Lato na Rodos. Katarzyna Ryrych

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ z innymi dzieciakami.

      W zasadzie miałem powiedzieć: „Z normalnymi dzieciakami”, ale przypomniałem sobie to wszystko, co przez cały ubiegły rok tłumaczył mi Makmarfi.

      Że nie ma wyraźnej granicy między tym, co normalne, a tym, co nienormalne, chyba że ktoś słyszy głosy albo widzi rzeczy, których nie ma.

      Ale to też nic pewnego, bo tak naprawdę to nikt nie napisał czarno na białym, że to jest takie, a tamto inne. I że coś jest, a czegoś nie ma.

      Wracając do obozu – bardzo się zmartwiłem takim stanem rzeczy, bo oznaczało to siedzenie w mieście.

      – Uh-duh-duh – powiedział Turet. – Sami sobie zrobimy wakacje.

      Usiadł trochę za blisko mnie i przez chwilę miałem wrażenie, że zaraz oprze się o ściankę mojej bańki mydlanej, ale tego nie zrobił.

      Jeśli o to chodzi, to Turet był prawdziwym przyjacielem. Szybko zrozumiał, że nie lubię, kiedy się mnie dotyka, nawet gdy nie potrafiłem przejść przez siatkę. Po prostu czekał, aż sobie poradzę.

      Nie próbował pytać, o czym myślę, gdy się nie odzywałem. Ani podawać mi bluzy, kiedy było zimno.

      Pewnie rozumiał to, bo był starszy ode mnie.

      Zawsze mnie ciekawiło, dlaczego prowadza się z kimś takim jak ja, ale chyba czuł się dobrze w moim towarzystwie.

      Być może chciał mieć młodszego brata.

      Co nie oznaczało, że ja chciałem mieć starszego.

      Trochę się zdziwiłem, jak się okazało, że Turet nie ma na imię Turet, tylko jest chory na coś, co się tak nazywa.

      Ta choroba na sto procent nie była zakaźna, bo często piliśmy mineralkę z jednej butelki i nie zauważyłem, abym zaczynał każde zdanie od „uh-duh-duh”.

      Ale i tak bardziej podobało mi się Turet niż Heniek.

      – Sami sobie zrobimy wakacje – powtórzył Turet.

      Nie zapytałem gdzie, no wiedziałem, że ma jakiś plan. Układałem na krawężniku kamyki od największego do najmniejszego, a potem zmieniałem kolejność, żeby było sprawiedliwie.

      – Uh-duh-duh. – Turet podał mi jeszcze jeden kamyk. – Na Rodos.

      Rodos. „Wyspa na Morzu Egejskim” – pomyślałem. Studiowanie atlasu geograficznego, który znalazłem u ojca w pokoju, należało do moich ulubionych zajęć. Wystarczyło, abym raz spojrzał na mapę, i zapamiętywałem każdy, nawet najmniejszy szczegół.

      – Trochę daleko – powiedziałem, ale Turet wyszczerzył zęby w uśmiechu.

      A potem kiwnął głową tak samo, jak kiwał na swojego psa.

      To znaczyło: „Chodź i nie pytaj o nic”. Turet często posługiwał się tym, co dorośli nazywają mową ciała.

      Poszliśmy przez osiedle, dziwnie puste, bo większość dzieciaków siedziała w domu – było tak gorąco, że podeszwy kleiły się do asfaltu.

      Pomyślałem, że to dobrze, że moje kamyki zostały na krawężniku, bo gdyby jakimś trafem zostały wdeptane w alejkę, nigdy nie mógłbym odwrócić ich kolejności.

      Na skraju osiedla Turet przystanął i trochę pomachał rękami, a ja w tym czasie odtworzyłem sekwencję, w jakiej zostawiłem kamienie.

      Przeszliśmy przez stare tory tramwajowe, które tak wrosły w ziemię, że nawet najbardziej uparci złomiarze nie byli w stanie ich ruszyć.

      Za torami rozciągał się kawałek czegoś, co dawno temu miało być terenem rekreacyjnym, a nigdy się nim nie stało, bo miastu zabrakło pieniędzy i plan wziął w łeb.

      A za tym wszystkim rozciągały się ogrodzone siatką niewielkie ogródki.

      – Uh-duh-duh – powiedział Turet, wskazując bramę.

      „Rodzinne Ogródki Działkowe” – głosiła biała tablica.

      – Rodos – wyjaśnił, pokazując palcem, i zarechotał. – Rodzinne Ogródki Działkowe. Ogrodzone Siatką.

      Oświeciło mnie. Pierwsze litery naprawdę układały się w to słowo. A my dostaliśmy się na teren ogródków przez dziurę w siatce.

      Pachniało kiełbasą pieczoną na grillu i pomyślałem, że tylko idiota miałby ochotę na coś podobnego w taki upał.

      Ale oczywiście to była kwestia upodobań.

      Szliśmy główną alejką i nikt nie zwracał na nas uwagi. Ludzie pewnie myśleli, że przyszliśmy tu z rodzicami, i modliłem się, aby Turet nie dostał jednego ze swoich napadów.

      Ktoś chyba mnie wysłuchał, bo bez problemu dotarliśmy na sam koniec alejki, gdzie altany nie przypominały już niewielkich domków, lecz zwyczajne drewniane budy.

      Te były nieogrodzone, zarośnięte, ale moim zdaniem wyglądały o wiele sympatyczniej niż tamte, bielutkie, ze starannie przyciętymi trawnikami i z krasnalami wyglądającymi z paproci.

      – Tu – oznajmił Turet.

      Krótkie, proste zdania wychodziły mu bez problemów. A ja nie potrzebowałem więcej informacji.

      Przedarliśmy się przez jakieś kłujące krzaki i zdrowo podrapani dobrnęliśmy do drewnianej budki.

      Turet wyjął z kieszeni kawałek czegoś, co wyglądało jak pilnik, wsadził go w ucho, w którym tkwiła kłódka, i pociągnął.

      Drzwi otworzyły się, cicho skrzypiąc.

      Zapachniało sianem, zupełnie jakbyśmy weszli do stodoły.

      Kiedy moje oczy przyzwyczaiły się do półmroku, dostrzegłem leżący na podłodze siennik, tuż obok okrągły metalowy stolik i dwa drewniane krzesła. Turet schylił się i wyjął spod siennika latarkę.

      – Uh-duh-duh – powiedział, a w jego głosie brzmiała duma. – Moje dzieło.

      Było się czym chwalić. I w jednej chwili wszystko zrozumiałem. Na dodatek przypomniałem sobie, że w moim pokoju pod łóżkiem, w pudełku z przydatnymi drobiazgami, leży duża, ciężka kłódka.

      Turet powiesił latarkę na wbitym w ścianę gwoździu i usiedliśmy na sienniku.

      – Uh-duh-duh, ho-hotel Ho-holidej – powiedział.

      W powietrzu było tyle kurzu, że zakręciło mnie w nosie, i siłą powstrzymałem się, aby nie kichnąć.

      Ale rzecz jasna nawet gdybym kichnął, nikt by mnie nie usłyszał. Bo chyba nikogo nie interesowało, co się dzieje w tej części ogródków.

СКАЧАТЬ