Razende Harten. Amy Blankenship

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Net toen ze haar hand uitstak om een mooi roze shirt te pakken, hoorde ze een geluid. Kyoko deed de kastdeur een beetje dicht zodat ze naar het raam kon kijken waar het geluid vandaan kwam, Kyoko hijgde en hield het shirt tegen haar borst.

      Toya stond daar, recht voor het raam. Hij stond daar gewoon met zijn armen over elkaar gevouwen in zijn normale geagiteerde houding, maar zijn ogen waren standvastig ... te standvastig.

      Toya verbrak eindelijk de stilte. “Kyoko, we moeten gaan.” Hij deed een stap naar voren en stak zijn hand naar haar uit, maar zij deed hoofdschuddend een stap terug.

      “Nee, ik ben nog niet klaar om terug te gaan. En jij moet mijn kamer uit, Toya.” Ze drukte het shirt tegen haar borst en voelde de warmte naar haar wangen stromen. Na alles wat er de laatste tijd was gebeurd, was zich blootgesteld voelen wel het laatste wat ze op dit moment nodig had.

      Toya liet zijn hand weer op zijn zij vallen. “Waarom kun je nu niet gewoon teruggaan? Iedereen wacht op je.” Hij stelde de vraag met een kalme stem, maar Kyoko kreeg het gevoel dat er een onderliggende betekenis in zat.

      “Ik wil hier nog een dag blijven,” zei ze terwijl ze wegkeek, niet in staat om hem in zijn ogen aan te kijken. Ze hapte naar adem toen Toya plotseling centimeters van haar verwijderd was.

      “Welke plannen heb je die belangrijker zijn dan de talismannen te vinden, ze weer in elkaar te zetten en te voorkomen dat Hyakuhei demonen hierheen brengt?” Vroeg hij terwijl hij nog dichterbij kwam, waardoor ze weer achteruit stapte.

      Zijn ogen hadden een gevaarlijke uitdrukking, maar Kyoko kon ook iets anders ontdekken dat daar verborgen was. Hij was te dichtbij ... groter dan het leven. Haar blik dwaalde naar zijn lippen om weer terug te keren naar de zilveren vonken die nu in zijn gouden irissen uiteenspatten. Was het haar verbeelding of kwam hij dichterbij? Oh nee! Ze was niet van plan om weer voor gek te staan.

      “Toya, ga weg!” Kyoko's stem begon te stijgen en Toya's ogen begonnen samen te knijpen. “Ga nu meteen weg en kom niet terug tenzij je wordt uitgenodigd!” Schreeuwde ze terwijl ze naar het raam wees.

      Toya kwam op haar af terwijl Kyoko achteruitliep, dit keer tegen de muur. “Waarom kun je me niet vertellen waarom je niet meteen terug wilt komen, Kyoko? Wat is er zo belangrijk dat je bereid bent iedereen in de steek te laten?”

      Kyoko staarde in zijn gouden ogen, hun gezichten nu nog maar een ademtocht van elkaar verwijderd. Hij plantte een handpalm tegen de muur om haar in de val te lokken terwijl hij naar voren leunde. Kyoko beet op haar onderlip. Wat was hier aan de hand? Toya had nog nooit zo gehandeld. Op dat moment betrapte ze hem erop dat hij met een vastberaden blik naar haar lippen keek en plotseling vergat ze hoe ze moest ademen.

      Hij wilde niet dat ze aan deze kant van het hart van de tijd zou blijven. Hij wilde dat ze hem verkoos boven die stomme Tasuki-man, maar tot nu toe was ze niet bereid om het te doen. Hij duwde haar achteruit tegen de muur, zodat ze hem niet kon ontwijken. Het was duidelijk en simpel ... Hij wilde niet dat ze met Tasuki uitging. Zijn blik viel op haar lippen en herinnerde zich de kus die ze hem had gegeven terwijl ze in de ban was. Hij vroeg zich af of ze hem zo zou kussen zonder een betovering.

      Zonder na te denken over de gevolgen boog Toya zijn hoofd en drukte haar lippen in een hongerige kus, in een poging haar te laten zien dat hij niet wilde dat ze hier bleef, maar met hem terugkwam. Omdat hij het haar niet met woorden leek te vertellen, drukte hij zijn lichaam tegen het hare waardoor ze naar adem snakte.

      Toya greep de kans en verdiepte de toch al veeleisende kus, proevend van de zoetheid waarvan hij wist dat die er was. Zijn lichaam voelde aan alsof het in brand stond toen hij elke verborgen plek opzocht die hij kon vinden. De plotselinge behoefte om zichzelf in haar te drijven kwam naar boven in zijn beschermend bloed en probeerde zijn geest over te nemen. Zijn dijbeen tussen haar benen drukkend, wiegde zijn lichaam met de kus, waardoor een ritme ontstond dat hem de adem benam.

