Nacht Licht. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ zei niets toen Kane weer van de zijkant van het dak zakte en op het trottoir beneden landde. Net toen hij naar de rand stapte om af te dalen zoals Kane deed, trok iets op het dak aan de overkant zijn aandacht.

      Hij richtte zijn blik daarop en ving een glimp op van de schaduw die weer verdween. Iets aan die schaduw kwam hem bekend voor, maar hij kon er geen vinger op leggen.

      Had Kane een stalker of was hij het doelwit? Hij probeerde het gevoel nu te onderdrukken, hij keek naar beneden en glimlachte toen hij afdaalde. Hoewel hij Kane niet meer kon zien en hij de weg naar het pakhuis kende, volgde hij in plaats van de gebruikelijke route de aantrekkingskracht van zijn eigen bloed in Kane's aderen. Tegen de tijd dat hij het magazijn bereikte, hoorde hij het geschreeuw van de vampiers die Kane overrompeld had.

      Hij bleef even staan in de deuropening met keek met zijn verbeterde visie in de duisternis van de grote kamer.. Kane had al twee vampiers op hem en een aantal meer dachten dat de tactiek van het tagteam een geweldig idee was. Hij stapte naar binnen, trok de deur achter zich dicht en liep naar voren toen Kane’s stem door de kamer heen galmde.

      "Laat mij dit regelen. Laat er geen één aan je ontsnappen, “ zei Kane een beetje buiten adem terwijl hij de nek van de vampier omdraaide die zijn keel probeerde te bereiken. Zijn lichaam schudde toen er hoektanden in zijn schouder zonken, waardoor hij zijn greep op de andere verloor.

      Michael zijn wenkbrauwen verdwenen beiden onder zijn verwaaide haar, terwijl hij achteruit liep richting de deur. 'Prima, als je het zeker weet.' Hij sloeg zijn armen over zijn borst en leunde achterover tegen het metaal.

      "Nou ... ik verveel me," zei hij na een tijdje en keek richting de zielloze vampiers die nog niet met de strijd bezig waren. "Ik denk niet dat een van jullie me de eer zou aandoen om er vandoor te gaan?"

      Toen Kane de eerste vampier wist te onthoofden, draaide er één, die aan de zijlijn stond zich om, om precies te doen wat Michael had voorgesteld, maar Kane stak zijn arm uit en greep hem bij het leren jasje dat hij droeg. "Ik denk het niet", gromde hij terwijl hij deze het gevecht in trok.

      'Heeft je moeder je niet geleerd om te delen?' Michael glimlachte toen hij zag hoe Kane de hel uit hem sloeg. Hij had het gevoel dat Kane de pijn nodig had om hem te helpen zich nu levend te voelen. Hij twijfelde er niet aan dat Kane de laatste vampier zou zijn en deze uiting van woede en geweld zou zelfs kunnen helpen om zijn vriend zichzelf weer te laten openstellen... Therapie op zijn best.

      'Mijn moeder was een dief,' antwoordde Kane, opspringend en landde met beide benen op de borst van een vampier die zich naar hem toe boog. De vampier ging vliegen en Kane landde op zijn rug. Hij bewoog zijn benen en stond meteen weer op. "Ze geloofde niet in delen."

      'We weten allebei dat je moeder geen dief was,' riep Michael. "Ze was een goed gefokte dame."

      Kane werd in zijn gezicht geslagen en vloog achteruit. Michael volgde de beweging terwijl Kane langs hem heen vloog en in dezelfde stapel afval zat waar Kriss hem had ingeslagen. Hij zuchtte toen hij merkte dat Kane aardig aan het bloeden was. Kane dook opnieuw het gevecht in en verscheurde de klootzakken terwijl hij er heen ging.

      'Heb je al hulp nodig?' Vroeg Michael boven het geluid van botten die braken en voeten die spatten in plassen bloed die met de minuut groter werden. Hij lachte eigenlijk toen Kane een van de spreuken van Syn begon te mompelen, maar hij werd in zijn mond geslagen voordat hij het kon afmaken.

      "Nee," gromde Kane terwijl hij bloed spuwde in het gezicht van degene die hem zo had geslagen dat hij sterretjes had gezien. Hij pakte een stuk hout van een stoel die ze tijdens het gevecht hadden gebroken, en duwde het zo hard in de mond van de vampier dat het uit zijn nek kwam.

