Tussen vriende. Derick van der Walt

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      Derick van der Walt

      TUSSEN

      VRIENDE

      Queillerie

      Ter nagedagtenis aan my vriendin Louise Emerton

      31 Mei 1947 – 18 Julie 2016

      1. Broers van bloed en susters van Eva

      Adriaan hou vir Cassie onderlangs dop wat ongemaklik langs hom op die smal houtbankie voor die muurbalbaan rondskuif. Daar’s ’n gevroetel met die raket se snare en die handdoek om die nek terwyl hulle die geveg op die baan dophou. Dit lyk asof Cassie iets wil sê, maar nie tot sê kan kom nie.

      “Will het ’n stukkie,” kom dit uit die bloute. Cassie sit sy raket eenkant neer.

      “Stukkie?” Adriaan kyk hoe Will die rooi balletjie teen die spoed van lig teen die muur moker.

      “Lekker, Will!” skree Cassie. “Way to go!”

      Hy sit sy handdoek langs die raket neer en draai na Adriaan. “Ek wou jou nie gesê het nie, maar hel, ek moes vir iémand sê. Dis nie asof ek wóú weet nie. En ek wil nie alleen weet nie.”

      “Jy bedoel …?”

      “Ja, ek bedoel. En Will weet nie ek weet nie. Will gaan ook nie weet jý weet nie. Dis nie ons saak nie.”

      Adriaan kyk verstom na sy vriend. “Maar Will en Soekie was dan nog laas jaar Kroasië toe. En Soekie het mos die ruk-en-pluk gehad, onthou jy?”

      Cassie trek net sy skouers op.

      Adriaan kyk terug na Will wat saam met sy oudste seun heen en weer oor die muurbalbaan hardloop, sy gesig die ene konsentrasie. Afgesien van die effense grys in sy kenbaardjie lyk Will nie sy vyftig plus nie. Lang lyf, sterk bene, sportman, kan jy sien. Will kan maklik ’n stukkie hê, besef hy, selfs ’n heelwat jonger stukkie.

      “Ken ons haar?” vra hy vir Cassie.

      “Iemand by sy werk glo, ’n jong bok.”

      “Weet Soekie?”

      Cassie antwoord nie.

      “Hoe weet jý?”

      “Mense praat mos maar. ’n Ou wat ek ken.”

      Hulle volg die rooi balletjie wat die muur met ’n plof tref ná elke hou.

      Adriaan skud sy kop. “Was dit Salomo of Bob Dylan wat gesê het ander mense se boeke is duister?”

      “Ek gaan stort.” Cassie staan op. “Ek sal self nie omgee vir ’n stukkie nie. Phoebie se ma kom kuier … die huisheks. Ek bly sommer die hele naweek by die kantoor.”

      Adriaan kyk sy vriend se kort, ronde lyfie agterna. Haal dan sy selfoon uit. Daar was vroeër ’n oproep van Ingrid wat hy geïgnoreer het. Hy wíl nie weet nie. Sy het vanoggend voor die spieël na haar borste gekyk en gesê sy het ’n slegte voorgevoel. Hy vertrou haar intuïsie.

      Hy kyk weer na Will en sy seun op die baan. Daar is kort-kort ’n uitroep, soms ’n baldadige gelag. Sou die laggende seun van die stukkie weet?

      Hy tel sy handdoek en raket op en volg Cassie kleedkamer toe. Soekie se ruk-en-pluk het dit toe nie vir ou Will gedoen nie, dink hy effens geamuseerd, onseker oor hoe hy oor sy vriend se stukkie voel. Afgehaal, dalk.

      Toe hulle later op die klub se stoep sit en bier drink, hou hy vir Will dop. Hy kyk anders na hom as ’n week gelede toe hulle ook hier gesit het. Hóé anders, weet hy nie presies nie. Toe was dit maar net ou Will wat hy al dekades lank ken, en hulle drie is vriende wat alles van mekaar af weet. Tot nou toe.

      Nou is dit asof Will verder van hom af is, selfs fisiek verder. Sou hy vir Will vertel het as hy ’n stukkie gehad het? Is dit iets wat jy vir jou pelle vertel?

