СКАЧАТЬ
худро ба дарун партофтанд, то ягон танга ва як порча металл набошанд. Сипас, онҳо ба ҷангалҳои ҳамсоя ворид шуда, нӯҳ дона хаси гуногун ҷамъ карданд. Ҳама чиз дар ҷое, ки оташ бояд хомӯш карда мешуд, ба вуқӯъ омад. Дар атрофи замин ҳезум кашида шуд ва дар дохили он ҳезум ҳезум пӯшида шуд. Воқеан ҳалқаи оташро пӯшида, рӯйдодро мушоҳида мекарданд, ки яке аз онҳо ду чӯбро ба даст гирифта, то шуста бурд. То даме ки оташ пайдо шуд, оташ ба болои шохаи оташ афрӯхт ва дере нагузашта оташи азиме ба амал омад. Баъзан ду оташ як тараф ба сӯи дигар гузошта мешуданд. Ин чароғҳо – як ё ҳарду – онҳо coelcerth (тарҷума: оташинҳо) номида шуданд. Пирожни мудаввар аз шӯрбо ва хамир ба чаҳор қисм тақсим шуда, дар як халтача аз орд ҷойгир карда шуданд ва ҳар кадоме аз он як порча аз онро гирифта бурд. Қисми охирин ба он касе, ки сумкаашро нигоҳ медошт, рафт. Онҳое, ки аз орди яклухт як порчаи тортро кашида буданд, бояд се маротиба аз болои аланга ҷаҳида ё се маротиба дар байни ду оташ, ки ба гуфтаи онҳо ҳузур доштанд, ҳосили фаровон ваъда кардаанд. Нидои доду фарёди одамоне, ки аз алангаи оташ ҷаҳида мегаштанд, дар тамоми ноҳия шунида мешуд. Онҳое, ки як порчаи кулчаи ҷӯшонро бароварда буданд, суруд хонданд ва рақс карданд ва дастонашро шаппиданд, ки соҳибони шикорчиёни яклухтро баланд карданд, аз болои оташ бархостанд ё дар байни ду оташ давиданд. «Фрейзер инро истисно намекунад» … пеш аз ба ҷангалҳои зиччи Аврупо ворид шудан., ориёиҳо воқеан, тавре ки баъзе муҳаққиқон мӯътақиданд, бо чарогҳои худ дар даштҳои азими Русия ва Осиёи Марказӣ саргардон шуда буданд …»(Ҳамон ҷо, саҳ. 662—663).
