Serce nie sługa. Tara Pammi

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ przyjemności tak intensywnej, że bała się, że zemdleje.

      Gdyby nie Nikandros, mogłaby umrzeć, nie wiedząc, że można przeżywać coś takiego. Jęczała coraz głośniej, gdy się w nią wbijał, wymawiając jej imię. Jej ciało zmierzało ku następnemu szczytowi.

      Przyciągnął ją jeszcze bardziej, jego ruchy stały się szybsze, bardziej zwarte, dłoń powędrowała między nogi.

      ‒ Dojdź, Mia – nakazał, a potem nie miała wyjścia, musiała wsunąć się obrzmiałym łonem na jego palce. Kontrapunkt dla jego bezlitosnych uderzeń.

      Wydała z siebie rozdzierający krzyk.

      Rozkosz napływała falami. Jego pchnięcia straciły rytm, przemieniły się w coś zwierzęcego.

      Tego potrzebowała. Tego wspaniałego, silnego mężczyzny, który przywrócił jej część samej siebie, zatracając się w jej wnętrzu. I chciała zabrać jego część, tak jak on robił to z nią.

      Jego spełnienie przywodziło na myśl jakąś magię, która kształtowała ją na nowo.

      Osunęła się zapłakana na łóżko i ukryła twarz w pościeli. Zaciskając wargi, powstrzymała szloch i pozbawiona sił oddała się jego ramionom, gdy przyciągnął ją do siebie. Popatrzyła na ich nagie ciała, połyskliwą skórę i pościel w blasku księżyca. Wciąż złakniona, przesunęła spojrzeniem po jego twardym udzie i biodrze. Poczuła głód pożądania i coś jeszcze.

      Pocałował ją delikatnie w ramię.

      ‒ Dobrze się czujesz?

      Mogła tylko skinąć głową. Miał w oczach blask, jakby i on był poruszony intensywnością wspólnego przeżycia, jakby i on także…

      Nie!

      Miała do czynienia z księciem, który słynął ze swych łóżkowych umiejętności. Nie mogła przypisywać tej chwili niczego więcej.

      Poczuła nagły ciężar na piersiach, a słowa utkwiły jej w krtani. Po raz pierwszy od miesięcy uwolniła się od furii i żalu.

      Kiedy przytulił ją do siebie i owionął oddechem jej skroń, poddała się zmęczeniu, które ogarnęło jej umysł, duszę i ciało.

      Nikandros był spełnieniem fantazji i dał jej coś niezmierzonego i nieokreślonego.

      Ale to wszystko, co mógł jej dać.

      ROZDZIAŁ TRZECI

Sześć tygodni później

      „Jesteś w ciąży, Mia”.

      Te słowa ginekolog rozbrzmiewały w jej głowie cały dzień, gdy jako drugi trener ćwiczyła piłkarską drużynę szkoły średniej.

      Sheila, która znała ją od podstawówki, ujęła jej dłoń.

      ‒ Wiem, przez co w tym roku przeszłaś. Ta wiadomość jest zapewne szokiem, ale…

      ‒ Tak, z drugiej jednak strony… – Była tak długo sama, a teraz czuła radość. Tamta noc okazała się nowym rozdziałem w jej życiu, a jego rezultatem była ciąża. – Chcę tego dziecka, Sheila… Pokocham je.

      Tego wieczoru, w jej służbowym mieszkaniu na terenie szkoły, wciąż się uśmiechała albo oglądała swój brzuch w lustrze.

      Przyjęcie nowej pracy i wyprowadzka z apartamentu, który dzieliła niegdyś z Brianem, okazały się dobrym posunięciem. Doznawała satysfakcji, patrząc na młodych, ambitnych zawodników, ale poza tym miała przed sobą całe życie – otchłań samotności.

      Dziecko zmieniłoby wszystko, wypełniało jej dni i noce. Dziecko kochane bezwarunkowo.

      Sheila nie pytała, kim jest ojciec.

      Ojciec. Mia osunęła się na tapczan w salonie.

      Nikandros… Poczuła na czole krople zimnego potu.

      To było także jego dziecko.

      Od sześciu tygodni nie przestawała myśleć o tamtej nocy. Albo o nim.

      Czy mogło być inaczej? W wiadomościach wciąż mówili o Drakonie, śródziemnomorskim klejnocie, i o szaleństwie jego króla Theosa, co tak długo skrywano przed narodem i mediami. Śledzono każdy krok obu książąt.

      Chłonęła wiadomości o królewskiej rodzinie; prasa odsądzała Nikandrosa od czci i wiary za obojętność wobec kraju.

      Tylko Mia wiedziała, jak bardzo Nikandros przeżywa powrót do ojczyzny, ale zapominała o tym w obliczu szaleństw, jakim się oddawał.

      Nie odpowiadał na pytania dziennikarzy – czy pozostanie w Drakonie i weźmie na barki ciężar odpowiedzialności? Czy będzie go dzielił z bratem Andreasem, następcą tronu?

      Tylko milczenie z jego strony. Paparazzi już go namierzyli, kiedy bawił się w nocnym klubie przyjaciela albo pędził czerwonym ferrari po krętych drogach Drakonu.

      Było jasne, że nieustraszony książę nie zamierza zmieniać swoich nawyków i dźwigać brzemienia odpowiedzialności. Mia miała wrażenie, że jest taki poważny, taki zraniony… a teraz to, na oczach całego narodu.

      Czy to wszystko było udawane? Czy uznałby dziecko poczęte tak przypadkowo?

      Mia, tłumiąc chęć podzielenia się z nim nowinami, postanowiła zaczekać przynajmniej do chwili, aż będzie dostatecznie silna, by zmierzyć się z jego reakcją na wieść o nienarodzonym jeszcze potomku.

      Nikandros stał na wałach królewskiej siedziby i patrzył na panoramę Drakonu i port. Niewielkie wzgórze, na którym usadowił się osiemsetletni pałac, zapewniało strategiczną pozycję obronną wobec niezliczonych ataków potęg pragnących przejąć ten śródziemnomorski klejnot.

      Jako dziecko uwięzione w pałacowym hospicjum podczas gorących miesięcy letnich i łagodnych zim, Nikandros pokochał historię Drakonu. Pozwalało mu to przetrwać chorowite i nieszczęsne dzieciństwo. Pochłaniał stare woluminy w wielkiej bibliotece, patrząc na każde skrzydło wzniesione przez kolejne pokolenia, co czyniło pałac nieprzeniknionym. Pozbawiony towarzystwa rówieśników, snuł zawiłe opowieści, w których wraz z Andreasem byli książętami uwalniającymi Drakon od licznych wrogów.

      Następca tronu, jego starszy brat, wydawał mu rozkazy, a on, wierny rycerz, spełniał każde polecenie.

      „Dlaczego mnie nie odwiedza, maman?” – zadręczał matkę tym samym pytaniem, ilekroć widzieli w telewizji Andreasa stojącego dumnie obok ojca.

      „Przyłączysz się do niego, kiedy poczujesz się lepiej, ma cherie” – odpowiadała jego maman.

      Andreas nigdy nie miał czasu dla złaknionego uwagi i na ogół chorego Nikandrosa. Tak jak król Theos, który co najwyżej pytał lekarzy, czy jego potomek przeżyje.

      Aż do chwili, СКАЧАТЬ