Szalony detektyw. Zabawny detektyw. StaVl Zosimov Premudroslovsky

Чтение книги онлайн.

      Młoda Ottila zdobyła następujące doświadczenie w służbie dla plemienia, a ściślej zdała egzaminy: łucznictwo, rzucanie tomahawkiem, wspinanie się po pniach, co pozwoliło mu wspinać się, zarówno na poziomych pionach, jak i na pryszczach. Mógł także zarzucić obie nogi na uszy lub kogoś innego i trzymając podłogę obiema rękami, mógł zatańczyć stepowanie, wykonać potrójny salto w górę, na boki, do przodu, do tyłu i jednocześnie, nie dotykając podłogi. Nauczył się oswajać koty, psy i inne gryzące i pożerające zwierzęta, w tym komary, pluskwy, wszy i niedźwiedzie grizzly.

      Po tym, jak Ottila został wysłany na własną prośbę i z powodu choroby matki, został wysłany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych jako urzędnik – przyboczny Marshall, którego nigdy nie widział w oczach, ale słyszał tylko swój głos w radiu i specjalnym telefonie. Po trzydziestu dwóch latach został przeniesiony do wioski Sokolov Ruchey w obwodzie leningradzkim oraz w Petersburgu, na linii kolejowej na Łubinie, z powodu przerw w aparacie administracyjnym.

      Przydzielili mu chatę, dawną szkołę zawodową. Pierwsza połowa chaty zajmowała pomieszczenia mieszkalne, a druga miała być mocną stroną.

      A potem Ottila Aligadzhievich siedzi w swoim biurze i pisze kwartalny, a następnie natychmiast roczny raport. Spieszy mu się, popełnia błędy, myli słowa w językach i znał kilkanaście z nich, w tym: francuski, rodzimy plemienny, pięć różnych języków sowieckich, łacinę, rosyjski, rosyjską literaturę, rosyjską fenyę, rosyjską bezdomną, język przesłuchujących i inne.

      Pisze, pisze, a potem dziesięcioletni syn przychodzi do swojego urzędu:

      – Ojcze? – skromnie dziecinne – zapytał sto trzydzieści centymetrowy dziesięcioletni syn Izya.

      – Co, synu? – nie podnosząc głowy, odpowiedział dziewięćdziesięcio dziewięciocentymetrowy ojciec Ottila.

      – Tato..? – Izya zawahała się. Ojciec wciąż pisał.

      – … cóż, mów?! zapytał ojciec.

      – Tato, spojrzałem na pudło tutaj, co?

      – a co?

      – Niektóre słowa nie są dla mnie jasne…

      Ottila spojrzała na syna jak ojciec, nie opuszczając głowy, podniosła nogi na specjalnym krześle ze schodami na bocznych nogach, wstała, odwróciła się i usiadła na stole. Czule spojrzał na syna przez okulary, opuścił je na czubek nosa i zapytał, patrząc mu w oczy i nie podnosząc głowy, co sprawiło, że bolała go głowa, a szyja była zdrętwiała. Spojrzał na wszystkich od podstaw. Naruszało to także jego pozycję obywatelską. A tym bardziej przed synem, który dorastał jak zwykłe dziecko. A teraz, siedząc na stole, mógł nawet zmarszczyć brwi na swoich czarnych brwiach.

      – A jakie słowa cię nie rozumieją, synu?

      – Cóż …: Prezydent, trochę Mocy, FSB.. co to jest? Nie przeszliśmy jeszcze przez historię. Czy to tak, przelotnie.

      – Czy jesteś tylko szkołą prokuratorską w tym okresie nauki? – ojciec uśmiechnął się, zdjął okulary i zacisnął je lekko w pięść, którą następnie oparł na blacie stołu. Drugą ręką klepnął syna w ramię i potarł go ogromną łysą głową, która nie była po ludzku ludzka.

      – Słuchajcie – westchnął ojciec – Prezydentem naszej rodziny jest ja, trochę Mocy jest waszą matką. Cóż, ona, wiesz, co on robi… Nie pozwala sobie na to, sprawdza lekcje.

      «Kanały», dodała Izya.

      – Nie karmi, ale przygotowuje jedzenie. – dodał ojciec.

      – A więc kto karmi?

      Ojciec spojrzał w lewe oko dziadka o wąskich oczach, a potem w prawe oczy o szerokich oczach, które poszły do syna od jego prababki, mówią, że była Chińczykiem, ale tylko zrusyfikowanym. Tak twierdził jego żona; wysokość, waga i szerokość talii w dwustu. Blondyn i niebieskie oczy poza tym, w przeciwieństwie do czerwonookiego ojca.

      – Karmię СКАЧАТЬ