Uyku Mevsimi. Melik Çağrı Küçükyıldız

Чтение книги онлайн.

      1981 yılında Kastamonu’da dünyaya gelen Melik Çağrı Küçükyıldız, ilköğrenimini Kastamonu’da, lise öğrenimini Bursa’da tamamladıktan sonra 2004 yılında İstanbul Teknik Üniversitesi Güverte Bölümü’nden mezun olmuştur. Üç yıl boyunca çeşitli ticari gemilerde kaptan olarak görev yaptıktan sonra İzmir’de liman işletmesinde görev almıştır. 2008 yılından beri Ulaştırma, Denizcilik ve Haberleşme Bakanlığı’nda denizcilik uzmanı olarak görev yapmaktadır.

      Evli ve bir çocuk babası olan M.Çağrı Küçükyıldız’ın edebiyat dışındaki ilgi alanları arasında çeşitli topluluklarda ney sazı icra etmek ve fotoğraf çekmek de yer almaktadır.

      UYKU MEVSİMİ

      Dinleyiciler Cumhurbaşkanlığı Senfoni Orkestrası’nın salonunu terk ederken, sahnede piyanonun kapağı çoktan kapanmıştı. Görevliler notaları topluyordu. Kuliste ise müzisyenler üzerlerini değiştirirlerken kahkahalar birbirine karışıyor, verdikleri konser hakkında yorumlarını paylaşıyorlardı. İşlerini bitirenler enstrümanlarını kılıflarına koyuyor ve şef ile vedalaşıp oradan ayrılıyorlardı. Orkestranın en eskilerinden olan perküsyoncu Nihat, şefe gözükmeden tam arka kapıdan çıkacaktı ki, “Gidiyor musun Nihat?” diye bir ses duydu arkasında. “R” harfindeki yumuşaklıktan anlamıştı: Bu ses Türkçeyi sonradan öğrenen Avusturyalı şefe aitti. Bir an tereddütle duraksadı. Aslında duymazlıktan gelebilir ve kapıdan çıkıp gidebilirdi. Gidemedi. Döndü, ancak şefin yüzüne bakmaya cesaret edemedi. Bakışları yerde, beklemeye başladı. Ne söyleyebileceğini düşünürken şef kesin konuştu:

      “Bir daha hata yaparsan benim orkestramda çalamazsın!”

      Nihat “Tamam, çok haklısınız!” anlamına gelecek biçimde başını salladı ve çıktı gitti. Dışarıda sigarasını yakarken başına bu belayı açan adama ve yanındaki kadına lanet okuyordu. Bir gün tekrar görürse, onlardan bu gecenin hesabını soracaktı.

      Salona büyük bir huzur hâkimdi. Kemanların senfonik daveti sakin bir deniz yolculuğuna çağırıyordu dinleyenleri. Çellonun gövdesinde bir kadının saçlarını tutkuyla okşarcasına geziniyordu parmaklar. Yaylılar, Vivaldi’nin Dört Mevsimi’ne harika bir giriş yapmıştı. Şef elindeki batonu salladıkça hızlanıyordu melodi.

      Tuğrul’un bir eli karısı Deniz’in karnında, diğer eli üşümesin diye omzundaydı. Konseri dinlerken arada bir Deniz’e dönüyor, zevkle onu seyrediyordu. Yüzünde sekiz yaşındaki çocukların masum güzelliği vardı. Deniz hiç yaşlanmıyordu, Deniz hâlâ çocuktu. Onu seyrederken telaşlı vuruyordu Tuğrul’un kalbi. Ona çocukluğundan beri âşıktı. Onu giderek büyüyen bir aşkla seviyordu. “Karnı şiştikçe daha da şirin olacak!” diye geçirdi içinden. Gülümsedi. Alnına bir öpücük kondurdu.

      Deniz, başını Tuğrul’un göğsüne yaslamış, gözlerini kapatmış, hayatının en huzurlu anlarından birini yaşıyordu. O da kocasına âşıktı. Doktor kontrolünden geliyorlardı. Doktor, onlara siyah beyaz ekranda bir kesecik, kesecikte bir canlı göstermişti.

      “Alkol sigara yok, gıdalarınıza dikkat edeceksiniz bundan sonra!” demişti.

      Tuğrul, bu özel günün akşamı için klasik müzik konserine iki bilet alarak çok mutlu etmişti Deniz’i. Şanslıydılar, en ön sıradan son anda iptal edilen iki koltuk denk gelmişti. Tuğrul klasik müzikten pek fazla hoşlanmasa da Deniz ve karnındaki yavrularının hatırına dinleyecekti. Kim bilir, belki ileride bu tür müziği de severdi.

      Hayatın bir anlamı varsa o Deniz olmalıydı. İlk aşkın unutulmaz olduğuna, vazgeçerse bir gün mutlaka pişman olacağına inanıyordu. Vazgeçmemiş, işte bu gün kendini “okayunusum” dediği kadının karnına misafir olan küçük ruhla konuşurken bulmuştu. Büyük mutluluk…

      Müzik biraz ağırlaşmıştı. Tuğrul göz kapaklarının da ağırlaştığını hissediyordu. Bir ara Deniz irkildi. Anlaşılan içi geçmişti. Tuğrul karısının uykuya dalma işaretini alınca boynu ağrımasın diye başını hafifçe düzeltti. Nihayet konserin “Sonbahar” bölümü bitmiş, tempo yeniden yükselerek “Kış” bölümü başlamıştı. Şefin hareketleri gittikçe hızlanıyordu.

      Tuğrul, bu işte şefin gerçekten gerekli olup olmadığı konusunda kararsızdı. Müzisyenler, önlerindeki kâğıtlardan gözlerini ayırmadıklarına göre, gerçekten de şefe gerek var mıydı? Belli ki vardı. Aksi halde şef bu kadar kendini parçalamaz, penguenleri çağrıştıran hareketlerle savrulup durmazdı…

      Tuğrul, oturdukları yerin hizasında duran göbekli adamın ne iş yaptığını bir türlü СКАЧАТЬ