Victoriavalle van liefde. Lizet Engelbrecht

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ on>

      

      Victoriavalle van liefde

      Lizet Engelbrecht

      Satyn

      1

      “Rustig nou,” sê Emesia en tel Sandra se hand op. “Spaar jou krag, ons kan later hieroor praat.”

      “Nee, ek wil nóú, want ons moet vir hom ’n antwoord gee voor die einde van die week,” stry Sandra.

      “Liewe hemel, Sandra! Dis buite die kwessie. Wat is die haas in elk geval?”

      “Hy wil net die vakature vul.” Sandra leun terug teen haar hospitaalkussing.

      “ ’n Vakature word nie oornag gevul nie, daar’s advertensies, kortlyste, onderhoude. Dit alles vat tyd. Hoe lank korrespondeer jy al met hierdie Rhodes?”

      “ ’n Rukkie.”

      “Hoekom hoor ek nou vir die eerste keer daarvan? Presies hoe lank is jy al met dié gekonkel agter my rug besig?”

      “Wat maak ’n dag diékant toe of daai kant toe nou saak? Belowe my jy sal gaan,” dring Sandra aan.

      “Jy ontstel jou onnodig. Kyk hoe bleek is jy. Rus nou eers.”

      “Nee, nee! Een van die dae rus ek permanent, nou wil ek praat. Ek wil hê jy moet my belowe.”

      “Ek sê jou wat, ek sal dit oorweeg. Op één voorwaarde: dat jy nou kalmeer, teruglê en jou oë toemaak. En dis doctor’s orders.”

      “Dis nie goed genoeg nie.” Sandra beur orent en sit haar ander hand op Emesia s’n. “Voor jy my belowe dat jy Zambië toe sal gaan, kan jy of enige ander dokter daarvan vergeet dat ek sal kalmeer,” hyg sy.

      Die situasie is ernstig, besef Emesia, maar sy is nie bereid om so ’n belaglike belofte te maak nie. Versigtig sê sy: “Ek … Dis moeilik. Jy weet ek kan nie net oppak en gaan nie – wat van my praktyk?”

      Sandra se hand is yskoud. Emesia wens hulle kon plekke ruil. Sy wil nie haar beste vriendin verloor nie.

      “Ek verwag nie dat jy môre of oormôre moet gaan nie …” Sandra hyg na asem en probeer haar asemhaling reguleer, “net voor die einde van hierdie jaar. Em, belowe my jy sal ’n plan maak!”

      Emesia sug. “Ons was elf jaar oud, en die waarsêer was besig om die dood in die oë te staar.”

      “Nes ek nou die dood in die oë staar?”

      “Dis glad nie wat ek bedoel het nie. Jy gaan nog lank lewe, jy het maar net ’n baie, baie slegte week. Moenie opgee nie, asseblief.”

      Sandra antwoord nie. Gee Emesia net daardie kyk wat ’n duisend woorde spreek.

      “Sal jy gaan?” vra sy eindelik weer.

      “Ek glo lankal nie meer daaraan nie, jy weet tog,” probeer Emesia walgooi. Sy ken haar vriendin; sy ken daardie kyk. Maar sy gaan nie vandag ingee nie.

      “Drie maande. Net drie, dis al wat ek vra. Daar,” Sandra wys na ’n juweledosie en ’n paar koevertjies wat op haar bedkassie lê. “Gee dit aan, seblief.”

      Emesia staan op en voldoen aan die versoek. Sandra druk die paar goed teen haar hart vas. Sy sluit haar oë.

      Emesia kyk af op haar vriendin. ’n Knop kom sit in haar keel; sy knipper haar oë om van die waterigheid ontslae te raak. Sy weet die einde is hier. Die hospitaal het haar vroeg vanmôre gebel en gesê sy moet kom.

      “Sandra …” fluister sy.

      Sandra maak haar oë oop en sê: “Em, hier’s een koevertjie vir elke maand.”

