Το Κορίτσι Από Το Απαγορευμένο Ουράνιο Τόξο. Rosette

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ μάθει την τέχνη της αποπλάνησης. Στην αρχή είχε απαντήσει το εξής: «Δεν μαθαίνεται, Μελισσάνθη. Ή την έχεις από πάντα, ή απλως την ονειρεύεσαι». Στη συνέχεια, στράφηκε σε μένα, και η έκφρασή της είχε μαλακώσει. «Όταν θα είσαι στην ηλικία μου, θα ξέρεις πώς να το κάνεις, θα δεις».

      Τώρα ήμουν στην ηλικία της και είχα γίνει χειρότερη από ό, τι πριν. Οι γνωριμίες μου με άνδρες ήταν πάντα σποραδικές και βραχύβιες. Όλοι οι άντρες μου έκαναν την ίδια σειρά ερωτήσεων: Ποιο είναι το όνομά σου; Τι κάνεις; Τι αυτοκίνητο έχεις; Στην είδηση ότι δεν είχα άδεια οδήγησης με κοιτούσαν σαν ένα σπάνιο θηρίο, σαν να έπασχα από μια φοβερή μεταδοτική ασθένεια. Κι εγώ δεν ανοιγόμουν, αναπτύσσοντας οικειότητες.

      Πέρασα το χέρι μου πάνω από το σκληρό εξώφυλλο ενός βιβλίου. Ήταν μία πολυτελής έκδοση, με μαροκινό δέρμα, του «Περηφάνια και προκατάληψη», της Τζέιν Όστεν.

      «Σίγουρα είναι το αγαπημένο σου».

      Σήκωσα ξαφνιασμένη το κεφάλι. Ο ΜακΛέιν με επεξεργαζόταν κάτω από τα μισόκλειστα βλέφαρά του, με μια επικίνδυνη λάμψη σε αυτό το μαύρο μανδύα.

      «Όχι», είπα, τοποθετώντας το βιβλίο στο ράφι. «Μου αρέσει, αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου».

      «Τότε, θα είναι το ‘Ανεμοδαρμένα Ύψη’». Μου χάρισε ένα εκπληκτικό κι απρόσμενο χαμόγελο.

      Η καρδιά μου σκίρτησε, και μόλις με το ζόρι δεν έπεσα κάτω. «Ούτε,» είπα, εντείνοντας με χαρά τη σταθερότητα της φωνής μου.

      «Δεν έχει πολύ καλό τέλος. Όπως σας είπα, έχω μια ιδιαίτερη προτίμηση για το αίσια τέλη».

      Κύλησε την αναπηρική καρέκλα και ήρθε μερικά βήματα μπροστά μου με βαθιά έκφραση. «’Πειθώ’, πάντα της Όστεν. Τελειώνει καλά, δεν μπορείς να το αρνηθείς». Ούτε που προσπαθούσε να κρύψει πως διασκέδαζε και ήμουν κι εγώ παθιασμένη με αυτό το παιχνίδι.

      «Είναι ωραίο, το παραδέχομαι, αλλά είστε ακόμα μακριά. Είναι ένα βιβλίο που επικεντρώνεται στην αναμονή και δεν είμαι καλή στο να περιμένω. Είμαι πολύ ανυπόμονη. Θα καταλήξω να παραιτηθώ ή να αλλάξω επιθυμία».

      Τώρα η φωνή μου ήταν ανόητη. Χωρίς να το καταλάβω φλέρταρα μαζί του.

      «Τζέιν Έιρ».

      Δεν περίμενε το γέλιο μου και έμεινε να με κοιτά, αποσβολωμένος.

      Πέρασαν αρκετά λεπτά, προτού μπορέσω να του απαντήσω. «Επιτέλους! Νόμιζα ότι περνούσαν αιώνες ...».

      Μία υποψία χαμόγελου πέρασε πάνω από το βλοσυρό του ύφος του. «Έπρεπε το καταλάβω αμέσως, πράγματι. Μια ηρωίδα που πίσω της έχει μία θλιβερή και μοναχική ιστορία, ένας άντρας με επίπονο παρελθόν, ένα αίσιο τέλος μετά από χιλιάδες δυσκολίες. Ρομαντικό. Παθιασμένο. Ρεαλιστικό». Τώρα, άρχισαν να χαμογελούν και τα χείλη του, εκτός από τα μάτια του. «Μελισσάνθη Μπρούνο, γνωρίζετε ότι μπορείτε να ερωτευτείτε εμένα, όπως η Τζέιν Έιρ τον κύριο Ρότσεστερ, που τυγχάνει να είναι ο εργοδότη της;»

      «Εσείς δεν είστε ο κύριος Ρότσεστερ», είπα ήσυχα.

      «Είμαι κυκλοθυμικός, όπως εκείνος», αντιτάχθηκε με ένα μισό χαμόγελο που δεν θα μπορούσα να κάνω αλλιώς, από το να το ανταποδώσω.

      «Συμφωνώ. Αλλά εγώ δεν είμαι η Τζέιν Έιρ».

      «Επίσης СКАЧАТЬ