Inferno. Дэн Браун

Чтение книги онлайн.

      Sienna przeszła ciężkim krokiem do skromnej sypialni. Wyjęła z komody parę dżinsów i sweter, a potem zaniosła je do drugiej łazienki.

      Spoglądając na własne odbicie w lustrze, uniosła dłoń i pociągnęła mocno za blond kucyk, by ściągnąć z głowy perukę.

      Z lustra patrzyła teraz na nią łysa trzydziestodwuletnia kobieta.

      Nie brakowało jej w życiu wyzwań, ale choć nauczyła się polegać na własnym intelekcie i przezwyciężać kolejne przeszkody, ostatnie wydarzenia wytrąciły ją z równowagi.

      Umyła ręce i twarz, zmieniła ubranie i ponownie przywdziała perukę, naciągając ją starannie. Nieczęsto użalała się nad sobą, lecz tym razem gdy łzy napłynęły jej do oczu, wiedziała, że nie zdoła ich powstrzymywać.

      Zapłakała nad życiem, którego nie umiała kontrolować.

      Zapłakała nad mentorem, którego zabito na jej oczach.

      Zapłakała nad własną samotnością, która przepełniała jej serce.

      Nade wszystko jednak płakała z powodu przyszłości, która nagle stała się tak niepewna.

      Rozdział 9

      Przebywający na dolnym pokładzie luksusowego jachtu facylitator Laurence Knowlton siedział w swoim szklanym boksie, z niedowierzaniem spoglądając na ekran komputera, z którego przed momentem zniknęło nagranie przekazane Konsorcjum przez ostatniego klienta.

      I ja mam przesłać coś takiego mediom?

      W ciągu dziesięciu lat pracy dla Konsorcjum wykonał wiele dziwacznych zadań, które były albo niegodne, albo nielegalne. Działanie w szarej strefie moralności było chlebem powszednim dla jego firmy – organizacji, której etyka opierała się na tylko jednym filarze, a było nim zadowolenie klienta za wszelką cenę.

      Robimy, co każą. Nie zadajemy pytań. Pod żadnym pozorem.

      Mimo to Knowlton czuł niepokój na myśl o przekazaniu nagrania mediom. Dotychczas bez względu na stopień dziwaczności zlecanych mu zadań zawsze rozumiał, o co chodzi zleceniodawcy… pojmował jego motywy… wiedział, co chce osiągnąć.

      Ten przekaz był inny.

      Coś mu w nim nie pasowało.

      I to bardzo.

      Raz jeszcze włączył nagranie, mając nadzieję, że kolejne wyświetlenie rzuci nieco więcej światła na sprawę. Podkręcił głośność i usiadł wygodniej, by obejrzeć dziewięciominutową prezentację.

      Kamera, tak jak poprzednio, zanurkowała pod powierzchnię dziwacznego podziemnego jeziora zajmującego dolną część jaskini skąpanej w czerwonawej poświacie. Raz jeszcze pogrążyła się w lśniącej toni, by pokazać pokryte mułem dno jaskini. I znów Knowlton mógł przeczytać treść wyrytą na zatopionej tabliczce.

      Niepokojące było to, że pod inskrypcją znajdował się podpis klienta Konsorcjum. No i ta jutrzejsza data… Na jej widok Knowlton poczuł się jeszcze gorzej. Ale dopiero następne ujęcia doprowadziły jego umysł na skraj paniki.

      Kamera skręciła w bok, ukazując zadziwiający obiekt wiszący obok tabliczki.

      Była to przytwierdzona do podłoża stalową linką pofałdowana sfera z folii. Wydawała się delikatna i ulotna niczym bańka mydlana, przezroczysty kształt poruszał się pod wodą jak balon napompowany nie helem, tylko galaretowatą, żółtobrązową cieczą. Amorficzny pojemnik był rozdęty i miał niecałe pół metra średnicy. Znajdująca się w środku ciecz wirowała wolno za przezroczystymi ścianami, jak oko rodzącego się w ciszy cyklonu.

      Jezu, pomyślał Knowlton, czując pot występujący mu na czoło. Zawieszony nad dnem pojemnik wydał mu się za drugim razem jeszcze bardziej złowieszczy.

      Obraz powoli zaczął niknąć.

СКАЧАТЬ