      “En die juweledosie? Gaan jy my vra om met jou te trou?” probeer Emesia verby die knop in haar keel ’n grappie maak. Onderlangs werk haar brein egter aan ’n geldige verskoning waarom sy nie die belofte aan Sandra kan maak nie. Maar behalwe haar afbetaalde praktyk het sy nie man, kind of kraai nie. Sy het niks wat haar bind nie – niks wat nie drie maande sonder haar sal oorleef nie.

      “Die dosie is vir daardie dag wanneer jy oortuig voel dat ek verkeerd was, dan maak jy dit oop. Net dan. Toe, belowe my nou, asseblief.”

      Emesia glimlag innerlik. Dan moet sy die boksie sommer nou oopmaak.

      “Jy’s nou onregverdig, Sandra. Ek gaan nie Zambië toe nie, daar is niks vir my daar nie. My lewe is hier.”

      “En jou Fransman?” Sandra vorm die woorde duidelik met groot inspanning.

      “Dis ’n sprokie – fiksie. Iets wat nie waar is nie.”

      Sandra kreun en Emesia weet dat die pyn wat nou in haar vriendin se oë sigbaar is, niks met die kanker of enige fisieke pyn te doen het nie.

      Emesia kyk angstig om haar rond. Sy is alleen. Al die passasiers wat saam met haar op die internasionale vlug was, is reeds weg.

      Haar oë soek deur die aankomsaal, maar behalwe die man wat aan die oorkant van die vertrek staan en op sy selfoon praat, sien sy niemand wat lyk of hy op soek is na ’n besoeker nie.

      Sou die hotel vergeet het dat sy vandag arriveer? Of het hulle vergeet dat sy nie vervoer het nie en dat hulle haar hier moet ontmoet? Sy voel naar van benoudheid. Hoeveel sal ’n taxi van die lughawe tot by die hotel kos? Hoe ver is die hotel? Watter taal praat die mense hier in Zambië?

      “Ag, aarde,” kreun sy hardop en wens Sandra was hier om die spanning te ontlont. Liewe ou Sandra sou selfs in hierdie penarie iets gekry het om oor te lag, dink sy verlangend.

      Sy moet hulp kry! As haar pa moet weet sy sit gestrand … Sy wil nie eens daaraan dink nie. Sy kyk rond, maar dis steeds net sy en die groot man aan die oorkant van die saal. Hy stap driftig heen en weer terwyl sy hande wild beduie, en dan en wan kan sy sy onderdrukte stemtoon hoor.

      Livingstone se lughawegebou is klein. Sy kan van die een kant tot by die ander kant sien en sy weet nou al hier is nié ’n buro waar sy geld kan omruil nie. Hier is ook nie ’n openbare telefoon nie. Wel, hier is darem ’n telefoonhokkie, maar sonder ’n instrument sal sy maar sukkel om daardie SOS-oproep te maak. Haar hart klop vinniger. En ’n voorgevoel vertel haar dat haar rande nutteloos gaan wees in Zambië.

      Hemel, hoekom het sy nie vroeër aan al hierdie goed gedink nie? Ná haar afskuwelike nagmerrie van verlede nag moes sy geweet het dinge gaan vandag verkeerd loop. Die vlamme, vuur en as waarvan sy heelnag gedroom het, was ’n voorteken.

      Sy het lus en swets. Dis alles Sandra se skuld! Sandra het haar op haar sterfbed gedwing om ’n simpel belofte te maak, en kyk waar sit sy nou!

      “Weet jy wat jy doen, my kind?” het haar pa vanoggend gevra toe hy haar op die lughawe in Kaapstad aflaai.

      “Natuurlik, Pa,” was haar antwoord. Diep binne was sy bang, maar dit kon sy nie vir hom sê nie.

      “Jy hoef dit nie te doen nie, weet jy? Dit was ’n onregverdige belofte. Sandra sou nooit so iets van jou verwag het terwyl sy nog by haar volle positiewe was nie.”

      Emesia het hom nie geantwoord nie. Sy het op haar tone gerek, hom op sy wang gesoen, omgedraai en weggestap sonder СКАЧАТЬ