Soene op 'n Suzuki. Janie Oosthuysen

Чтение книги онлайн.

      Die Suzuki skiet vorentoe en die momentum dreig om my uit die saal te slinger. Ryno loer oor sy superbreë skouer en sy lippe vorm woorde, maar die wind pluk dit weg voor ek kan uitmaak wat dit is. Maar wat maak dit saak? Ek het mos ’n verbeelding. Beter. Dis ’n lekker verskoning om nader aan hom te skuif en my arms nog stywer om sy lyf te slaan terwyl ek soene in sy nek blaas.

      Ons gaan skuins-skuins om ’n draai en die teer maak ’n streep onder my linkerknie. Toe ek dit uitgil, verminder die spoed onmiddellik.

      “Bang?” roep Ryno na agter.

      “Wie? Wat? Waarvoor?” skree ek teen die wind. “Hoekom so stadig?”

      Hy lag en maak oop en die pad flits weer onder ons verby. Te gou kom ons tot stilstand voor Olienhoutstraat 9. My lyf bewe so, ek moet ’n rukkie met toe oë teen Ryno se rug lê en wag dat my hartklop bedaar. Nie dat dit gebeur nie. Die sensasie van sy gespierde lyf teen my nuwe double whoa, padded, push up, plunge Jezebel-bra laat my hart wild skop.

      Dit was die coolste aand van my lewe. Niks sal die herinnering kan uitwis of bederf nie. Ek sal elke oomblik vir ewig en altyd onthou. Hoe ons by Fat Katz stilgehou het – hoe al die oë op my was toe ons arm om die lyf daar instap – hoe van die meisies agter hulle hande gepraat het. En láát hulle skinder. Ten minste het Lizanne Meyer ’n slag iemand wat supercool is en doen sy iets wat almal laat praat. Ek bedóél – gee kans – die aand moet nog begin . . .

      Neeeee! Wie het die simpel tuinligte aangeskakel? En wie staan daar afgeteken op die stoep? Kramp, tog nie Ma nie. Wat dóén die draak daar? Sy’s dan uit vir die aand! Hoe kan sy nou al wil terug wees? En vir wat staan sy daar en kyk? Vertrou sy my nie?

      Ek kan krokodille vang. Nie net het Ma vir my gelieg nie, sy’t my hele aand bederf. Die plan was om Ryno in te nooi vir koffie (en ietsie ekstra, wie weet, jam-jam), maar hoe kan ek met die draak in die huis?

      “Ek moet jou ma seker gaan groet,” sê Ryno stywerig.

      “Wat?”

      My hart spring amper bo by die Jezebel uit sodat ek angstig wonder of een van die c-thru bandjies dalk geskiet het. Ek het die 6y swart nommertjie op die internet bestel en ek is mal daaroor, maar dis so fyntjies, ek vertrou dit nog nie heeltemal nie.

      “Is jy mal?” keer ek terwyl ek met ’n supergladde beweging van die motorfiets afglip. Hopelik het Ma nie gesien waar ek tot nou toe gesit het nie. Of kan haar supersoniese draak-oë tot hier kyk?

      “Gaan jy liewer huis toe,” raai ek Ryno aan terwyl ek ongemerk voel of die Jezebel nog in beheer van sake is. (Jip, die girls is nog op hulle plekke, wat ’n verligting, sjoe.) Met ’n ligter gemoed babbel ek verder: “Dis genoeg dat ék in die moeilikheid is, dis nie nodig dat jy

       ook . . .”

      “Moeilikheid?” val hy my in die rede. “Wat het jy dan gedoen?” Agterdogtig kyk hy na die stoep. “Weet jou ma nie jy was uit nie?”

      Ek bly hom ’n antwoord skuldig. Daar’s net geen manier dat ek vir Ryno gaan sê ek mag nie op ’n motorfiets ry nie. Hoe cool is dit tog?

      “Lizanne?” Hy klink bekommerd. “Wat’s fout? Is dit oor my?”

      “Nee, nee, dis nie jy nie, dis iets heeltemal anders!” Ek sit my hande teen sy bors en kyk in sy oë – heng mooies met wimpers wat glads te lank is vir ’n ou. “Dit gaan te lank vat om te verduidelik, so loop net, oukei?”

