(Nie)pamięć. Марк Леви

Чтение книги онлайн.

      – Zgoda, nie można mieć pretensji do siły przyciągania o to, że ludzie się zakochują. A o czym tak myślisz?

      – O neuroprzekaźnikach.

      – A! O noradrenalinie, serotoninie, dopaminie, melatoninie… – wyrecytowała Hope z ironią.

      – Zamilknij i posłuchaj mnie przez chwilę. Przypisuje się im zdolność do mobilizowania mózgu do określonych działań, do stymulowania procesów uwagi i zapamiętywania, do wpływania na rytm snu, na zachowania żywieniowe lub seksualne… Na przykład melatonina odgrywa istotną rolę w zimowej depresji…

      – Jeżeli będziesz w stanie mi powiedzieć, który neuroprzekaźnik odgrywa istotną rolę w letniej depresji, kiedy człowiek wbija się w kostium kąpielowy, zaproponuję twoją kandydaturę do Nagrody Nobla.

      – A gdyby te molekuły działały na obie strony? Gdyby neuroprzekaźniki gromadziły informacje na temat skutków, jakie wywołują w ciągu naszego życia? Wyobraź sobie, że zachowują się jak komórki pamięci RAM i gromadzą całą naszą wiedzę, wszystko, co kształtuje i modyfikuje nasz charakter. Nikt nie wie, gdzie w mózgu znajduje się siedziba naszej świadomości, co sprawia, że każdy z nas jest istotą wyjątkową. Przypuśćmy więc, że na wzór sieci serwerów informatycznych z kolosalną liczbą danych neuroprzekaźniki tworzą sieć, w której mieści się nasza osobowość.

      – Znakomite! Wręcz genialne! A niby jak zamierzasz to udowodnić?

      – A twoim zdaniem dlaczego studiuję neurobiologię?

      – Żeby podrywać dziewczyny. I jestem pewna, że pierwszy profesor, któremu przedstawisz swoje rewolucyjne pomysły, zaproponuje, żebyś przerzucił się na prawo albo na filozofię, na cokolwiek, bylebyś się wyniósł z jego wydziału.

      – Ale gdybym miał rację, wyobrażasz sobie, co to by oznaczało?

      – Załóżmy, że twoja mglista teoria opiera się na rzeczywistych podstawach i że pewnego dnia uda nam się odczytać informacje zawarte w tych molekułach. Wtedy można by dotrzeć do danego momentu pamięci ludzkiej istoty.

      – Nie tylko. Moglibyśmy ją też skopiować, a dlaczego by nie przenieść ludzkiej świadomości do komputera?

      – Uważam, że ta teoria jest przerażająca. A właściwie po co mi to mówisz?

      – Żebyś pracowała ze mną nad tym projektem.

      Hope wybuchnęła śmiechem, wywołując pełne dezaprobaty spojrzenia osób siedzących przy sąsiednich stołach. Śmiech Hope zawsze wprawiał Josha w dobry humor. Nawet gdy z niego się śmiała, co często się zdarzało.

      – Na początek postaw mi kolację – szepnęła. – Ale żadne tam niestrawne świństwo z dowozem do domu, mam na myśli prawdziwą restaurację.

      – Jeżeli to może zaczekać… W tej chwili jestem spłukany, ale pod koniec tygodnia spodziewam się trochę pieniędzy.

      – Od ojca?

      – Nie, za korepetycje, których udzielam pewnemu tumanowi. Jego rodzice uroili sobie, że pójdzie kiedyś na prawdziwe studia.

      – Ale z ciebie wredny snob. Ja zapłacę rachunek.

      – W takim razie zgoda, zapraszam cię na kolację.