Jezioro Ciszy. Inni. Anne Bishop

Чтение книги онлайн.

      – Chcę, by do mojego komisariatu został przydzielony oficer Osgood. Chcę odciągnąć go od Swinna.

      – Myślisz, że będzie ci pomagał?

      Grimshaw się zawahał.

      – Nie wiem. W razie czego może odbierać telefony i wklepywać raporty. Przechadzać się ulicą Główną i groźnie wyglądać. Mieć oczy i uszy otwarte.

      – W ciemności nie ma bezpieczeństwa, nawet na głównej ulicy miasteczka – powiedział cicho Hargreaves. – Zeszłego lata ludzie zawalili sprawę i teraz wszyscy za to płacimy. To, co się stało z Chesnikiem i Bakerem… – Westchnął. – Mam starego przyjaciela, kapitana patrolu w Lakeside, który jest w kontakcie z gubernatorem. Załatwię to tak, że Osgood tymczasowo trafi pod twoje dowództwo.

      – Znajdę mu jakieś miejsce. – Grimshaw się uśmiechnął. – Zespół JWK zatrzymał się w pensjonacie. Ja też. Dam radę przebywać w tym samym budynku co Swinn. Ale nie jestem pewien, czy będzie to zdrowe dla Osgooda, zwłaszcza gdy zostanie przeniesiony.

      – Twój wybór.

      To wszystko? Nie, jeszcze nie. Hargreaves miał na myśli coś konkretnego.

      – Swinn jest dobrym śledczym. Udaje mu się znaleźć dowody, a prokuratorzy cieszą się, widząc jego nazwisko na raportach. Jest skuteczny w dziewiętnastu przypadkach na dwadzieścia.

      – Czyli jednak popełnia jakieś błędy? – spytał Grimshaw.

      Hargreaves pokręcił głową.

      – W sprawie numer dwadzieścia jest jeszcze lepszy. Stawia kropkę nad „i”, wszystko jest dopieszczone. I ktoś trafia do aresztu, a czasami nawet do więzienia. Ale zawsze panuje dziwna atmosfera strachu. Swinn bierze się za sprawę? Więc lepiej na siebie uważaj.

      – A Julian?

      Kelnerka przyniosła rachunek. Hargreaves położył na stole dostatecznie dużo pieniędzy, by wystarczyło za oba śniadania i zostało na napiwek. Wyszedł z boksu i spojrzał uważnie na Grimshawa.

      – Im mniej się mówi o Julianie Farrowie, tym lepiej. Nie będę komentował tego, że ci pomaga – o ile nie dojdzie do zniszczenia dowodów.

      – Szukanie dowodów to nie moja sprawa. Tym zajmuje się JWK.

      – Może.

      Słowo to zostało wypowiedziane tak cicho, że Grimshaw nie miał pewności, czy rzeczywiście je usłyszał. Spojrzał na zegarek i zaklął. Jeśli chciał wrócić do Sprężynowa na czas, by towarzyszyć Vicki DeVine i jej adwokatowi podczas otwierania skrytki, musiał się pospieszyć.

      ROZDZIAŁ 17

      Otwieranie skrytki depozytowej następnego ranka było lepsze niż patrzenie, jak magik wyciąga królika z kapelusza. Przeżyłam radosną niespodziankę – coś pustego nagle zostało napełnione, i to bez brzydkich prezentów na dnie.

      Wszystko było na swoim miejscu – wszystkie dokumenty, które Ilya Sanguinati odhaczał z listy zrobionej na podstawie mojego spisu akt schowanych do skrytki. Było tam nawet siedem tysięcy dolarów, ładnie ułożone i spięte.

      Poza mną i moim prawnikiem w niewielkim pomieszczeniu znajdowało się jeszcze kilka osób, które miały być świadkami Wielkiego Powrotu Dokumentów: oficer Grimshaw, detektyw Swinn i Valerie, która była główną kasjerką, a teraz – niechętnie – została tymczasową dyrektorką banku. Kiedy o świcie zadzwoniła do mnie Ineke i powiedziała, że gdy tylko usłyszała o sytuacji z moją skrytką, natychmiast wypłaciła swoje pieniądze z banku, nie spytałam, skąd o tym wie – nie musiałam też z nikim rozmawiać, żeby mieć pewność, że ten bank upadnie. Całe miasteczko wstrzymało oddech, zwłaszcza ludzie, którzy wczoraj nie dostali się do banku i teraz mieli nadzieję, że coś ich ocali.