Мястэчка. Мікола Адам

Чтение книги онлайн.

      – Праехалі, – скончыў спрэчкі Пінокіа.

      – Чо рабіць будзем? – дакурыўшы, спытала Таня ў прысутных.

      – А чо рабіць? – паціснула плячыма Даша.

      – Ну не ў сарціры ж сядзець, засмуродзімся, – заўважыла Таня.

      Раптам адчыніліся дзверы і ў прыбіральню зайшла Марыя Пятроўна.

      – Не зразумела?! – утаропілася яна на Пінокіа, які стаяў пасярод памяшкання з разарванай пракладкай у руцэ, і на дзяўчат ля акна, якія, хоць ужо і пакурылі, але дым да канца не выветрыўся, але больш на Пінокіа. – Што тут за пасядзелкі? Чаму не на ўроку? Што ты наогул робіш у жаночай прыбіральні? – накінулася яна на Колю.

      – Не крычыце на яго, – уступілася за юнака Даша. – Ён ахвяра абставін.

      – Гэта хто там такі разумны? – перакінуўся позірк Марыі Пятроўны, маленькай, кругленькай, як піражок, але звонкай жанчыны. – Белая, ты? Што за карнавал? Зараз жа змыць! Ты ў школу прыйшла ці куды? Будзь ласкава адпавядаць!

      – А я адпавядаю, – сказала Даша. – Самой сабе.

      – Так, – стрымліваючы гнеў, але раз'юшана раздзімаючы ноздры, прамовіла Марыя Пятроўна, – тут не месца і не час для спрэчак. Жыва ўсе трое выйшлі прэч адгэтуль, і каб я вас праз дзве хвіліны бачыла ў кабінеце рускай мовы і літаратуры!

      – У нас хімія па раскладзе, – успомніла Таня.

      – Я бачу, Таня, – заўважыла Марыя Пятроўна, – не сляпая, што ў вас хімія. Марш у клас! – раўнула так, што шкло ў вокнах задрыжала.

      – У які? – удакладніў Пінокіа.

      – Коля, не тупі, калі ласка.

      – Выходзь, Пінокіа, – Таня падпіхнула аднакласніка да дзвярэй і шэптам дадала: – А то класуха пі-пі ў трусы наробіць.

      – Зразумеў, – кіўнуў той, і аднакласнікі выбеглі ў калідор.

      Кабінет рускай мовы і літаратуры, куды адправіла іх Марыя Пятроўна, быў пусты. Класуха рыхтавалася да свайго ўроку, другому па раскладзе. Яна магла б наогул не прыходзіць з самай раніцы. Аднак, мабыць, дома часу на праверку сшыткаў з сачыненнямі падапечнага класа бракавала. Таня першаю заўважыла сшыткі на стале, адзін разгорнуты.

      – Зазірнём? – прапанавала Дашы і Пінокіа.

      – Атас! – спыніў яе Коля, пачуўшы крокі, якія набліжаліся за дзвярыма.

      – Хутка яна, – прамовіла Даша, сядаючы за першую парту ад акна. З ёю побач села Паўлоўская. Пінокіа заняў парту за імі.

      – Гэта не яна хутка, – прагаварыла Таня, – а мы марудна.

      Вучні дружна ўсталі, калі Марыя Пятроўна зайшла ў кабінет. Селі, калі настаўніца сесці дазволіла.

      – Што з тварам, Кот? – гэта яна Пінокіа. Кот – яго прозвішча. Шчака ў хлопца раздулася, але, хутчэй за ўсё, ад пракладкі, няўмела ўсунутай у рот. На шчацэ следу ад Хвалеева кулака не застанецца, зачэпленая губа будзе некаторы час гаіцца, але там таксама амаль непрыкметна.

      – Упаў, – падняўся Пінокіа. – Спатыкнуўся і ўпаў, – дадаў.

      – Каго выгароджваеш, Коля? – не паверыла Марыя Пятроўна.

      – Хіба СКАЧАТЬ