Doğma evin astanasında. Коллектив авторов

Чтение книги онлайн.

      Budaqları dar bir küçəyə əyilmiş salxım söyüdün altında dayandım. “Müəllimlər Evi”-nin zalından hələ də tar səsi gəlirdi. Bu səs başqa səslərə hökm edib, hamısını bir-bir sil-mişdi küçədən. Bir az da uzaqlaşsam, bulvara çıxsam, sanki çox qədimlərdən, əsrlərin arxa-sından gələn bu təranə uğultular içində itəcək, bir-birinə söykənmiş yöndəmsiz binalara, əy-ri-üyrü yollara, döngələrə dəyib parçalanacaq-dı.

      Kim bilir, hansı aşiq ürəyinin yanıq nəğ-mələrini tökmüşdü bu tara, hansı ürək alov-landırmışdı bu melodiyaları!?. Bir ürək yanğı-sıydı bu səs, minlərlə fəryaddı… Elə yanıq, elə içdən, ölgün, elə bezgin, dərdli ki… Dinlədik-cə məni özünə çəkir, nəhəng bir dalğa kimi udur və kimsəsiz bir sahilə sürükləyirdi. O sa-hildə yalnız bir səs, bir melodiya vardı bu tarın səsi.

      Geri qayıtdım. Ruhumu oxşayan o sehrli səs ilıq bir külək kimi məni apardıqca güney küləyi dəymiş qar tək əriyirdim.

      Pillələri iki-iki çıxıb, pilləkənin başında dayandım. Şah pərdədə titrəyən, çırpınan bir mizrab, hər məqamda ayrı bir kədərə batır; şur, segah, muğam… Salonun qapısına söy-kəndim, içəri girməyə çəkinirdim.

      Kiminsə məlahətli səsi tellərin yanğısını, tellərdə böyüyüb çoxalan hüznü sözə tökmə-yə başladı: "Dost baaağıııııındaaa açılııııbdı güüüül, Güləəə sarıııılıbdı bülbül…" Tar o sözlərin hər bir hecasına uyğun səslənirdi.

      Tar susdu. Salondan ucalan yüksək ritmli bir nağara səsi qarmonun incə, cəld səsinə qa-rışdı. O hüznlü səs isə coşğun bir sevgi nəğ-məsi oldu, bir çağırışa çevrildi: "Mehribanım, Mehribaaaan, gəl oynaaa, gül oynaaa. Gözəəəl oğlan, göözəl qıııız, çal-oyna…"

      Sonra bütün səslər susdu. Bir anlığa sükut bürüdü salonu. Və giley dolu bir səs parçala-yıb dağıtdı o sükutu:

      "Olmur, e! Olmur! Olmuuuur!" Ay Özgə! Sən neynirsən? Roluna hardan başlayırsan?.. Tamer, həmişə demirəm, niyə qızın qabağına çatanda qollarını aşağı salırsan? Budur, bax, belə etməlisən.”

      Qapını yavaşca açıb, ayaqlarımın ucunda içəri girdim. Salondakı gənclər bütün diqqə-tiylə şikayətlənən o adamı dinləyirdilər. Bəstə-boy bir kişiydi… Səsi elə amiranə idi ki, bir-dən "sən nə gəzirsən burada, çıx çölə!" – desə, heç etiraz etmədən sivişib aradan çıxacaqdım. Salondakı o hüzn, o yanğı, coşğu, dəvət… sehrli bir pərdənin arxasında qalmışdı. Salon-dakıların hamısı, özünü didib-parçalayan o adamı dinləyirdi. Başıpapaqlı, beli xəncərli, dəri çəkmələri diz qapaqlarına qədər çıxan ca-vanlar, rəngarəng ipək şallar içində gözləri sürməli, ceyran kimi gənc qızlar… hamısı bu adamı dövrəyə almışdı.