      Dadelik wil ek my tong afbyt. Kon ek nie aan iets anders gedink het as “loop net, oukei” nie? Ek meen, dis maar ons eerste date, dinge is nog in die sensitiewe beginstadium, mens moet jou woorde tel.

      Hy kyk opsommend na my, draai dan sy oë na die stoep. “Maar ek kan jou mos nie net hier los nie, hoe sal dit lyk? Laat ek jou ma ten minste groet en vir haar verduidelik . . .”

      Verduidelik? Aarg!

      Dadelik praat ek hom dood. “Dis nie ’n goeie idee nie, glo my, ek ken my ma, sy’s nie soos ander ma’s nie, regtig! Ry net. Ek sal haar gou genoeg uit haar bui praat,” jok ek by. “Moenie so worry nie, als is oukei, wat van môreaand weer by Fat Katz, hè?”

      Fat Katz is die disco waar ek Ryno die eerste keer gesien het: die ou met die sexy wipkuif en die moenie-my-seermaak-nie-look van Josh Hutcherson van The Hunger Games. Dié ou oor wie Deana skoon digterlik geraak het toe hy instap met stywe Diesel-jeans aan en ’n metaalblou valhelm onder ’n gespierde linkerarm.

      “Mego, nuwe bloed,” het sy gesê en my in die ribbes gepomp. Toe het sy begin babbel: “Ek wonder in watter skool hy is? Beslis nie ons s’n nie, ons het net nerds. Oooeeeee, kyk hoe check almal hom uit, en kyk hoe kyk hy vir jou! Ek sweer hy kyk die hele tyd net vir jou, jy’t ook al die geluk. Ag nee, daar loop hy uit, maar hy sal terugkom, gee kans. Jis, ek wonder hoe soen so ’n ou?”

      Ek stoot die herinnering weg terwyl ek hom ’n stampie in die rug gee. “Ry nou net,” sê ek, voor ek weer kan begin fantaseer, ek meen, sy mond is net soooo sexy. “Sien jou gou weer, oukei,” roep ek, en waai gemaak ongeërg oor my skouer terwyl ek oor die grasperk draf.

      Heeltyd redeneer ek met myself. Dis omtrént goor om hom net so te los, maar wat anders kan ek doen? Ma sal sommer iets skeefs vir hom sê, en hy’s net so cool, ek wil nie onnodige kanse waag en hom dalk verloor nie. Ek kon dit amper nie glo toe hy my sms net nadat ek met Gerhard uitgemaak het nie, dit was net so ongelooflik toevallig, dit moet so bestem wees, ek mag dit nie bederf

       nie.

      Ek mis ’n tree.

      Sê nou hy dink ek is skaam vir hom? Dat ek hom nie aan Ma wil voorstel nie omdat ek voel hy’s nie goed genoeg nie? Onrustig blaas ek ’n soen oor my skouer na hom. My hart wip toe die motorfiets brul en ’n enkele toet opklink. Van voor af verlief, draf ek verder.

      Terwyl ek die stoeptrappe uitklim, plak ek ’n onskuldige glimlag op my gesig. Vanaand moet ek my pad oopbluf as ek nie die res van my lewe in ’n kloosterskool wil slyt nie.

      “Hallo, Ma!” roep ek gemaak vrolik uit. “Jy’s lekker vroeg tuis,” voeg ek gesellig by, “ek het ook maar vroegerig teruggekom,” babbel ek verder. Die draak mag nie ’n vraag inkry nie, want as sy eers begin, hou sy nie weer op nie, en wie wil daarna luister? Nee, ek wil in my kamer kom en oor Ryno fantaseer.

      Ek gaap agter my hand. “Dit was maar ’n vervelige paartie, ek gaan inkruip, nag, Ma.” Ek mik verby haar, maar sy maak nie vir my plek nie, sy staan die hele kosyn vol. My moed sak in my nuwe Firenze Suede leather booties. Sy’t gesien!

      Haar woorde bevestig dit. “Lizanne, was jy agterop daardie motorfiets?”

      Sy vra nie, sy sê.

      Dis op die punt van my tong om vreeslik onskuldig te sê: “Motorfiets? Ek?” maar ek bedink my en lig my skouer. “Ons het net gesels . . .”

      Ten СКАЧАТЬ