties nog.”

      “Ik denk dat je daar veel kan bijleren, Jessie. En het kan geen kwaad om dat op je CV te hebben staan als je probeert werk te vinden. Ik ben ongerust en vraag me af of het een soort van zelf-sabotage zou zijn als je nee zegt.”

      “Dat is het niet,” verzekerde Jessie. Ik weet dat het een buitenkans is. Ik weet alleen niet of dit de ideale periode is voor mij om drie maanden naar de andere kant van het land te verhuizen. Mijn hele wereld staat op zijn kop nu.”

      Ze probeerde de onrust uit haar stem te houden, maar ze hoorde dat die erin sloop. Dokter Lemmon merkte het duidelijk ook, want ze veranderde van onderwerp.

      “Oké. Nu we een overzicht hebben van de situatie wil ik graag wat dieper ingaan op een aantal onderwerpen. Als ik het goed onthouden heb, kwam je adoptievader onlangs op bezoek om je te helpen alles op orde te brengen. Daar wil ik meteen over praten. Maar laten we eerst praten over je fysieke herstel. Ik heb begrepen dat je net je laatste sessie fysiotherapie achter de rug hebt. Hoe was het?”

      De volgende vijfenveertig minuten had Jessie het gevoel dat ze een boom was waarvan de schors langzaam geschild werd. Toen het voorbij was, was ze blij dat ze ervandoor kon, zelfs als dat betekende dat ze daarna naar een check-up moest om opnieuw een bevestiging te krijgen dat ze in de toekomst nog kinderen zou kunnen krijgen. Nadat dokter Lemmon bijna een uur lang haar psyché gepord en gestoken had, ging ze ervan uit dat het een makkie ging zijn om lichamelijk gepord en gestoken te worden. Ze had zich vergist.

      *

      Het was niet zozeer het porren dat haar triggerde. Het was de nasleep. De afspraak zelf was niet erg bijzonder. Jessies dokter bevestigde dat ze geen permanente schade had en verzekerde haar dat ze in de toekomst kinderen zou kunnen krijgen. Ze zei ook dat het weer veilig was om seksueel actief te zijn, een idee dat werkelijk niet bij Jessie was opgekomen sinds het ogenblijk dat Kyle haar aangevallen had. De dokter zei dat tenzij er een onverwacht voorval was, ze na zes maanden terug moest komen voor een controle.

      Pas toen ze in de lift stond op weg naar de parkeergarage raakte ze overstuur. Ze wist niet helemaal waarom, maar ze had het gevoel dat ze in een duistere put in de grond viel. Ze rende naar de auto en ging achter het stuur zitten. Ze snikte hevig en heel haar lichaam schudde.

      En toen, in het midden van de tranen, begreep ze het. Iets in verband met de finaliteit van de afspraak had haar diep geraakt. Ze hoefde pas over zes maanden terug te komen. Het zou een normaal bezoek zijn. De periode van zwangerschap was voorlopig voorbij.

      Ze voelde dat de emotionele deur toesloeg en het was schokkend. Bovenop het feit dat haar huwelijk op de meest schokkend mogelijke manier geëindigd was en dat haar moordende vader waarvan ze dacht dat ze hem in het verleden had achtergelaten, nu terug was; was het besef dat ze een levend wezen in haar lichaam had gehad dat nu verdwenen was, te veel voor haar om te dragen.

      Ze reed weg uit de parkeergarage en haar zicht werd wazig door de tranen in haar ogen. Het maakte niets uit. Ze trapte hard op het gaspedaal en ze raasde zuidwaarts op Robertson. Het was vroege middag en er was niet veel verkeer. Toch slalomde ze wild van rijstrook naar rijstrook.

      Voor haar, aan het stoplicht, zag ze een grote verhuiswagen. Ze drukte het gaspedaal harder in en voelde dat haar hoofd naar achteren vloog terwijl ze versnelde. De snelheidslimiet was zestig, maar ze reed zeventig, vijfentachtig, bijna honderd. Ze wist zeker dat als ze snel genoeg tegen de verhuiswagen aanreed, dat haar pijn meteen voorbij zou zijn.

      Ze keek naar links terwijl ze voorbij raasde en zag een moeder die met een peuter op de stoep liep. De gedachte dat dat kleine jongetje getuige zou zijn van een hoop verkreukeld metaal, verschroeiend vuur en verkoolde lijken, bracht haar meteen terug naar de werkelijkheid.

      Jessie drukte stevig op de rem en kwam met gierende banden enkele meters achter de verhuiswagen tot stilstand. Ze reed de parkeerplaats op van een tankstation aan haar rechterkant. Ze parkeerde en zette de auto uit. Haar ademhaling was zwaar en ze voelde dat de adrenaline door haar lichaam jaagde, waardoor haar vingers en tenen onaangenaam prikkelden.

      Nadat ze ongeveer vijf minuten zonder te bewegen en met haar ogen toe had gezeten, ging haar borstkas niet meer zo hevig op en neer en ademde ze weer normaal. Ze hoorde een zoem en opende haar ogen. Het was haar telefoon. Op het scherm zag ze dat het rechercheur Ryan Hernandez van de LAPD was. Hij had een lezing gehouden voor haar les criminologie vorig semester, waar ze een goede indruk had gemaakt door de oplossing te vinden voor een case die hij aan de klas had voorgesteld. Hij had haar ook bezocht in het ziekenhuis nadat Kyle geprobeerd had haar te vermoorden.

      “Hallo, hallo,” zei Jessie hardop tegen zichzelf. Ze wilde weten of haar stem normaal klonk. Goed genoeg. Ze beantwoorde de oproep.

      “Met Jessie,”

      “Hoi, mevrouw Hunt. Dit is rechercheur Ryan Hernandez. Ken je me nog?

      “Natuurlijk,” zei ze en ze was blij dat ze weer als zichzelf klonk. “Zeg het maar.”

      “Ik weet dat je onlangs afgestudeerd bent,” zei hij en er was meer twijfel in zijn stem dan ze zich herinnerde. “Heb je al een positie gevonden?”

      “Nog niet,” antwoordde ze. “Ik ben mijn opties aan het bekijken.”

      “In dat geval wil ik graag met je praten over een baan.”

      HOOFDSTUK VIER

      Een uur later zat Jessie in de receptie van het Central Community Police Station van het Los Angeles Police Department, of ook wel Downtown Division, zoals de meeste mensen het noemde. Ze wachtte op rechercheur Hernandez die haar zou komen oppikken. Ze weigerde uitdrukkelijk na te denken over wat er gebeurd was tijdens СКАЧАТЬ