Rozniecić ogień. Louis de Wohl

Чтение книги онлайн.

      Tamtej nocy Franciszek fatalnie spał. Kiedy przyszła mu do głowy myśl, że nie jest godzien wstąpić do bractwa, nie potrafił skupić się na niczym innym. W czasie snu nękały go koszmary, przebudził się przed biciem dzwonu i cały czas toczył batalię ze swoim problemem.

      Blady i wyczerpany, postanowił iść do don Iñiga i zdać się na jego decyzję, nim nadejdzie pora spotkania.

      Mógł spytać go w nocy – nadal spali w tym samym pokoju, wraz z Favrem i de Peñą – lecz nie pozwalała mu na to etykieta. Pewnych decyzji nie należało podejmować w łóżku. Poza tym don Iñigo nie czuł się najlepiej. Raz czy dwa w nocy Franciszek słyszał jego głębokie westchnienia. Albo był pogrążony w medytacjach, albo też, co mu się niekiedy przytrafiało, cierpiał z powodu ostrego bólu w boku, który lekarze bezskutecznie usiłowali zdiagnozować.

      Nagle don Iñigo wstał i cicho opuścił pokój. Każdego ranka, przed dzwonem i na długo przed Mszą Świętą, miał zwyczaj spędzać pół godziny w kolegialnej kaplicy.

      Franciszek wstał i podążył za nim.

      W mroku korytarza nagle wpadł na jakiegoś człowieka i od razu się zorientował, że z pewnością nie jest to don Iñigo, który wówczas musiał się znajdować w odległości kilkunastu kroków od niego. Nieznajomy zaklął dosadnie. Franciszek instynktownie wyciągnął rękę, aby chwycić obcego za ramię. Metalowy przedmiot brzęknął na podłodze.

      – Kim jesteś? – warknął Franciszek, ściskając napastnika za gardło. – Czego chcesz?

      – Matko Przenajświętsza – wykrztusił obcy. – To ty, panie...

      – Miguel! Postradałeś rozum?

      Obaj usłyszeli cichy odgłos kroków i dostrzegli migotanie płomyka. Don Iñigo odwrócił się i zapalił ogarek świecy.

      Jego ciemnym oczom ukazała się następująca scena: Franciszek trzymał sługę w niedźwiedzim uścisku, Landivar stał nieruchomo z miną pełną rozpaczy, a na podłodze leżał długi, ostry nóż.

      – Nie ty, panie – sapnął Miguel. – On... Bałamutnik.

      – Puść go – zabrzmiał cichy głos don Iñiga.

      – Ależ...

      – Wypuść go.

      Franciszek spełnił polecenie. Zdawało się, że Landivar utracił całą siłę. Opuścił głowę, rozluźnił ręce i lekko kołysał całym ciałem. Wyglądał jak uosobienie bezradności.

      – Wybaczam ci – oznajmił don Iñigo łagodnie. – Odejdź w pokoju.

      Landivar padł na kolana i mamrotał coś niezrozumiale.

      – Nie mów do mnie – zaprotestował don Iñigo. – Mów do Boga. Chodź ze mną, Franciszku.

      Obaj modlili się w kaplicy. Kiedy powrócili do pokoju, nie zastali już Landivara.

      Zadzwonił dzwonek, Favre i de Peña się obudzili.

      Dopiero kiedy Laynez, Rodríguez, Bobadilla i Salmerón stanęli u drzwi, Franciszek nagle przypomniał sobie, że nie zadał don Iñigowi zasadniczego pytania.