Сагындым. Кайт инде. Марат Кәбиров

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Мин сине шундый сагындым! Мин яратам сине!.. – дип пышылдады хатыны.

      – Әти!.. Әти!.. – дип пышылдады малайлары,– Әти, без дә сине яратабыз… Без дә сагындык…Әти… Әти…

      Язучы аларның барсын да шул хәлдә өй эченә алып керде дә ишекне ябарга ашыкты. Хатыны шикле караш белән иренә төбәлде.

      – Юк, барсы да яхшы…

      Хатын елмайды…

      Бәхетле елмаеп ул ирен кочаклады.

      – Мин синеке… Мин яратам сине…

      Әниләренең пышылдавын хуплагандай, малайлары язучыны кысып-кысып кочаклап алды.

      – Мәктәпкә соңламагыз, – диде язучы корырак булырга трышып, – Кешеләр күптән китте инде.

      Шунда гына малайларының аркасындагы мәктәп сумкасын күреп алды да елмаеп куйды.

      – Ярый, улларым… Күрешкәнчегә кадәр…

      Малайлар горур елмаешып чыгып китте.

      Язучы аларның артыннан карап, үзенең һаман исән булуына сөенеп калды. Ул да горур һәм бәхетле иде.

      – Миңа да эшкә китәргә вакыт, – диде хатыны, күзләрен яшереп, – Кызганыч, синең белән булалмыйм инде… Кайткач, яме…

      – Мин әле кайтып җитмәдем… – Язучыга да уңайсыз иде бугай, – Әле болай… үтеп барышлый гына…

      Хатын аңа сәер караш ташлап алды.

      – Кызганыч…

      – Беләм…

      – Син бернәрсә дә белмисең…

      – Беләм инде…

      Иренең наз тулы карашыннан хатын аның, чынлап та, бернәрсә дә белмәвен аңлады.

      – Язганнарыңны дискка күчер дә миңа бир, – диде ул үтенечле тавыш белән, һәм үзенең ярамаган нәрсә ычкындырганын сизеп өстәп куйды, – Болай гына… Я җуярсың…

      Язучы аңа сораулы караш ташлады.

      – Җаным минем!..—диде хатын, мөлдерәмә күзләрен аңа төбәп, – Бердәнберем…

      – Тагы мени?!.

      – Тагы.

      – Ярый.

      Язучы компьютердагы язмаларны дискка күчереп алды да хатынына тапшырды.

      – Җуй! – диде хатыны.

      – Юк!

      – Җуй!!!

      – Ник?!

      – Шулай кирәк!

      Язучы шулай кирәген белә иде, әлбәттә. Тик аңа үз эше бик тә кызганыч иде. Ул тирән сагыш белән язмаларына күз салды да җую төймәсенә басты. Ничә көннәр буена интегеп эшләгәне секунд эчендә юкка чыкты. Аңа авыр иде.

      – Гафу ит, җаным, —диде хатын, барсы өчен дә үзе гаепле сыман, – Гафу ит…

      – Ярый.

      – Сау бул.

      – Исән кайт.

      Хатын эшкә китте.

      Язучы компьютерга утырды.

      Аңа авыр иде.

      Әле генә кичергәне җанына хәсрәт өстәсә дә, өметләреңне өзеп бар дөньясына кул селтәрлек бер күренеш булса да, ул бу хакта уйламады.

      Ул теге малай турында уйлады.

      «Сагындым… Кайт инде… – дип пышылдады ул, үзе дә бер СКАЧАТЬ