Siła przeznaczenia. Anna Górska

Чтение книги онлайн.

      – Ale musisz wiedzieć, że był to jedyny sposób. Wiedziałam, że nie odpuści. Odgrażał się i bałam się, że faktycznie może zrealizować groźby. Nie mogłam do tego dopuścić. Poprosiłam kolegów Grześka z siłowni, tacy typowi wielcy faceci, żeby go trochę nastraszyli. Cała prawda. Trochę nim potrząsnęli i ostrzegli, że jak znajdzie się w pobliżu ciebie lub dzieci na odległość mniejszą niż dwieście metrów, tak go załatwią, że będzie musiał wyrobić nowe dokumenty… bo dentysta będzie miał problemy, żeby go rozpoznać po uzębieniu.

      – Żartujesz? Nasłałaś na niego bandziorów?

      – Nie bandziorów. Krzywdy by nie zrobili, to dobre chłopaki, ale z wyglądem nadmuchanych bicepsów. Kilku byczków mających prawie po dwa metry wzrostu. Opowiedziałam tylko tyle ile mogli wiedzieć, że znęcał się nad wami. Zrozumieli, o co chodzi, nie było problemu…

      – Pewnie się wystraszył! – Baśka zaczęła się nagle śmiać, kiedy wyobraziła sobie całą sytuację.

      – Bogdan to tchórz. Byłaś słabsza, mógł się wykazać, ale kiedy stanął na wprost kilku osiłków powietrze uszło z niego jak z dziurawego balonika. Groźby były bez pokrycia, ale o tym nie wie…

      – Jesteś szalona, ale dziękuję.

      – Nic nie zrobiłam poza tym, że chciałam sprawę doprowadzić do końca. Dobrze wiesz, jak trudno było innych przekonać, że to bandzior w białych rękawiczkach. Zawsze uśmiechnięty, chętny do pomocy… potrafił grać.

      – Nikt w to nie wierzył… – przypomniała sobie rozprawę i zeznania świadków powołanych przez prokuratora. W oczach innych był wspaniałym i czułym mężem, ojcem, przyjacielem. Oczywiście dla rodziców był też najlepszym synem.

      – Czasem pomagają tylko brutalne metody. A twój były jest właśnie w tej grupie. Rozmowa nic by nie pomogła.

      – Wiem. Należy do gatunku ludzi, którym się wydaje, że pozjadali wszystkie rozumy.

      – Typowy osobnik z narcystyczną naturą. Wszyscy mają usługiwać, on miał dobrze wyglądać, nie było ważne czy miał rację czy nie, wszyscy powinni się nim zachwycać. Z takimi ludźmi żyje się bardzo ciężko. Brak im empatii i zrozumienia, ale to chyba rodzinne. Jego matka też się podobnie zachowywała. Mam rację? – Kasia spojrzała z ciekawością na przyjaciółkę.

      – To prawda. Dziwię się jak teść z nią wytrzymywał, w domu nie miał nic do powiedzenia. Ona rządziła, teść pracował, oddawał pieniądze, ona jeździła na wczasy z Bogdanem, do sanatorium… kupowała wszystko, na co miała ochotę. Niczym się nie przejmowała, a teść piąty rok chodził w tych samych zimowych butach. Kleił, bo się rozsypywały, ale ona nie widziała konieczności kupienia nowych. Kochała tylko siebie i swojego syna. Nasze dzieci nic jej nie obchodziły. Jak dała cokolwiek, nawet drobiazg, latami wypominała.

      – Straszne, jak się tego słucha.

      – Wiem, ale takim ludziom, żyje się bardzo dobrze, oni troszczą się tylko o siebie. Egoizm w najczystszej postaci. – Baśka zamyśliła się.

      – Ładują akumulatory, jak kogoś zranią, dobrze się wtedy czują…

      – Najgorsze, że niszczą innych i zupełnie ich to nie obchodzi, tylko po to, żeby samemu dobrze się poczuć. Nas niszczyli oboje. Mieli wsparcie w sobie, ja zostałam sama. Nie słuchałam rodziców jak mnie przed nim ostrzegali, przynajmniej do czasu, aż zrozumiałam, że mieli rację… ale wtedy było już za późno.

      – Rodzice patrzyli na wszystko obiektywnie, ty sercem.

      – Zauważyłaś, że prawdą jest to, co mówią o uczeniu się na błędach?

      – To znaczy? – Kasia wstała i sięgnęła po papierosa, ale Baśka była szybsza i wyjęła jej pudełko z ręki

      – Co robisz? Nie wolno ci palić. Przyzwyczaj się! – Schowała je do torebki – A co do twojego pytania. Nie wiem jak u ciebie, ale rodzice zawsze mnie ostrzegali, „nie rób tego, nie rób tamtego” a ja i tak musiałam przekonać się na własnej skórze, że mieli rację.