Уладар рыбаў. Людміла Шчэрба

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ сустрэцца тут і разам растапіць апошні зімовы лядзяш, – нечакана для самаго сябе знайшоўся хлопец. Дзяўчына засмяялася:

      – I як завуць ратавальніка вясны?

      – Вінсэнт.

      – І ўсё-ткі адкуль вы ведаеце маё імя?

      – Вясна на вуха шапнула, – пасмялеў хлопец. Як фокуснік дастае з рукава рознакаляровыя хусцінкі, так ён пачаў незаўважна і ненавязліва разгортваць сваё абаянне. Бліскучыя жарты і трапныя адказы на дзявочыя рэплікі зрабілі сваю справу – незвычайныя вочы Бажэны глядзелі на яго з дзіцячай цікаўнасцю.

      Яны ўжо забыліся, што некуды спяшаліся, і паволі ішлі па парку, размаўляючы. Нейкі дзядок, апрануты ў чорнае рызманнё, з ярка-пунсовай насоўкай, што тырчэла з кішэні старога звалялага пінжака, відно на падпітку, запытаўся:

      – Вы часам ці не брат з сястрою? Такія падобныя, вой-вой-вой.

      – Ды не, – пасміхнуўся Вінусь, гледзячы на дзяўчыну.

      – Дзетачкі, дайце колькі рублёў – на хлеб не хапае.

      – А на гарэлку, значыць, дастаткова, – сказаў хлопец, аднак грошай даў.

      Бажэна таксама працягнула яму паперкі, аднак адчувалася, што ёй неяк няёмка.

      Дзядок раптам спрытна схапіў пяшчотную дзявочую далоньку сваімі парэпанымі, бруднымі пальцамі, з чорнымі абламанымі пазногцямі, зірнуў на яе.

      – Чакае цябе нешта, – трывожна прамовіў ён.

      Бажэна інстынктыўна адхіснулася ад яго.

      – А не палохайцеся, дзеткі, дурня старога. Дай жа вам і ў ручкі, і ў ножкі, дый туды трошкі, – пайшоў ён, падкульгваючы ды мармычучы. Дзяўчына камячыла ў руцэ снежку і нярвова пакусвала вусны, стараючыся зладзіць з эмоцыямі.

      – Не бяры да галавы. Калі яшчэ розных бамжоў слухаць… – імкнуўся заспакоіць яе Вінусь, хоць самому было таксама прыкра ад таго, што нехта парушыў тое няўлоўна-крохкае, што вось-вось пачало ўсталёўвацца паміж маладымі людзьмі, так рэзка ды нахабна.

      – А я лекцыі прагуляла, – спахапілася дзяўчына.

      – А я рукапіс у выдавецтва не аднёс… Узнікла паўза.

      – А можа, ну яго? – з надзеяй паглядзеў Вінусь на Бажэну.

      Тая згодна ўсміхнулася.

      – Ведаеш, заўсёды няёмка пачуваюся ў такія моманты. Міма галоднага сабакі не магу прайсці – ці свой бутэрброд аддам, ці ў краму забягу якую сасіску куплю. Не магу ім у вочы глядзець. Чалавек заўсёды мае выбар, можа паклапаціцца пра сябе, калі не паралізаваны і не інвалід, канешне…

      Ужо вечаровыя ліхтары перакінулі кладачкі святла з аднаго берага ракі на другі. У высокім небе яснелі зоркі. Паркавыя дрэвы стаіліся, перачэкваючы апошнія вясновыя халады. Яны беражліва ахоўвалі ад сцюжы ўжо пульсуючае ў кожнай галінцы новае жыццё – моцна сцялі пупышкавыя далонькі, сцярожка трымаючы ў іх вось-вось гатовы разгарнуцца-выпрастацца пяшчотна-зялёны пахкі камячок. Абнадзееная СКАЧАТЬ