Efendi ile Uşak. Лев Толстой

Чтение книги онлайн.

      “Dosdoğru önümüze gideceğiz. Yapacak başka şey yok. Elbette bir yere varacağız, ya çiftliğe yahut da tarla sahibinin binalarına…”

      Efendi gene itaat etti, hayvanı uşağın dediği yolda kullanmaya başladı. Bu şekilde de yeniden epey yol aldılar. Bazen çıplak çayırlıklardan geçiyorlar, o zaman kızağın tekerlekleri donmuş toprak yığınları üzerinde gıcırdıyordu; bazen saman kökleri dolu tarlalardan aşıyorlar, buralarda zaman zaman karlar altından başını çıkarmış kuru saman dalları gözüküyordu; bazen de üzerinde hiçbir şey görülmeyen bembeyaz derin bir kar tabakasına dalıyorlardı.

      Kar yukarıdan yağıyor; fakat arada bir de kasırga hâlinde yerden göğe doğru kalkıyordu. Görülüyordu ki, Toru çok yorulmuştu; ter içinde kalan tüyleri kıvrım kıvrım oluyor, gene donla örtülüyordu. Artık yavaş gidiyordu. Birden ayağı sürçtü veya bir hendeğe yahut da bir batağa düştü. Efendi hayvanı durdurmak istedi, uşak bağırdı:

      “Ne yapıyorsun, serbest bırak ki kendini kurtarsın.”

      Uşak kızaktan atladı, kara bata çıka “Deh güzelim, deh! Güzel Toru deh!” diye dostça seslendi.

      Hayvan kendini toparladı ve bir hamlede donla katılaşmış olan yığına sıçradı. Bir hendeğe düştükleri anlaşıldı.

      Efendi “Neredeyiz yahu!” diye sordu.

      “Elbette öğreneceğiz, hele bir ilerleyelim, elbet bir yere varacağız.”

      Efendi karların arkasından donuk bir yığın hâlinde görünen bir yeri işaret etti: “Şurası Goriaçkino Ormanı olmasın?”

      “Gidelim, ne olduğunu görürüz.”

      Uşak o taraftan rüzgârın kuru kavak yaprakları getirdiğini fark etmiş ve o itibarla görünen yerin orman değil bir köy, oturulan bir yer olduğuna hükmetmişti. Her nedense bunu söylemek istememişti. Gerçekten bir kilometre bile ilerlemeden kavak silüetlerini görmüşlerdi.

      Uşak iyi akıl yürütmüştü. O karalık, orman değil, bir sıra dikilmiş yüksek kavak ağaçları idi ki, ötelerinden berilerinden ölü yapraklar ses veriyorlardı. Bunlar besbelli bir hendek boyuna, bir samanlığın istikametine dikilmiş olacaklardı. Kuruntular içinde ses veren ağaçlara yaklaştıkları zaman hayvan birden ön ayaklarını kızaktan daha yükseğe kaldırdı, bir yığının üstüne atıldı, sola döndü. Yola çıkmışlardı. Uşak “Nereye olduğu belli değil ama işte bir yere geldik!” dedi.