Święte krowy na kółkach. Jacek Fedorowicz

Чтение книги онлайн.

      Tak się składa, że dwójka czołowych polskich olimpijczyków, kilkakrotnych laureatów corocznego Plebiscytu na Najlepszego Sportowca Polski, Otylia Jędrzejczak i Robert Korzeniowski, zaczynała swoje sportowe kariery od żmudnych ćwiczeń korygujących niedomagające w dzieciństwie organizmy. Dobrze, że otoczenie nie zdołało im tego obrzydzić, a po latach – dobrze, że większość głosujących o tym nie wiedziała.

      O problemach rowerowej koegzystencji

      Co jakiś czas wybuchają w mediach akcje prorowerowe. Że to zdrowo, że sposób na korki samochodowe i że ścieżek rowerowych jest za mało. Myślę, że urowerowienie ogólne zostanie w końcu wymuszone przez nieustanny wzrost liczby samochodów, które utkną w korkach już na amen, a gdy ich właściciele zaczną się przesiadać na rowery, znajdą się wśród nich także i przedstawiciele władz miejskich. I wtedy budowa ścieżek rowerowych ruszy z kopyta. Dopiero wtedy. Jak dotąd jedynym przedstawicielem naszej świeżo upieczonej klasy politycznej, który naprawdę, a nie dla fotoreporterów, używał roweru jako środka lokomocji, był Janusz Onyszkiewicz, ale on nie miał nic do powiedzenia w sprawie ścieżek w mieście; mógł je ewentualnie wytyczać na poligonach. Na razie jest więc tak, że ścieżek w miastach jest mało, a po tych, co są, chodzą masowo piesi, schodząc z nich tylko wtedy, gdy są one zajęte przez parkujące samochody. Rowerzyści z rzadka rewanżują się wjeżdżaniem na jezdnię, bo wjechanie tam równa się próbie samobójstwa. Szczególnie że co jakiś czas zdarza się kierowca, który respektuje przepisy ruchu drogowego i traktuje rower jak uczestnika tegoż, co usypia czujność rowerzysty i naraża go na śmierć pod kołami następnego samochodu, zachowującego się już „normalnie”. Rowerzyści jeżdżą więc chodnikami, wśród pieszych, którzy nie zmieścili się na ścieżce rowerowej lub akurat w tej okolicy nie mieli ścieżki do dyspozycji. I ja właśnie o tym chciałem.

      Owszem, jestem entuzjastą przesiadania się na rowery, pod warunkiem wszelako, że rowerzyści, dopóki nie mają jeszcze swoich ścieżek, będą jeździli po naszych wspólnych chodnikach z wyobraźnią. Na razie rowerzysta, mknąc chodnikiem i wyprzedzając pieszych zdążających w tym samym kierunku, absolutnie nie jest w stanie sobie wyobrazić, że pieszy nie musi trzymać się raz obranego kierunku przez cały czas. Nie ma ani takiego obowiązku, ani zwyczaju. Pieszy może, ma prawo – i często z niego korzysta – a to się zachybotać, a to skręcić do bramy, do sklepu, i – co rowerzystom się już zupełnie w głowach nie mieści – zrobić to bez żadnego uprzedzenia. Rowerzyści wyprzedzają pieszych, jadąc na ogół z prędkością kilkakrotnie większą od szybkości piechura, czasem się o nich nawet ocierając, i wystarczy, że pieszy zrobi leciuteńki krok w bok, a już mamy zagwarantowany poważny wypadek.

      Rowerzyści wciąż apelują o to i owo, pozwolę więc sobie skierować apel do rowerzystów, żeby na chodnikach zwalniali jednak trochę i brali pod uwagę możliwość, że pieszy nagle skręci. Przynajmniej na razie, dopóki nie będą mieli dostatecznej ilości pustych ścieżek, lub też dopóki – co nastąpić może wcześniej – władze miasta nie nałożą na wszystkich pieszych, korzystających z chodników, obowiązku zamontowania na plecach kierunkowskazów i sygnalizowania zamiaru zmiany kierunku marszu co najmniej na dziesięć kroków przed planowaną zmianą.

      Uwięzieni biegiem

      W СКАЧАТЬ