Тэатр шчасьлівых дзяцей. Ольгерд Бахаревич

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ хачу пачытаць, што ён там пісаў. Што там за раман такі».

      «Ты што? – сказаў я, саскокваючы на падлогу. – Хіба можна чытаць чужое?»

      «Можа, у ім разгадка? – сказала Юля. – Можа, Кабінетавіч там напісаў пра свае пляны. Куды ён падзеўся і дзе яго шукаць. І наогул, калі ён піша гэты свой раман, значыць, хоча, каб яго прачыталі. Інакш навошта яму наогул яго пісаць?»

      Яна паставіла сьвечку на стол і зручней уладкавалася ў крэсьле. Мы з Анцікам сталі абапал яе і ўперыліся вачыма ў экран. Файл з раманам Кабінетыча доўга шукаць не давялося, ён там быў толькі адзін, проста на працоўным стале. І назва ў файла была такая, што не пераблытаеш:

      раман. docx

      Юля адчыніла файл, і мы не паверылі сваім вачам.

      На экране было ўсяго толькі тры словы!

      Усяго тры.

      «Ну нічога сабе», – расчаравана сказала Юля.

      «Вялі-ікая, то-оўстая кніга… – перадражніў мяне Анцік. – Ён што, цэлы вечар тут сядзеў, каб напісаць тры словы?»

      «Адкуль мне ведаць, – сказаў я. – Можа, у яго не ішло. Ты і столькі не напішаш, калі цябе пасадзіць раман пісаць».

      «Напішу! – сказаў Анцік. – Я табе такі раман за сэкунду напішу, нават большы, чым у Кабінетыча!»

      «Мне вось што цікава… – сказаў я, бо і праўда ня мог дапяць, што адбываецца. – Усе прачыталі, што тут напісана?»

      «Гэта не па-нашаму», – сказаў Анцік.

      «І гэта не па-ангельску, – сказала Юля. – Нейкія незразумелыя літары».

      «Вось! – сказаў я. – Гэта шыфр. Наш Кабінетыч пісаў шыфрам. А гэта значыць…»

      «Гэта значыць, ён пісаў тут зусім не раман», – хутка прамовіла Юля. – Ён усіх падмануў.

      «Не раман? А што тады?»

      І тут у дзьверы пазванілі – рэзка і настойліва!

      Я нават падумаць ня мог, што наш добры дзьвярны званок можа так жудасна гучаць. Нібы піла.

      Юля ажно падскочыла ў крэсьле, а мы з Анцікам кінуліся ў розныя бакі.

      Званок яшчэ раз разьдзёр цемру кватэры, а потым зрабілася ціха.

      «Юля! Анцік!» – паклікаў я шэптам, седзячы за ложкам.

      «Я тут», – азваўся Анцік аднекуль з-за камоды.

      «А я тут», – ціха сказала Юля. Я падняў галаву і пабачыў, што яна ўсё гэтак жа сядзіць за сталом. Можна было падумаць, што ёй зусім ня страшна, але я бачыў, як яна ўчапілася ў падлакотнікі – быццам яе спрабавала выцягнуць адтуль нейкая невядомая сіла.

      «Спужаліся? – шапнула Юля. – Я таксама».

      «Дзіўна, – сказаў я. – Электрычнасьці няма, а званок працуе…»

      «Як такое можа быць?» – усхліпнуў Анцік.

      «Ты што, плачаш?»

      «Я? Я ніколі ня плачу! Гэта проста соплі», – шмыгнуў носам Анцік, высунуўшыся з-за камоды.

      «Можа, там на пляцоўцы Кабінет Кабінетавіч? – сказаў я. – Можа, ён ключы забыўся?»

      «Давайце адчынім!» – узрадаваўся Анцік.

      «Не, – СКАЧАТЬ