Iluzja. Mieczysław Gorzka

Чтение книги онлайн.

      13 Złudzenie

      29 czerwca, poniedziałek, południe

      Z domu Koskowskich pojechał do siebie. Podejrzewał, że dzisiaj będzie pracować do późna, więc postanowił na wszelki wypadek wyjść z psem na spacer. Od soboty nie mógł się dodzwonić do Magdy. Nie wiedział, czy się na niego obraziła, czy gdzieś wyjechała. Wolał nie ryzykować, że Tina przesiedzi cały dzień sama w domu.

      Zaparkował motor na swoim stałym miejscu, pod drzewem na parkingu naprzeciw bramy przy ulicy Kossak-Szczuckiej jeden. Z tym numerem było coś nie tak. Tak się składało, że na Kossak-Szczuckiej był tylko jeden numer, mimo że stały przy niej trzy bloki mieszkalne. Marcin spotykał już zdezorientowanych ludzi, bezskutecznie poszukujących numeru drugiego. Raz nawet ktoś zapytał go o numer trzeci. Podejrzewał, że nieparzyste numery na jego ulicy znajdują się gdzieś w innym wymiarze wszechświata. Twilight Zone znajdowała się tuż pod jego domem.

      Szedł wolno schodami na drugie piętro. Na razie w głowie miał wielki zamęt. Nie zdążył jeszcze poskładać faktów, czuł jednak wielkie podniecenie. Na takie śledztwo czekał od dawna. Właściwie odkąd zakończyła się sprawa mordercy ze Szczepanowa.

      Było jeszcze coś, co nie pozwalało mu się skupić. Uczucie zniecierpliwienia zmieniło się w stałe napięcie nerwowe. Wiedział, że się nie uspokoi, dopóki oficjalnie nie dostanie tej sprawy. Wiedział, że nie odpuści, nawet jeśli wojewódzka będzie chciała przejąć śledztwo. A na pewno będzie chciała. Po raz pierwszy żałował, że wrócił do komendy miejskiej. Grabski miał rację – sam zesłał się na dobrowolną banicję i odsunął się na boczny tor. Komenda wojewódzka zajmowała się głośnymi zabójstwami, miała swoje archiwum X. Jemu została miejska, szara codzienność z jej przewidywalnymi i prostackimi patologiami. Komu chciał zrobić na złość, wracając do pracy w komendzie miejskiej? Sobie? Paulinie Czerny? Całemu światu?

      Wyszedł z Tiną na spacer, a po powrocie nakarmił ją. Suka po powrocie siedząc na swoim posłaniu, patrzyła na niego z wyrzutem, że znowu zostawia ją samą w domu. Ruszyło go sumienie i zawrócił. Podrapał ją za uszami.

      – Niedługo wrócę i wtedy pójdziemy na długi spacer – obiecał.

      Tina nie wyglądała na pocieszoną jego słowami.

      Wyciągnął telefon i wybrał numer Magdy. Natychmiast kobiecy głos poinformował go, że abonent jest czasowo niedostępny. Poszedł piętro wyżej. Zadzwonił do mieszkania Magdy i długo czekał, nasłuchując. Żadnego dźwięku. Musiała być w pracy… Ale zawsze mówiła, że pracuje w domu. Dlatego mogła wychodzić z psem. Złapał za klamkę i pchnął. Zamknięte.

      Wzruszył ramionami, zbiegł po schodach i wyszedł na chodnik. Rozejrzał się i nagle zamarł w bezruchu. Wydawało mu się, że znajoma postać znika akurat za rogiem budynku. Bez wahania ruszył w tamtą stronę.

      – Magda?!

      Wyłożona kostką brukową alejka prowadziła przez środek dużego, kwadratowego podwórza między blokami, wprost do następnej osiedlowej uliczki. Kobieta oddalała się szybkim krokiem.

      Marcin dogonił ją, robiąc kilka szybkich kroków.

      – Magda?

      Odwróciła się gwałtownie i wtedy zrozumiał swoją pomyłkę. Nieznana dziewczyna patrzyła na niego przestraszonym wzrokiem.

      – Przepraszam, wziąłem panią za kogoś innego – rzucił wyjaśniająco.

      Przez jej twarz przemknęło coś na kształt półuśmiechu, odwróciła się i poszła dalej bez słowa.

      Marcin klnąc ruszył w stronę parkingu.

      Robiło się coraz bardziej parno i gorąco, jakby w zapowiedzi zbliżającej się burzy.