Korekty. Джонатан Франзен

Чтение книги онлайн.

      Taksówka z trojgiem Lambertów dotarła na nabrzeże, przy którym stał ogromny wycieczkowiec „Gunnar Myrdal”, zasłaniając białym kadłubem rzekę, New Jersey i połowę nieba. Przy bramce zgromadził się spory tłum złożony głównie ze starych ludzi, nieco dalej utworzyła się długa kolejka. Było coś niesamowitego w tej zdeterminowanej migracji, wyćwiczona uprzejmość ubranego na biało personelu mroziła krew w żyłach. Deszcz przestał padać, w powłoce chmur pojawiły się szczeliny i pęknięcia, ale dzień i tak był już zmarnowany. Na nabrzeżu panowała niezwykła cisza. Tak mogłaby wyglądać o zmierzchu kolejka dusz czekających na brzegu Styksu.

      Denise zapłaciła taksówkarzowi i przekazała torby bagażowym.

      – Dokąd teraz pojedziesz? – zapytała Enid.

      – Z powrotem do pracy, do Filadelfii.

      – Pięknie wyglądasz. Dobrze ci w tej fryzurze.

      Alfred uścisnął jej ręce i podziękował.

      – Szkoda tylko, że Chip miał dzisiaj nie najlepszy dzień – zauważyła Denise.

      – Porozmawiaj z Garym o świętach – przypomniała jej Enid. – I zastanów się, może jednak uda ci się przyjechać na cały tydzień.

      Denise odsunęła skórzany mankiet, spojrzała na zegarek.

      – Przyjadę na pięć dni, ale wątpię, czy Gary da się namówić. I nie wiadomo, jak z Chipem.

      – Denise – powiedział Alfred takim tonem, jakby przywoływał ją do porządku. – Proszę, porozmawiaj z Garym.

      – Dobrze. Oczywiście.

      Alfred gwałtownie zamachał rękami.

      – Nie wiem, ile czasu mi zostało. Musisz dogadać się z matką. Musisz ułożyć sobie stosunki z Garym.

      – Masz jeszcze mnóstwo…

      – Wszyscy musimy jakoś się dogadać!

      Denise nigdy nie była płaksą, ale teraz zaczęły jej drżeć usta.

      – W porządku, tato. Porozmawiam z nim.

      – Wasza matka chce, żebyście wszyscy przyjechali na święta do St. Jude.

      – Porozmawiam z nim. Obiecuję.

      – No dobrze. – Odwrócił się gwałtownie. – Już wystarczy.

      Wiatr szarpał jego czarnym płaszczem przeciwdeszczowym, lecz mimo to Enid nie traciła nadziei, że podczas rejsu będą mieli piękną pogodę.

      W suchym ubraniu, z frakonoszem i torbą wypchaną rzeczami i papierosami (śmiercionośne muratti po pięć dolców za paczkę), Chip pojechał z Gitanasem Misevičiusem na lotnisko Kennedy’ego i wsiadł do samolotu odlatującego do Helsinek. Wbrew ustaleniom zawartym w ustnej umowie, Gitanas kupił bilety w klasie ekonomicznej, nie biznesowej.

      – Pić możemy dzisiaj, a wyspać się jutro – powiedział.

      Mieli miejsca przy oknie i przejściu. Siadając w fotelu, Chip przypomniał sobie, jak Julia wykiwała Gitanasa. Wyobraził sobie, jak wychodzi z samolotu, biegnie korytarzem, wskakuje do swojskiej żółtej taksówki. Nagle ogarnęła go tęsknota i lęk przed nieznanym, ale w przeciwieństwie do Julii nie zamierzał uciekać. Zasnął niemal natychmiast po zapięciu pasa, obudził się na krótko podczas startu i zasnął znowu. Spał aż do chwili, gdy wszyscy pasażerowie samolotu jak jeden mąż zapalili papierosy.

      Gitanas wyjął notebooka z torby i włączył.

      – Więc Julia…

      Jeszcze nie całkiem przytomnemu Chipowi wydawało się przez chwilę, że Litwin pomylił go ze swoją żoną.

      – Moja żona – wyjaśnił Gitanas.

      – A, tak.

      – No więc ona bierze środki przeciwdepresyjne. Zdaje się, że to był pomysł Eden. Mam wrażenie, że Eden w ogóle kieruje teraz jej życiem. Sam widziałeś, że chciała jak najprędzej pozbyć się mnie z gabinetu, a jeszcze lepiej z miasta. Jestem niewygodny. No więc zaczęła СКАЧАТЬ