Kości proroka. Ałbena Grabowska

Чтение книги онлайн.

      PŁOWDIW, XXI WIEK

      Rozmowa z policjantem z Polski nie przyniosła wiele. Dowiedzieliśmy się jedynie, że beneficjentem zamordowanego jest warszawska katedra pod wezwaniem Świętego Jana Chrzciciela.

      – A niech mnie! – zagwizdał Christo.

      – A niech cię co? – spytała Wirginija.

      Gapili się na mnie.

      – Wciąż nie mamy punktu zaczepienia. – Wzruszyłam ramionami. – Może to przypadek?

      – Może przyjaźnił się z jakimś popem? I dałoby się z tym popem porozmawiać? – spytała Milena.

      – Z księdzem – poprawiłam odruchowo. – My mamy księży, nie popów. Niezły pomysł, tylko że ksiądz może się powołać na tajemnicę spowiedzi...

      – Na co? – To znów Christo.

      – U nas wyznaje się grzechy przy konfesjonale. To jest takie zabudowane krzesło. W środku siedzi ksiądz i słucha spowiedzi wiernego...

      – Widzieliśmy na filmach – przerwała Wirginija. – Masz nas za kretynów?

      Dimityr się zerwał, ale ja zrobiłam minę pod tytułem „daj spokój, każdemu zdarza się gorszy dzień”.

      – Nie wiem, czy widziałaś na filmie, że ksiądz ma obowiązek trzymać w sekrecie to, co usłyszy podczas spowiedzi.

      Wirginija pogładziła czoło. Dziś miała na głowie koczek i wyglądała jeszcze ładniej niż wczoraj. Ubrała się skromniej, w białą bluzkę i spódnicę w kwiatki. Jej drobna figura zginęła w tych ciuchach. Była wyraźnie zła. Może dzieci nie dały jej spać albo zdenerwowała się, że mój przyjazd nie pomógł w wyjaśnieniu czegokolwiek.

      – To co? – spytał zaczepnie. – Nie warto dzwonić?

      – Zawsze warto – stwierdziłam.

      Wentylator pracował. Było kilka minut po dziesiątej, ale upał narastał. Włożyłam bluzkę z krótkimi rękawami, ale z jakiejś sztucznej tkaniny oblepiającej mnie niczym macki ośmiornicy. Powinnam sobie kupić coś w stylu Wirginii, kilka przewiewnych koszul, bawełniane bluzki w kwiaty i motyle, spódnicę zamiast dżinsów.

      – Słuchajcie – powiedziałam pojednawczo, chociaż nikt mnie nie atakował. – Jestem tu drugi dzień, dopiero się ogarniam. Dajcie mi chwilę.

      Mężczyźni na wyścigi zapewniali, że oczywiście, mamy czas, nie musimy się spieszyć. Dziwnie brzmiały te słowa w ustach policjantów. Nie ma co się spieszyć ze śledztwem, nie denerwuj się, Margarito, nie ma problemu, coś się poradzi. Bułgarska mentalność.

      Przecież lubiłaś to powolne życie w upale, przyznaj się, Margarito. Dziś od świtu nie mogłaś się doczekać, żeby kupić sobie banicę i kiseło mljako.

      – Dzwonimy do katedry – zdecydowałam.

      Milena znalazła w internecie numer do zakrystii. Wykręciłam cyfry, które mi podyktowała. Ciekawe czy chcieli mieć taki staroświecki aparat? Tu wszystko wyglądało jak z lat siedemdziesiątych. Ciężka słuchawka drżała mi w ręku. Z drugiej strony odezwał się kobiecy głos.

      – Parafia Świętego Jana Chrzciciela, niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

      Przedstawiłam się i z grubsza zaczęłam tłumaczyć, o co chodzi.

      – Najlepiej, żeby pani przyszła osobiście. – Usłyszałam kobiecy głos.

      Domyśliłam się, że to zakonnica.

      – Siostro – naciskałam. – Jestem w Bułgarii. Bardzo proszę nam pomóc. Przemysław Tarkowski był kimś więcej niż dobrym katolikiem...

      – Tak, wiem – przerwała mi. – To nasz darczyńca i przyjaciel. Pójdę po księdza Mariana, proszę poczekać. On może z panią porozmawiać.

      Zakryłam ręką słuchawkę i rzuciłam w stronę Nedka:

      – Przynieś nam wody, co?

      Uniósł brwi zdumiony i spojrzał na Milenę. Ta zaczęła dźwigać się z miejsca. Dimityr usadził ją wzrokiem.

      – Przynieś ze dwie butelki – zwrócił się do Nedka.

      W słuchawce odezwał się niski głos.

      – Ksiądz Marian Wicher, w czym mogę pomóc?

      Znów wytłumaczyłam, kim jestem, gdzie przebywam i po co.

      – Czy mogę zadać księdzu kilka pytań? To nie jest oficjalna rozmowa... Chodzi mi o to, że zwracam się do księdza nie jak policjantka. – Którą zresztą nie byłam. Co ty pleciesz, Margarito? Dobrze, że cię nie rozumieją.

      – Już СКАЧАТЬ