Jackie Blue. T. M. Bilderback

Чтение книги онлайн.

      VINCENT HET BY DIE eerste geriefswinkel wat hy raakgesien het gestop. Jackie het gekrimp omdat sy by geleentheid besoeke by die winkel afgelê het vir die kinders. Sy het het nog nooit lotery kaartjies hier gekoop nie omdat sy nie wou aandag trek op haarself so naby haar huis nie.

      “Hier is wat gaan gebeur,” het Vincent gesê. “Jy gaan jou ding doen met die krapkaarte. Enigiets met ‘n uitbetaling van ‘n honderd of meer sal ons koop. Niks meer as tien van enige krap kaart nie, want ... ons wil geld maak, nie spandeer nie. Verstaan?”

      Jackie het teruggetrokke geknik.

      “Hei, as dit jou beter sal laat voel, dit is die enigste winkel wat ons vandag sal besoek. Hoe klink dit? Dan kan jy betyds terug wees by die huis om die ‘vertraagdes’ te ontmoet,” het Vincent vrolik gesê.

      Sy het opgekyk en Vincent aangegluur. ‘n Storm beskermings woede het deur haar gevloei en sy het gesê, “Moet hulle nie so noem nie.” Jackie het haar kop geskud en stil maar kragtig gesê, “Moet hulle nooit so noem nie.”

      Vincent was oppad om haar deur die mond te slaan toe hy haar in die oë kyk. Hy het geskrik toe hy die indigo flits sien. In stede het hy geknik. “Oukei, Jackie. Jy maak die geld en ek sal hulle noem net wat jy wil hê ek moet.” Hy het die kar deur oopgemaak. “Kom, laat ons gaan.”

      Jackie het afgekyk na die paneelbord. Waar het dit vandaan gekom, Jackie? Sy het haar kop geskud. Hou so aan en jy kry beide jouself en die kinders vermoor! Sy het die deur oopgemaak en uitgeklim. Maar... Ek is die een met die gawe. Ek is die goue gans. Dis vir my wat hulle wil hê moet geld maak vir hulle. So ek sal vir hulle geld maak....en uitkyk vir my kans. Sy en Vincent het die winkel ingestap.

      Meeste van die tyd wanneer Jackie na hierdie winkel toe kom, bring sy die kinders saam met haar. Die winkel was binne loop afstand vir hulle almal en die oefening het hulle almal goed gedoen, plus die winkel het ‘n Baskin-Robbins roomys afdeling binne en die tafels vir klante om te sit en eet. Hulle sal dan almal roomys kry en dit by die winkel eet voordat hulle weer terugloop huis toe. Soms sal ‘n reënstorm hulle bekruip nadat hulle gearriveer het ... en die winkel bestuurder, Steve Bell, sal dan aandring dat al die kinders in sy minibus inklim sodat hy hulle kan huis toe neem.

      So, natuurlik was Steve agter die toonbank.

      Vincent was ‘n vreemdeling vir Steve. Vincent het nog nie enige besigheid met hierdie vestiging gedoen nie ... ‘n situasie wat hy gou sal regstel.

      Terwyl Vincent se oë die winkel deurkyk vir potensiële beskerming, het Steve opgekyk en die paar gesien. ‘n Bekommerde trek het oor sy gesig verskyn toe hy Vincent sien, maar het verdwyn toe hy Jackie sien.

      “Haai Jackie!” het Steve gesê. “Lekker dag is dit nie?”

      Jackie het geknik. “Verseker Steve.”

      “Enigiets waarmee ek kan help?” het hy gevra terwyl hy na Vincent loer.

      Jackie het die loer gesien en begin bekommerd raak. “Nee Steve, ek is net hier om ‘n paar krapkaarte te kry. Gee ons ‘n minuut, sal jy?”

      Steve het geknik. “Seker. Skree wanneer jy reg is.”

      “Dankie,” het Jackie geantwoord. Sy het vinnig na Vincent geloer. Natuurlik het hy dit gesien.

      Hy het nader aan haar beweeg en in haar oor gefluister. “Ek het nie gehou van daardie klein kykie nie. Moenie enigiets doen wat daardie man vermoor gaan kry nie. Capice?”

      Jackie het hard aan haar vrees gesluk maar het geknik.

      “Mooi. Doen nou jou ding en laat ons hier uit wees,” het Vincent gefluister.

      Jackie het gehuiwer. “Hoeveel wenners wil jy hê?”

      “Almal, tot by nommer tien in die pak.”

      Jackie het haar oë toegemaak en begin om haar vingers oor die plexiglas te trek, eers die een ry, dan die volgende, totdat sy almal deurgewerk het. Sy het haar oë oopgemaak en na Vincent gekyk.

      “Kry jou geld reg. Hier is ‘n paar,” het sy hom vertel.

      Vincent het geknik. “Ek het dit.”

      Jackie het diep asem ingetrek. “Steve, kan jy gou hiernatoe kom?”

      ***