      Ja, hy sou tog vir Will vertel het, hy ken hom langer as vir Cassie. Iets soos: Ek verneuk my vrou en die seks is hemels en nee, dis sommer maar net. Niks ernstig nie, ietsie on the side. Mammie sal nooit weet nie en dit het niks met ons huwelik uit te waai nie.

      Hy luister nie eintlik na Will en Cassie se gesprek nie. Hulle praat oor die gewone goed: die ekonomie, die politiek, probleme by die werk, Saterdag se rugby. Die seun het gery.

      Hy het nog nie vir Ingrid teruggebel nie. Hy wil haar oë sien as hulle daaroor praat. Miskien sal hy haar hand vashou, aanbied om kos te maak. Dalk kan hulle iets gaan eet. Miskien is haar intuïsie dié slag verkeerd.

      Hy sluk sy laaste bier, staan op, vat sy sportsak en groet.

      Hy en Cassie kyk vlugtig na mekaar. Hulle weet iets wat Will nie weet nie. En Will dink hy weet iets wat hulle nie weet nie.

      Hy onthou die keer toe hulle agter Will se rug vir hom die trippie Botswana toe gereël het vir sy vyftigste. Die vrouens wou saam, maar hulle het voet neergesit – dié slag net die manne. Broers van bloed.

      Terwyl hy in druk verkeer huis toe ry, begin dit saggies reën. Oor die radio speel Art Garfunkel se “I Shall Sing” en hy kyk na die ruitveërs wat ritmies heen en weer beweeg en wonder hoe ’n jare lange vriendskap deur ’n stukkie beïnvloed word. Dit moet wees asof jy ’n brug oorsteek. Jy laat iets agter. Van nou af is dit ’n ander storie.

      Jakarandablommetjies pak saam op die voorruit. Hy maak sy venster op ’n skrefie oop om die reën te ruik. Maak jy maats met ’n stukkie in jou geledere? Raak jy daaraan gewoond soos jy aan kanker gewoond raak? Jy verbloem, kyk anderpad, maak geselsies oor dit en dat. Bedink ’n skewe ding as dit nou daarop aankom, en sluk aan die spul in jou keel.

      Hy weet nie. ’n Stukkie lê buite sy verwysingsraamwerk. Kanker nie heeltemal nie.

      By ’n sypaadjiesmous koop hy vir Ingrid ’n bos blomme. Die reën pla die seun blykbaar nie, hy soek tydsaam na kleingeld in sy sak.

      Ingrid se kar staan in die oprit. Hy parkeer langsaan. Deur die kombuisvenster sien hy haar voor die stoof werskaf. Hy haal sy skootrekenaar en kosblik uit die kattebak en staan met sy gesig na die reën gedraai, huiwerig om in te gaan.

      Hy ruik knoffel toe hy die agterdeur oopstoot. Vee sy voete aan die matjie af en sit sy tas en die blomme op die kombuistafel neer. Soen haar in die nek.

      Sy hou die lepel na hom uit om te proe. “Pasop, dis warm.”

      Hy proe versigtig. “Le magnifique,” fluister hy in haar oor.

      Sy sê niks oor die onbeantwoorde oproep nie, druk die blomme in ’n glaspot. “Partymaal wens ek ons het nie net een kind gehad nie.” Sy ruik aan die blomme. “Dis asof … Ons het nie veel van ’n infrastruktuur nie. As een van ons iets moet oorkom … dit gaan so alléén wees vir die een wat agterbly.”

      Hy gaan sit by die kombuistafel. Hou haar dop terwyl sy die blomme in die middel van die tafel neersit, haar dan bedink en dit na die hoek van die eetblad verskuif. Sy draai die stoofplaat af en kom staan agter hom, slaan haar arms om sy skouers.

      “Dis maar net ’n bors en dis maar net ’n knop,” fluister sy. “Dis nie die hele ék nie. En dis nie te sê nie. Dis dalk weer ’n vals alarm.”

      Ná hy gestort het, toe hy die slaapbroek СКАЧАТЬ