Gözəlçə. Süzanna Şaybler

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ üçün işləyirdi. Halı lap pis idi. Kokain üçün işləyirdi. Gecə-gündüz küçədən yığılmırdı, özünü lap ucuz satırdı.

      – Bəs sən neyləyirsən? – müfəttiş soruşdu.

      Zənci əllərini qaldırdı:

      – Mən təmizəm, ser! And içirəm!

      – Sən dedin, mən də inandım! – asayiş keşikçisi burnunu çəkdi. Müfəttiş zənciyə bir-iki sual da verməyə hazırlaşırdı ki, tində toplaşanlardan iki nəfər onun diqqətini çəkdi. Polis qışqırdı:

      – Ey, siz! Neyləyirsiniz orda?

      O, meyitin üzərinə əyilmiş qadınla kişiyə yaxınlaşdı. Qadın dayanmadan fotoaparatını şaqqıldadırdı. Müfəttiş gözünü onlara dikdi:

      – Mətbuatdansınız?

      Bir anlığa əl saxlayan qadın geri döndü:

      – Mətbuatdan deyilik. Orlandodan gəlmişik.

      Müfəttiş hirslə həmkarına – ikinci polisə tərəf döndü:

      – Ağlagələn iş deyil! Bu turistləri gördün? Meyitin şəklini çəkirlər, görünməmiş şey tapıblar!

      İkinci polis sensasiya həvəskarlarını kənara sıxışdırdı. Vivyen isə bu yerdən uzaqlaşmağa tələsdi. Ölən qızı tanıyırdı. Qarşılaşdığı mənzərədən tükləri biz-biz olmuşdu. Tindən təzəcə aralanmışdı ki, meyitin «təcili yardım» maşınına qoyulub aparıldığını gördü.

      Vivyen addımlarını sürətləndirdi, küçənin qarşı tərəfinə keçdi və giriş qapısının üstündə neon hərflərlə «Mavi banan klubu» sözləri yazılmış bara daxil oldu. Qapının yanında mopedlər düzülmüşdü, pəncərələrdən gur musiqi səsi gəlirdi. Hiss olunurdu ki, gecə həyatı başlayır.

      Ağzına kimi dolu salonu tüstü bürümüşdü, elə bil tülkü boğurdular. Bar Vivyeni səslərin kakofoniyası, sınan şüşənin cingiltisi, şaqqanaqla qarşıladı. Səsgücləndiricilərdən tanış mahnının sədaları yayılırdı:

      Bu sərsəm dünyada

      Sənə aşiq olmağım

      Heç qəribə deyilmiş…

      Bir neçə nəfər ortalıqda rəqs edirdi, qalanlar bütün salonboyu uzanan piştaxtaya yapışmışdılar. Vivyen adamları yara-yara özünü yaşlı barmenə yetirdi.

      – Xoş gördük, Pope! Təsadüfən bilmirsən, Kit hardadır?

      Qoca başı ilə pilləkənə işarə etdi:

      – Yuxarıda, bilyard salonunda. Dostları da yanında.

      Vivyenin mənzil yoldaşı Kit de Luka masanın arxasında tək deyildi. Kit düzgün biçimli, balaca uşaq kimi hamar üzlü, miniatür və qəşəng qız idi. Vivyen salona qalxanda o, tünd-şabalıdı rəngli gur saçlarını darayırdı. Rəfiqəsinin yaxınlaşdığını görüncə qız qara eynəyini çıxardı.

      – Viv! – Kit sevincək ciyildədi. – Xoş gördük, gözəlçə…

      Vivyen birbaşa mətləbə keçdi:

      – Pul hanı? – deyə o, mənzil yoldaşının sözünü kəsdi. Kit sanki sualı eşitmədi, əl-qol ata-ata yanında oturmuş kişiyə tərəf döndü:

      – Karlos, sən Vivyenlə tanışsan…

      Sonra o, yanlarında oturmuş yeniyetməni göstərdi. Vivyen bayaq küçədə skeytbord sürən oğlanı tanıdı. Masa arxasında əyləşmiş dördüncü adam isə onlarla eyni peşənin sahibi başqa bir qız idi. Vivyen bu qızı da tanıyırdı.

      – Bu da Enceldi, – deyə Kit həmkarını təqdim etdi və yenə nəsə demək istədi, amma Vivyenə baxan kimi xırp səsini kəsdi.

      Vivyen hirsindən özündə deyildi.

      – Biz tanışıq! Sən de görüm, pulu neyləmisən?

      – Karlos azca toz tapmışdı mənimçün, biz də balaca məclis qurduq, – Kit lağlağıya saldı. – Görürsən də, qonaqlarım var…

      – Sən bizim pulumuzu bu nəcisə vermisən? – Vivyen dəhşətlə Kitə baxdı. – Ağlın çaşıb sənin!

      O, Kiti qamarlayıb masadan qaldırdı və silkələdi. Əllərini qızın yaxasından çəkəndə isə Kit müvazinətini saxlaya bilməyib döşəməyə sərildi və günahkar nəzərlərlə rəfiqəsinə baxdı:

      – Başa düş, Viv, mənə təcili doza lazım idi…

      – Sənə doza lazım idi, hə də… – Vivyenin sinəsi enib-qalxırdı. – Bəs mənzilin pulunu kim verəcək?

      Karlos ayağa qalxıb qızların arasına keçdi.

      – Yaxşı, sakit ol, gözəlçə, – o, yumşaq, riyakar səslə dedi.

      Karlos əyninə qara köynək, dar şalvar geymiş, başına şlyapa qoymuşdu. İspanlara oxşayan bu yaraşıqlı gənc titrəyən əli ilə ondan yapışan Kiti itələdi, başını bulayıb əlavə etdi:

      – O, hələ iki yüz də verməlidir…

      – Eeee… Karlos, – Kitin dili ağzında dolaşdı.

      Vivyen qəzəblə ona baxdı:

      – Hələ iki yüz də?..

      – Aha… mən əvvəllər də ondan toz almışdım… – Kit təsdiqlədi.

      – Düz deyir. O mənə iki dənə yüzlük borcludur, – Karlos bunu deyib həyasızcasına Vivyeni süzdü. – Yox, əgər sən onun borcunu qaytarmaq istəyirsənsə, razılaşa bilərik.

      Vivyenin dodaqlarının necə əyildiyini görən Kit işə qarışmağa tələsdi:

      – Yox, yox, təklifinə görə sağ ol, Karlos, biz hələ o yerə gəlib çatmamışıq.

      Kit ayağa qalxdı və rəfiqəsinin əlindən dartdı:

      – Getdik, balaca, çıxaq burdan. Aşağı düşək.

      Amma Vivyen elə bil yerə mıxlanmışdı:

      – Sənin borclarını işləyib vermək?.. Başın xarabdı? Siz özünüzü nə hesab edirsiniz?!

      Bayaqdan bəri səsini çıxarmadan olanlara qulaq asan Encel birdən hırıldadı. Nəhayət, Kit rəfiqəsini sürüyüb pilləkənin başına qədər apara bilmişdi.

      – Sən onda nə görmüsən, Karlos? – deyə Encel qadın alverçisindən, yeri gəlmişkən, həm də СКАЧАТЬ