Królowa Margot. Aleksander Dumas

Чтение книги онлайн.

      Rozdział X Śmierć, msza lub Bastylia

      Rozdział X

      Śmierć, msza lub Bastylia

      Małgorzata, jakeśmy powiedzieli, zamknęła drzwi i powróciła do pokoju.

      Lecz wchodząc z bijącym sercem, spostrzegła Gillonnę, która z trwogą nachyliwszy się ku drzwiom gabinetu, patrzała na ślady krwi na łóżku, meblach i dywanie.

      — A... pani! — zawołała, ujrzawszy królową — czyżby on umarł?

      — Cicho, Gillonno — powiedziała Małgorzata tonem zdradzającym doniosłość tego rozkazu.

      Gillonna zamilkła. Małgorzata wydobyła z woreczka maleńki złoty kluczyk, otworzyła nim drzwi gabinetu i wskazała służebnej młodzieńca. La Mole zdążył wstać i zbliżyć się do okna. Tutaj znalazł mały sztylecik, jaki wówczas nosiły kobiety. Na hałas otwierających się drzwi pochwycił go.

      — Nie obawiaj się, panie, niczego — rzekła Małgorzata. — Zapewniam cię, jesteś bezpieczny.

      La Mole znowu padł na kolana.

      — O... pani! — zawołał — jesteś dla mnie więcej niż królową, jesteś bóstwem.

      — Nie wzruszaj się, panie, tak bardzo — powiedziała Małgorzata. — Krew jeszcze ciecze. O, patrz, Gillonno, jaki on blady... Gdzież pan jesteś raniony?

      — Pani — odpowiedział La Mole wskazując ważniejsze rany — zdaje się, że jestem raniony sztyletem w ramię i w pierś. Na inne rany nie ma potrzeby zwracać uwagi.

      — Zobaczymy — rzekła Małgorzata. — Gillonno, przynieś mi szkatułkę z balsamami.

      Gillonna wyszła posłusznie i powróciła wkrótce, niosąc w jednej ręce szkatułkę, a w drugiej srebrną miednicę wyzłacaną i bieliznę z cienkiego holenderskiego płótna.

      — Pomóż mi unieść go, Gillonno — rzekła królowa Małgorzata, gdyż nieszczęśliwy wstając utracił wszystkie siły.

      — O nie, pani, nie mogę się na to zgodzić — zaprotestował.

      — Musisz się zgodzić, panie, abym ci obandażowała rany — odrzekła Małgorzata — gdyż skoro mogę cię uratować, byłoby występkiem pozwolić ci umrzeć.

      — O... raczej umrę — zawołał La Mole — aniżeli pozwolę, ażebyś ty, królowo, miała walać moją niegodną krwią swoje ręce! O... nigdy! nigdy!

      I odsunął się w tył z uszanowaniem.

      — E... dosyć już pan zawalałeś krwią łóżko i pokój Jej Królewskiej Mości — uśmiechając się zauważyła Gillonna.

      Małgorzata okryła płaszczem swój batystowy negliż zbryzgany krwią. Ruch ten, pełen niewieściej wstydliwości, przypomniał La Mole'owi, że obejmował rękoma i przyciskał do piersi uwielbianą przez wszystkich królową.

      Na to wspomnienie lekki rumieniec okrasił jego blade lica.

      — Pani... — wyjąkał po chwili — czy nie mogłabyś powierzyć mnie staraniom jakiego chirurga?

      — Katolika, nieprawdaż? — zagadnęła Małgorzata takim głosem, że La Mole, zrozumiawszy, wzdrygnął się. — Czyż pan nie wiesz — mówiła dalej królowa z czarującym uśmiechem — że księżniczki francuskie uczą się pozriawać własności ziół i robić balsamy? My, jako kobiety i królowe, zawsze uważałyśmy za swój obowiązek koić cierpienia. Jesteśmy więc w stanie zastąpić najlepszych w świecie chirurgów; tak nam przynajmniej mówią pochlebcy. Czy moja sława w sztuce lekarskiej nie doszła do pańskiego ucha? Weźmy się do roboty, Gillonno.

      La Mole chciał się jeszcze sprzeciwiać. Powtórzył znowu, że woli umrzeć aniżeli dozwolić królowej na taki trud, który może zamienić jej współczucie w odrazę. Lecz spór wyczerpał w nim resztę sił. Rzucił się kilka razy, zamknął oczy i powtórnie stracił zmysły.

      Małgorzata schwyciła sztylet, który mu wypadł z rąk, i zręcznie rozcięła kaftan rannego. Gillonna tymczasem rozpruła, a raczej przerżnęła jego rękawy.

      Krew lała się z ramienia i piersi. Gillonna obmyła je płótnem umaczanym w świeżej wodzie. Małgorzata zaś sondowała rany złotą igłą, na końcu zaokrągloną. Sam Ambroży Pare w podobnym razie nie mógłby postąpić zręczniej i delikatniej.

      Rana СКАЧАТЬ