      Michael trok een gezicht, maar bemoeide zich er niet mee. Hij keek nauwlettend toe en telde dat er drie vampiers waren uitgeschakeld en nog vier uit te schakelen. Kane was een onverschrokken vechter, meer dan ooit sinds hij levend was begraven. Dat herinnerde Michael aan de ene vraag die hij nog steeds niet had gesteld: hoe had Kane de bindingspreuk verbroken zonder het bloed van zijn soulmate?

      Nog geen twintig minuten later zakte Kane op zijn knieën. Hij keek door een rode waas, die op zijn gezicht zat, naar het geluid van klappen dat dichterbij kwam. Hij veegde het bloed van zijn mond en probeerde zichzelf van de vloer omhoog te duwen. Hij lachte toen het niet lukte omdat de vloer glad was van al het bloed.

      â€œEn de winnaar krijgt honderd pleisters en een goede nachtrust bij Michael thuis.” Hij bukte zich en sloeg zijn arm om Kane zijn middel om hem overeind te helpen. Ze wankelden allebei voordat hij ze in evenwicht had.

      'Heb je een huis?' Vroeg Kane, hopende dat als hij bleef praten, dat hij niet flauwviel voordat ze daar aankwamen. Hij wist waar Michael woonde, maar hij wilde het niet toegeven, want dat zou Michael eraan herinneren dat hij boos op hem was omdat hij was weggebleven. Daar was hij niet bepaald blij mee, maar hij had de behoefte gevoeld om wat afstand te houden.

      "Ja, ik ben nu helemaal volwassen geworden. Bovendien zijn de kisten zo ouderwets. 'Hij kromp ineen en realiseerde zich dat Kane zijn grap misschien wel niet zo grappig zou vinden. "De plaats is enorm. Het was vroeger een soort kunstmuseum in Victoriaanse stijl tot ze een upgrade bouwden in Beverly Hills. Misschien als je bij mij intrekt, zou het meer als een thuis voelen.”

      "Ik wil een puppy," zei Kane uit het niets terwijl hij zich concentreerde op het zetten van één voet voor de ander een routine die je meestal weerhoudt om te vallen.

      "Wat wil je?" Vroeg Michael.

      "Als we samen gaan wonen, dan wil ik graag een puppy uitzoeken."

      Michael moest glimlachen naar zijn oude vriend. Het leek erop dat Kane's liefde voor hoektanden de afgelopen decennia niet was afgenomen.

Hoofdstuk 3

      "Dus, wat is er met Micah?" Vroeg Nick aan Steven toen ze de parkeerplaats naast de kerk opreden en tussen twee van de bussen in parkeerden.

      "Micah en Quinn hebben hun gebruikelijke ruzie gehad over wie de regels maakt en Micah is weggegaan om wat stoom af te blazen." Antwoordde Steven toen hij uitstapte. Hij vond het nog steeds grappig dat alle jaguars reden in… je raadde het al… jaguars. "Hel, ze hebben elkaar geleerd hoe ze moeten vechten, dus elkaar dekken zal geen probleem zijn."

      "Waarom is hij dan niet teruggekomen?" Merkte Nick op.

      "Dat is de vraag, is het niet," zuchtte Steven. 'Quinn denkt dat Micah weggelopen is, maar ik weet wel beter.'

      'Waarom ben je daar zo zeker van?' Vroeg Nick nieuwsgierig.

      â€œOmdat Alicia pas een paar weken thuis was geweest toen hij verdween. Micah had de dagen geteld dat hij haar naar huis kon brengen. Zelfs toen Nathaniel nog leefde, was het Micah die meer een vader voor haar was geweest. Hij zou nooit zomaar opstaan en vertrekken nu dat ze thuis was.” Hij haalde zijn schouders op en voegde eraan toe: “Of als hij wel zou besluiten het gezin in de steek te laten, dan zou hij haar in ieder geval meenemen.”

      Nick knikte en vroeg zich af of de vampiers verantwoordelijk waren voor Micha's verdwijning. Op de een of andere manier klonk het echt niet als een goede zaak, dus Nick hoopte dat Micah zijn geduld had verloren en het nog niet terug had gevonden. Hij zou Alicia morgen wat meer vragen stellen.

      Steven keek omhoog naar de enorme kerk met al zijn ingewikkelde houtsnijwerk en standbeelden. Het feit dat het eruitzag alsof het uit Rome was geïmporteerd, СКАЧАТЬ