Nauka potwierdza. Zbiór artykułów naukowych. Andrey Tikhomirov

Чтение книги онлайн.

      ISBN 978-5-0059-4621-8

      Książka powstała w inteligentnym systemie wydawniczym Ridero

      Biblijna Księga Rodzaju (fragmenty)

      Eridu, Eredu (język sumeryjski-Dobre Miasto) – Miasto w Sumerze (starożytna Mezopotamia), położone nad brzegiem laguny Zatoki Perskiej, która później wycofała się z miasta. Według legendy najstarsze z sumeryjskich miast. Był ośrodkiem kultu Boga wód świata i mądrości ENKI (EA). Istniał do połowy 1 tysiąclecia p. n. e., ale nie odgrywał roli politycznej. Miejsce Eridu jest teraz miejscem Abu Shahrain (Irak). Niedawne wykopaliska Arabskich archeologów odkryły tu warstwy archeologiczne z 4 tysiąclecia pne Wielka Encyklopedia Radziecka, redaktor naczelny B. A. Vvedensky, Tom 49, wydanie drugie, 1957, s. 154.

      Wikipedia (selektywnie): «Eridu jest jednym z najstarszych miast Sumeru i świata. Według mitologii sumeryjskiej jest to pierwsze miasto na Ziemi. Liczne wykopaliska archeologów śledzą Starożytność miasta, w którym wyróżniono wiele warstw kulturowych, wykopano najstarszą świątynię, Ziggurat, wiele innych świątyń i budowli, a najwcześniejsze warstwy pochodzą z VI tysiąclecia pne. mi. Eridu jest obecnie obszarem archeologicznym w południowym Iraku zwanym «fortem w Tel Abu Shahrain» … sumeryjskie legendy mówią, że przed Wielką potopem «po Zesłaniu Królestwa z nieba Eridu stało się (miejscem) tronu». Wraz z Eridu zaczyna się"Nippur Royal list». W okresie przedpotopowym wskazano pięć głównych miast, w tym także Bad tibira, Larak, Sippar i Shuruppak. Lista Królewska Nippur pisze o dwóch królach Eridu, którzy rządzili przez ogromne okresy czasu o łącznej długości 18 kul (64 800 lat), po czym miasto zostało opuszczone, a jego tron przeniesiony do Bad tibira. Eridu powstało jako centrum wczesnej kultury ziemi w południowej Mezopotamii (tzw. kultura Eredu z końca VI-pierwszej połowy V tys. p. n. e.). Zasiedlony w połowie VI tys. p. n. e.; później – ważny ośrodek okresu ubejdów, a następnie w IV tysiącleciu p. n. e. jeden z głównych ośrodków kultury sumeryjskiej. Na początku III tys. p. n. e. Eridu odgrywał peryferyjną rolę w życiu politycznym regionu. W źródłach pisanych z połowy III – połowy I tys. p. n. e. Eridu jest najbardziej wysuniętym na południe z konglomeracji miast Sumeru, które wyrosły obok świątyń. Najprawdopodobniej został założony bezpośrednio na wybrzeżu Zatoki Perskiej, w pobliżu ujścia Eufratu, jednak ze względu na gromadzenie się osadów błotnych na linii brzegowej przez tysiąclecia, pozostałości miasta znajdują się teraz w odległości od brzegu».

      Współczesne badania potwierdzają dowody na to, że biblijna Księga Rodzaju opisuje w formie religijnej i baśniowej prawdziwe Wydarzenia związane z osadnictwem starożytnej Mezopotamii, a także powodzie, które miały miejsce na tym samym obszarze. Co zbiega się chronologicznie. «Szacuje się, że na szczycie ostatniego zlodowacenia poziom morza był o 130 metrów niższy niż współczesny. W związku z tym znaczna część szelfu kontynentalnego stanowiła ląd. Potem zaczęło się ocieplenie i około siedem tysięcy lat temu kontynenty i oceany nabrały znanego nam kształtu. Niegdyś rozległe połacie ziemi zalane».

