Kukaraça. Нодар Думбадзе

Чтение книги онлайн.

      Zevera bu səfər sakit-sakit dilləndi:

      – Camaat, Kukaraçanı vurublar…

      – Kim? – Marta xala uzun sürən sükutdan sonra xəbər aldı.

      – Bilmirəm, – Zevera çiyinlərini çəkdi.

      – Harda? – Marta xala bir də sual verdi.

      Zevera əliylə göstərdi.

      – Kaosuleti dikində.

      – İnqanın evində?

      Zevera başıyla təsdiq elədi. Marta xala şalı başından atıb həyətdən çıxdı.

      On dəqiqə keçmiş bütün məhləmiz İnqagilin evinin dövrəsində idi.

      Şəfqət bacılarıyla iki milis Kukaraçanı xərəkdə çıxarırdılar. Huşu özündə deyildi. Gülləylə iki yerdən deşilmiş sinəsindən qan sızırdı. Xərəyin yanıyla yanaqları cırmaqlanmış, üz-gözü əyilmiş İnqa irəliləyirdi. O tez-tez xərəyə sarı əyilir, dəhşətdən böyümüş gözlərini qana boyanmış Cunaya zilləyib pıçıldayırdı:

      – Ölmə, Kukaraça, məni bədbəxt eləmə… Səni ananın canına and verirəm, Kukaraça, ölmə… Kim inanacaq ki, mən günahsızam… Kukaraça, əzizim, ölmə, xahiş eləyirəm…

      Xərək təcili yardım maşınına çatmamış yaralı huşa gəldi.

      – Kukaraça, əzizim, ölmə… – İnqa xərəyin böyründə diz üstə çökdü.

      Kukaraça onu dövrəyə alan adamları dumanlı nəzərlərlə süzdü.

      – Ölmə, ölmə, Kukaraça, xahiş eləyirəm… – İnqa təkrar elədi. Bədbəxt olaram mən, Kukaraça, inanmazlar mənə…

      – Sus… – Kukaraça güclə pıçıldadı, – get burdan… Sən burda olmamısan… Eşidirsən? Get…

      – Kukaraça!..– İnqanın dodaqları Kukaraçanın əllərini öpüşə bürüdü.– Mənim əzizim… Əzizim…

      Kukaraça daha eşitmirdi, gözləriylə kimisə axtarırdı, nəhayət axtardığını tapdı:

      – David!

      Rayon milis şöbəsinin rəisi camaatın arasından irəli çıxdı.

      – David, bilirsən?!. Bu qadın mənim arvadımdır… Özü də təmizdir, o, bax, yanaqlarına süzülən göz yaşı qədər təmizdir… Başa düşdün?!

      David başını tərpətdi. Kukaraçanın quru dodaqlarına sakit təbəssüm qondu.

      – İnqa, – deyə o davam elədi,– hər yan dumandı… çəhrayı duman… Mən səni görmürəm… Ay səni Murtalo, alçaqcasına vurdun məni, murdar köpək oğlu… – Kukaraça təəssüflə başını yellədi, sonra gözlərini qaldırıb İnqaya baxdı, əlini onun üzünə sarı uzatdı. Əl ani olaraq havada donub qaldı və üzülmüş halda yanına düşdü.

      Ləyaqətlə öldü Kukaraça, ahsız-ufsuz, səssiz-səmirsiz, üzündə təbəssüm öldü milis leytenantı Georgi Tuşuraşvili…

      Təzə mənzilimizdə ilk qonağımız (biz Anastasyevskidən akademik Marr küçəsinə köçmüşdük) ucaboylu, qarayanız, yaraşıqlı milis leytenantı oldu. Anam qapını açan tək, o, icazəsiz-filansız içəri girdi, birbaş mətbəxə keçib, stulda əyləşdi.

      – Siz kimsiniz, nə lazımdır sizə?– deyə bu naməlum adamın həyasızlığından çaşmış anam soruşdu.

      – Mən, hörmətli… – leytenant necə müraciət edəcəyini bilmirdi.

      – Aniko!– deyə anam sərt səslə köməyə gəldi.

      – Mən, hörmətli Aniko, Gürcüstan SSR Xalq Daxili İşlər Komissarlığının Tiflis şəhər Orconikidze rayon şöbəsinin sahə müfəttişin Georgi Tuşuraşviliyəm, ləqəbim də Kukaraça6, – leytenant bu sözləri bir nəfəsə söylədi.

      – Ləqəbin pis seçilməyib, – anam güldü.

      – Hə… Qara rəngi allah məndən əsirgəməyib.

      – Tamamilə düzdür.

      – Məni elə beləcə də çağıra bilərsiniz – Kukaraça!

      – Siz elə bu sözü deməkçün təşrif gətirmisiz?

      – Yox, əlbəttə, yox! Mən rayonumuzda yaşayan bütün yeniyetmələri qeydə alıram, belə ki, mənə onların evdən, məktəbdən kənarda davranışlarını izləmək tapşırılıb – Kukaraça planşetindən bir ümumi dəftər, qələm çıxartdı.

      – Hörmətli… e-e-e… Kukaraça, təsadüfən siz ünvanı səhv salmamısız ki? – deyə anam soruşdu.

      Leytenant istehzanı başa düşməyib, ciddi cavab verdi:

      – Yox, siz nə deyirsiniz! Marr küçəsi, ev 2, birinci blok, dördüncü mərtəbə, mənzil 8, Vladimir İvanoviç Qurieli. Yoxsa səhv eləyirəm?

      – Özü də böyüyündən! Mənim ərim rayon partiya komitəsinin birinci katibidir, bizim milislə heç bir əlaqəmiz yoxdur və ola da bilməz, nə qədər ki, canım sağdır, oğlumun tərbiyəsiylə bir kəsin məşğul olmasına ehtiyacım yoxdur… – Anamın sifətini qırmızı ləkələr bürüdü. – Sizə də məsləhət görərdim ki, tərbiyəli ailələri yoxlamaqdansa, xuliqanlarla, oğrularla məşğul olaydınız. Bildiniz.

      – Elə deməyin, hörmətli Aniko! – deyə Kukaraça sakitcə cavab verib dəftəri qapadı.

      – Mən nə dediyimi bilirəm. Mənim uşağımın hələ on iki yaşı yoxdur! Hansı milis qeydiyyatından söhbət gedə bilər?

      – Elə deməyin, hörmətli Aniko!– deyə leytenant təkrar elədi.

      – Əşi, nə başlamısan «elə deməyin, elə deməyin». Xahiş eləyirəm bir də belə işlərə görə özünüzü bərkə salıb qapımızı döyməyin! – Anam qalxdı. Leytenant da qalxdı.