      Sensaties schoten door Kyoko's lichaam en ze wist dat ze dit moest stoppen ... nu meteen, anders zou het te ver gaan. Ze duwde uit alle macht tegen zijn borst in de hoop dat hij deze keer niet tegen haar zou vechten.

      Toya liet haar grommend los, stapte achteruit, zwaar ademend en worstelde met zijn controleverlies. “Kyoko, ik wil gewoon dat je met me mee terugkomt.” Zijn zacht gesproken woorden waren vervuld van de pijn van de afwijzing. Zijn pony was jongensachtig voor zijn ogen gevallen, alle emotie voor haar verborgen.

      Ze glipte achter de deur van haar kast, pakte een shirt en trok het snel aan. Toen ze weer naar buiten stapte, was Toya verdwenen. Kyoko zuchtte en sprong op toen ze haar moeder op haar slaapkamerdeur hoorde kloppen.

      “Kyoko, Tasuki is hier. Ik zei hem te wachten, dat je zo beneden zou zijn, oké?” De zachte stem van haar moeder bereikte haar. Kyoko keek nog een laatste keer naar het raam en toen weer naar de spiegel. Ze reikte omhoog en raakte met haar vingers haar lippen aan, nog steeds de tinteling voelend van zo'n verhitte kus. Met een verslagen zucht sloot ze de kastdeur en ging naar beneden. Omdat ze Tasuki niet in huis vond, liep ze naar de deur en trof hem buiten aan.

      Toya keek toe hoe Tasuki en Kyoko elkaar begroetten. Nog steeds in de boom reikte hij naar voren ... pakte een flinke tak en gooide die naar Tasuki, waarbij hij hem tegen zijn achterhoofd sloeg.

      “Au,” riep Tasuki en raakte toen zijn achterhoofd aan en keek verward om zich heen. Omdat hij geen vliegende voorwerpen meer vond, wierp hij een blik achterom naar Kyoko. “Ben je er klaar voor? Ik dacht dat we een film zouden pakken en dan iets zouden gaan eten.”

      Kyoko knikte en pakte zijn hand en leidde hem weg van het huis voordat Toya besloot iets te gooien dat haar vriend pijn zou kunnen doen.

       *****

      Later die avond liep Tasuki met Kyoko mee naar huis. Ze lachten en hadden een geweldige tijd toen ze bij haar voordeur kwamen. “Tasuki, ik kan je niet genoeg bedanken. Ik heb een geweldige dag gehad vandaag.” Ze glimlachte naar hem toen ze zag hoe blij hij was. Ze had het erg naar haar zin.

      Tasuki stapte dichter naar haar toe en verkleinde de afstand tot ze elkaar bij elke ademhaling bijna raakten. “Kyoko, mag ik je welterusten kussen?” Vroeg hij met een zachte stem, op de één of andere manier wetende dat ze weer zou verdwijnen.

      Kyoko keek behoedzaam om zich heen, in de hoop dat niemand keek. Ze knikte naar Tasuki en dacht bij zichzelf, ‘waarom niet ... iedereen heeft me gekust, waarom laat je Tasuki niet toe sinds hij de liefste van allemaal was.’

      Ze hief haar gezicht naar hem op en sloot haar ogen terwijl ze wachtte. Ze voelde zijn lippen in een onschuldige kus over haar wang glijden en opende snel haar ogen om hem te zien blozen toen hij haar bedankte en zich omdraaide om te vertrekken. Kyoko stond daar te denken hoe grappige dingen werken. De enige persoon die ze toestemming gaf om haar te kussen, gaf haar niet eens een echte kus. Ze giechelde in zichzelf terwijl ze zich omdraaide om terug naar het huis te gaan.

      Ze voelde zich beter over alles wat er de afgelopen twee dagen was gebeurd. Ze had zelfs het gevoel dat ze de groep weer aankon, dus begon ze een tas in te pakken om mee terug te nemen. Ze had Suki beloofd dat ze wat lekkers mee zou brengen.

      Trouwens, Toya had gelijk. Ze moet niet zo egoïstisch zijn om ze allemaal op haar te laten wachten. Ze stopte er zoveel in als de tas kon dragen en schreef een briefje waarin ze haar familie vertelde dat ze terug was gegaan naar de andere wereld en zo snel mogelijk zou terugkeren. Ze zouden het begrijpen ... dat deden ze altijd.

       *****

      Nadat hij Kyoko had gekust, СКАЧАТЬ