      Rozdział 2

      8 i zasadził Pan Bóg raj w Eden na wschodzie, i umieścił tam człowieka, którego stworzył. (Według biblijnej legendy Eden jest miejscem pobytu dwóch pierwszych ludzi-Adama i Ewy-przed ich «upadkiem». To słowo jest Hebrajskie, oznacza: ogród, raj, piękne, przyjemne miejsce. W języku sumeryjskim (ani podobnym do żadnego ze znanych języków) słowo «jedziemy» – «Eden» oznacza «dolinę», zgodnie z zasadą homonizacji przypadkowo dopasowane słowo w dźwięku odegrało pewną rolę: wydawało się, że «jedziemy» jest mistycznym terminem pozbawionym określonego znaczenia geograficznego, a nie doliną dwuręczną w obecnym Iraku (tutaj znajduje się «drzewo Adama»), gdzie znajduje się jezioro Tartar, a także jaskinie Tar, niezwykle podobne brzmienie do starożytnego greckiego Tartaru – otchłani trzewiach ziemi, gdzie według legendy Zeus obalił tytanów, Królestwo umarłych (wpaść w tartarary). Wraz ze wzrostem liczby ludności w Sumerze, znajdującym się niejako «na wschodzie» Afryki i Bliskiego Wschodu, rosło niezadowolenie w społeczeństwie sumeryjskim, ponieważ liczba owoców, roślin i zwierząt spadła, ponadto około 2500 rpne. e. Sumer został opanowany przez państwo Akad i sumeryjczycy stali się populacją zależną, pozostały tylko odległe wspomnienia «złotego wieku», kiedy sumeryjczycy żyli szczęśliwie i dobrze «w Edenie» – «na równinie». Legendy o Ogrodzie Eden były przekazywane z pokolenia na pokolenie i dotarły do starożytnych Żydów, gdzie zostały następnie zapisane w Pięcioksięgu Mojżesza. Według współczesnych danych starożytni ludzie przeszli z Afryki do Arabii i stopniowo dotarli do Zatoki Perskiej, wówczas żyznej doliny obfitującej w źródła ze słodką wodą oraz bogatą faunę i florę. W starożytności Zatoka Perska nazywała się morze Wschodu, a Morze Śródziemne-Wielkie Morze zachodu Słońca.)

      9 i wyrósł Pan Bóg z ziemi, każde drzewo, które jest przyjemne dla widoku i dobre dla pożywienia, i drzewo życia pośród Raju, i drzewo poznania dobra i zła. (Wyjaśnienie wyglądu drzew, których owoce były używane jako żywność. Drzewo Życia to palma daktylowa. która daje jadalne, smaczne i pożywne owoce-daktyle niezbędne do podtrzymania życia. Drzewo ma znaczenie praktyczne i w starożytności nazywane było drzewem życia. Drzewo poznania dobra i zła – drzewo figowe, figi, drzewo figowe, jagoda winna, miało wiele różnych nazw, w tym Totem – «drzewo poznania dobra i zła». Zarówno palmy daktylowe, jak i drzewa figowe są wszechobecne w południowym Iraku. Pojedyncze (drzewo życia, drzewo poznania dobra i zła) działa tutaj jako zbiorowe, jak w dziecięcym światopoglądzie (dziecko, co lub kogo widzi i mówi): Bóg – bogowie, kapłani, to znaczy ludzie, którzy mają jakąkolwiek przewagę nad innymi ludźmi, Adam-mężczyźni (twierdzi patriarchat), Ewa – kobiety, Kain – rolnicy, Abel – pasterze.)

      Król (stoi) składa Bogu Księżyca (siedzi) ofiarę z wina, w Świętym naczyniu znajduje się gałąź palmy i dwie kępy daktylowe. Zarówno wino, jak i palma daktylowa są przedmiotami sakralnymi. Podobny rysunek miała stela z prawami Króla Hammurabiego, który stał przed bóstwem Szamaszem (Bogiem Księżyca) z XVIII wieku. p. n. e. (po prawej). Wyraźnie widać, że Bóg ma całkowicie ludzką postać, najprawdopodobniej jest to kapłan, hipnotyzer, medium.

      Stela sumeryjska, orientacyjnie XX – XXI w. p. n. e.

      10 z Edenu wychodziła rzeka, aby nawadniać raj; a potem dzieliła się na cztery rzeki. (Do nawadniania potrzebna jest rzeka, więc w raju nie ma nic nadprzyrodzonego, wszystko jest nawadniane-podlewane.)

      11 imię jednej Fison: owija się wokół całej ziemi Chawila, tej, która jest złotem; (być może Fison był dopływem Eufratu, ale potem wyschł, w starożytności mogły tam być złoża złota.)

      12 a złoto tej ziemi jest dobre; tam bdolach i kamień onyksu. (Według» słownika ksiąg Starego Testamentu» o. Steinberga bdolach jest aromatyczną żywicą drzewną. Onyks-minerał, rodzaj agatu. To znaczy bardzo prawdziwe substancje.)

      13 Nazwa drugiej rzeki Gijon: opływa ona całą ziemię Kusz. (Gihon, prawdopodobnie Rzeka Karun w południowo-zachodnim współczesnym Iranie, w starożytności znajdowało się tam Państwo Elam.)

      14 nazwa trzeciej rzeki Hiddekel: płynie przed Asyrią. Czwarta rzeka Eufrat. (Te nazwy miejsc są od dawna identyfikowane: Hiddekel – Rzeka Tygrys, Asyria-nieistniejące Państwo Aszur (Assur), którego stolica znajdowała się na zachodnim brzegu Tygrysu, a zatem płynąca «przed nim», oraz rzeka Eufrat.)

      15 i wziął pan Bóg człowieka, i umieścił go w Ogrodzie Eden, aby go uprawiał i zachowywał. (Starożytna sumeryjska legenda o pojawieniu się pierwotnej Kultury Sumerów była związana z osadą Eridu (dzisiejszy Południowy Irak to miejsce Abu Shahrain), СКАЧАТЬ