      Çalğıçılar da qulaq kəsilmişdi. Qarmonçu ayaq üstə, qarmonu da boynundan asılı idi. Nağaraçı nağarasını qucağında tutub gözlə-yirdi. Tar onların yanındakı kürsünün üstün-də idi. Gövdəsi sədəf işləməli bu tar bir az əv-vəlki səslərin sahibiydi. Qəribə, məlul, qəmli-qəmli yatırdı kürsünün üstündə, bir uzaq di-yarda, qürbətdə idi sanki.

      Deməli, bu balacaboy adam çalırdı bu ta-rı. İndi isə gah qızlara səslənib min bir işvəylə nazlanır, gah da kişilərə sarı sərt və cəld hərə-kətlərlə alıcı quşlar kimi fırlanır, qanadlanır, süzürdü. Bu yaşda adam işini elə şövqlə gö-rürdü ki…

      Əynindəki uzun, az qala palto kimi görü-nən pencəyinin qollarını biləklərindən geriyə doğru qatlasa da, pencəyin qolları yenə də uzun idi. Qollarını aşağı endirəndə birdən əl-ləri itir, bu uzun pencək onun kiçik qollarını udurdu. Sağ yanağında dərin yara izləri var-dı. Bəlkə buna görə azacıq uzanmış ağ saq-qallını kəsməmişdi. Sağ gözü digər gözündən çox iri görünürdü, sanki bir az çölə doğru çıx-mış kimiydi. Ağ saçları geriyə daranmışdı və tez-tez qolunu çirmələyib bir əlini alınına apa-rır, saçlarını arxaya doğru tumarlayırdı. Uca-dan danışanda ağzının sol yanında qızıl bir diş parlayırdı. Bu qızıl diş az qala qaralmış, seyrək, toxunsan düşəcəkmiş kimi dayanan digər dişlərin arasında çox qəribə görünürdü. Üzündəki dərin qırışlar bu adamın dünyanı neçə ildir addımladığından xəbər verirdi.

      Tarzən hər kəsi xəbərdar edib, neyləmək lazım olduğunu bir-bir izah etdi:

      Oldu? Bir daha başdan, dedi yüksək səslə.

      Oturuşumu dəyişdirdim, özümü yığışdır-dım. Sanki mənə də nəsə tapşırmışdı bu adam. Sanki mən də nəsə edəcəkdim…

      Gənc qızları, cavanları yenidən səhnəyə düzdü. Sürətlə gəlib tarı əlinə aldı və oturdu. Sağa-sola bir daha baxdı, birdən gözlərini mə-nə dikdi, baxışlarını üstümdə gəzdirdi bir müddət. Yuvasından atılmış iri gözündə na-məlum bir fəlakətin izləri vardı. İçim titrədi. Çölə doğru atılacaqmış kimi dayanan gözü boş və mənasız baxırdı, o gözünün görmədi-yini hiss etdim. Yaxından baxanda üzündəki yara izlərinin çox dərin olduğunu anladım.

      Tarzən dönüb nağaraçıya başıyla işarə et-di və tarı sinəsinə basdı. Tara elə sarılmışdı ki… bu adamla bu tar arasında sanki sirli bir doğmalıq, ilahi bir eşq, bir bağlılıq vardı.

      Hər kəs hazır idi, hətta mən də… nağara "düm tək, düm tək" deyə bir səs çıxardı, adamın kiçik əlləri tarın tellərində gəzməyə başladı. Qarmonun səsi çox dərindən gəlirdi. Yenə o ağır, hüznlü parçanı ifa etməyə başla-dılar.

      İpək geyimli qızlar səhnənin ortasında bir başqa qızı dövrəyə almışdılar. Kişilər də onla-rın ətrafında idi. Musiqi başlayan kimi qızlar duru bir suda, qamışların arasında nazlanan sonalar kimi sanki sürüşərək kənara çəkildi-lər. Ortada incə, zərif, boylu-buxunlu bir qız qaldı. Birdən cəld hərəkətlərlə səhnəyə çıxan cavan oğlan o qızın ətrafında fırlanmağa baş-ladı. Yalvarırmış kimi hərəkətlər СКАЧАТЬ