Naśladowca. Erica Spindler

Чтение книги онлайн.

      – Jesteś dla mnie za młody.

      Ścisnął mocniej jej dłoń.

      – To dla mnie nic nie znaczy – zapewnił ją z żarem. Kiedy się zawahała, dodał: – A gdybym to ja był dwanaście lat starszy, nie widziałabyś w tym nic złego, prawda?

      Miał rację, przesiąkła stereotypami. Może jednak powinna pomyśleć o przyszłości?

      – Wolę, żebyś w dalszym ciągu był moim przyjacielem – powiedziała. – To dla mnie bardzo ważne.

      – Byłbym nim, uwierz mi. Obiecaj, że przynajmniej zastanowisz się nad moją propozycją.

      – Wiesz, najpierw chciałabym uporać się z tą cholerną sprawą – westchnęła. – Potem na pewno to sobie przemyślę.

      Przypomniała sobie o tej obietnicy, kiedy stanęła przed umywalką w samych majtkach i koszulce. Czy mogłaby być z Dannym? Czy mogłaby kochać się z nim?

      Ta myśl podnieciła ją. Nigdy nie miała żadnego mężczyzny poza Joem. Znali się jeszcze ze szkoły, pobrali, kiedy mieli po dwadzieścia lat, rozwiedli ćwierć wieku później.

      Dzisiaj po raz pierwszy od rozwodu zaczęła myśleć o seksie. Przedtem nie miała na to ani nastroju, ani energii. Przez ostatnie lata walczyła głównie o to, żeby jakoś przetrwać. Codziennie zapisywała też wszystko, co robiła. Nie miała na to ochoty, ale terapeuta nalegał. Oczywiście, jak zwykle, miał rację. Pamiętnik stał się dla niej sposobem na rozładowanie złości i pogodzenie się z faktami, których nie mogła zmienić.

      Czy mogłaby napisać: „Byłam na kolacji z Dannym, a potem zaprosiłam go do siebie…”?

      Do licha!

      Aż potrząsnęła głową, żeby uwolnić się od obrazu, który stanął jej przed oczami. Nie miała wątpliwości, że Joe i jego narzeczona byli… w bardzo bliskich stosunkach.

      Ciekawe, czy Valerie jest młodsza od niego? Pewnie tak… Dziesięć lat? To nie było w jego stylu, ale przecież ludzie się zmieniają…

      Przypomniała sobie kilka rozwódek z jej grupy, które niby to żartem wspominały czasami, że przydałby im się jakiś chłopak. Trzydziestosześcioletni Danny pewnie by się nadawał…

      Kitt spojrzała w lustro, wyobrażając sobie, że się dla niego rozbiera.

      Ta myśl ją przeraziła. Przecież Danny był przy niej młodzieniaszkiem! Już niedługo stuknie jej pięćdziesiątka! Uniosła koszulkę i spojrzała na swoje starzejące się ciało. Nie była gruba, ale ostatnimi laty nie dbała o kondycję. Jej ciało stało się miękkie, pozbawione sprężystości. I co, na Boga, porobiło się z jej kolanami?!

      Kitt opuściła koszulkę, starając się sobie przypomnieć, kiedy ostatnio ćwiczyła na siłowni. Nie wiedziała dokładnie, ale z całą pewnością przed śmiercią Sadie. To samo dotyczyło biegania.

      Żałosne! Przecież pracuje w policji. Jak ma zamiar kogokolwiek dogonić? A jeśli będzie musiała walczyć z przestępcą?

      „Mów mi Orzeszek.”

      Kitt zmrużyła oczy. Nie sądziła, żeby zabójca był mały i słaby jak jej córka. To była prowokacja. Chciał zabawić się z nią na swój chory sposób, a ona nie była do tego przygotowana. Ani psychicznie, ani fizycznie…

      Przeszła do pokoju i wyciągnęła z dna szafy buty do biegania. Następnie znalazła w komodzie swój strój do joggingu.