Şlyapalı Mauqli. Salam Qədirzadə

Чтение книги онлайн.

      Səbəbkarın evi abad! Təzə mənzilə köçmüşdük, qonşularımı hələ yaxından tanımırdım.

      Həmişə əynində boz kostyum, başında yaşıl şlyapa, qoltuğunda qovluq, gözündə çeşmək olan birisi zahirən çox təkəbbürlü adama oxşayırdı.

      Çallaşmış saçları arxadan az qala çiyinlərinə dəyirdi. Bu, təxminən qırx beş-əlli yaşlarında ucaboy, pəhləvan cüssəli bir kişi idi.

      Uzun burnu, ağ, ətli sifətini arakəsmə kimi iki hissəyə bölmüşdü. Hərdən onunla salamlaşsam da, kim olduğunu, harda işlədiyini bilmirdim. Ancaq maraqlanırdım.

      Bir dəfə pilləkənlə çox ciddi tərzdə, aram-aram aşağı endiyini görüb onu saxladım.

      – Salam, qonşu, – dedim.

      Könülsüz ayaq saxladı. Qalın qovluğunu sağ qoltuğundan sol qoltuğuna ötürüb burnunu dikəltdi.

      Astadan hakimanə bir tərzdə cavab verdi:

      – Əleykəssəlam, qadan alım. – Ancaq üzümə baxmadı.

      – Mənə sözün vardı?

      – Xeyr… Elə belə… Yaman fikirlisiniz.

      – Ta onu demə, qadan alım, işim çoxdur. Bu saat heç başımı qaşımağa vaxtım yoxdur.

      Mən zarafata keçdim:

      – Qonşuluqda adam adama nə gündə gərək olar?! Sizin vaxtınız yoxdur, gəlin, başınızı mən qaşıyım.

      Bir balaca eyni açıldı, xəfifcə qımışdı:

      – Hankı mərtəbədə olursuz?

      – Odur ey… – qapımızı göstərdim, – üçüncü mərtəbədə.

      Ayrıldıq. O, həyətə düşdü, mən yuxarı qalxdım. Bir istirahət günü evdə oturub üzümü qırxırdım.

      Zəngimiz çalın-dı. Dəhlizə çıxdım. Gələn o idi. Elə astanada tanış olduq:

      – Salman.

      Qonşum adını “Canəli müəllim” söylədi.

      – Əyləşin, – dedim. – Bu dəqiqə saqqalımı təraş eləyim, sonra sizin qulluğunuzdayam.

      Canəli şlyapasını çıxarıb mənə uzatdı. Başının ortasında təmiz, sürüşkən bir meydança parıldadı. O, evə məhrəm adam kimi keçib yuxarı başda divana yayxandı. Eynəyinin üstündən kitab rəflərinə ötəri nəzər saldı.

      – Məndə sizdəkindən çoxdur.

      – Nə?

      – Kitabı deyirəm.

      – Hə… Bizim də dövlətimiz bunlardır.

      – İndi ta zamana dəyişib, qadan alım. Ticarət işçisinin də evində öz kitabxanası var.

      – Kimdir ticarət işçisi?

      – Sən…

      – Səhv edirsiniz, Canəli müəllim.

      Bir an ikimiz də susduq. Qonşum tərəddüdlə dedi:

      – Bə kimsə dedi ki, üçüncü mərtəbədə yaşayan univermaqda işləyir, özü də karlı adamdır.

      Fikirləşdim, belədirsə, gedim kişinin qulluğuna bir salam verim…

      Mən qarşımdakı aynadan ona diqqət yetirirdim.

      – Univermaqda işləyən bizimlə üzbəüz qapıda olur. Mən jurnalistəm.

      Qonşum dizini sığalladı.

      – Hə? Nə olar, qadan alım. Elə jurnalistə də salam verməyinə dəyər.

      Bu söz mənə yaman yer elədi. Xasiyyətimdi: qəlbimə toxunanın qulluğunda xəcalətli qalmazdım.

      Gec-tez bu hayıfı ondan çıxmalıydım, məqam axtarırdım.

      – Ə, Salman, sənin bu üzqırxan maşınından nə qəribə səslər çıxır…

      Fürsət idi. Əks hücuma keçdim:

      – Bunu təzə alanda yaxşı musiqi çalırdı. İndi bir az köhnəlib, xaric notlar vurur.

      2