Bijna Verloren. Блейк Пирс

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      ‘Het moet vreselijk zijn geweest, die scheiding en alles, juist nu.’

      ‘Het is een moeilijke tijd geweest.’

      Ryan wendde zich af van het raam. Bij de veranderende lichtval nam ze er notie van dat hij niet slechts niet onaantrekkelijk was, maar zelfs uitzonderlijk knap. Zijn gelaatstrekken waren regelmatig en krachtig. En te oordelen naar zijn armspieren, moest hij erg fit zijn. Cassie vervloekte zichzelf dat ze langs haar neus weg het uiterlijk van de arme man, die momenteel door een emotionele hel moest gaan, zat te bewonderen. Maar het was nu eenmaal zo dat hij er dermate mooi uitzag, dat het moeilijk was om niet te staren.

      ‘Het punt is even, Ryan, dat ik niet een geldig visum heb om hier te werken. Ik heb er eentje voor Frankrijk, en ik heb alle toestemming van het au pairbureau, alleen… ik had niet in de gaten dat het hier allemaal net even anders werkt.’

      ‘Je bent bij me aanbevolen door een vriendin’, zei Ryan met een glimlach. ‘Laten we dus zeggen, dat je hier te gast bent. Ik betaal je zwart, dus belastingvrij. Kun je daarmee leven?’

      Cassie voelde zich opgelucht. Ryan begreep haar situatie volkomen en was bereid de zaak in zo’n vat te gieten dat ze geen problemen zou krijgen. Dat was een pak van haar hart. Ze besefte dat het voor haar de doorslag gaf en ze moest zich ervan weerhouden om niet nu al ja te zeggen. Ze wees zichzelf erop dat ze voorzichtig moest zijn en zich nergens op moest vastleggen voordat ze de kinderen gezien had.

      ‘Hoelang denk je me nodig te hebben?’

      ‘Hooguit drie weken. Dat geeft me tijd om dit project af te ronden en dan komen de schoolvakanties er ook aan. Kortom, een en ander bieden de gelegenheid om de gezinsbanden weer aan te halen. Om nieuwe aan te halen, moet ik misschien zeggen, als een nieuw gezinnetje. Er wordt wel beweerd dat een scheiding zo ongeveer het ergste is wat je kan overkomen. Ik denk dat de kinderen en ik dat kunnen onderschrijven.’

      Cassie knikte meelevend. Ze twijfelde er geen seconde aan dat de kinderen geleden hadden. Ze vroeg zich af of Ryan en zijn vrouw veel geruzied hadden. Onenigheid was er onherroepelijk geweest. Het hing er alleen maar vanaf, of ze uitgemond was in geschreeuwde verwijten of in zwaarbewapende stiltes. Als kind had Cassie beide meegemaakt. Ze was er nog niet uit welke van de twee erger was.

      Toen Cassies moeder nog leefde, was die er vaak in geslaagd om het deksel dicht te houden dat op de put zat waarin het woeste monster school dat in haar vader huisde. Cassie herinnerde zich de gespannen stiltes van toen ze nog klein was. Ze had in die tijd een gevoelige antenne ontwikkeld voor conflicten. Ze kon een kamer binnenwandelen en meteen aanvoelen of er ruzie was geweest. Zulke stiltes waren beladen en emotioneel uitputtend omdat ze eindeloos leken. Als er één ding was dat je kon zeggen ten faveure van openlijke conflicten, dan was het wel dat er vroeg of laat een eind aan kwam, ook al was het dan met gebroken serviesgoed of telefoontjes naar hulpdiensten. Het liet tevens een ander trauma na en andere littekens. Alsmede een diep angstgevoel, omdat verbaal en fysiek geweld bewezen dat je je zelfbeheersing kon verliezen en dus niet te vertrouwen was. Zo was, kort samengevat, haar vader geweest na de dood van haar moeder. Cassie keek rond in de propere, opgeruimde keuken en probeerde zich voor te stellen wat zich hier afgespeeld had tussen Ryan en zijn echtgenote. De ergste ruzies speelden zich in haar ervaring namelijk af in de keuken en in de slaapkamer.

      ‘Het spijt me zo,’ zei ze zacht, ‘dat je dit allemaal hebt moeten doormaken.’

      Ryan vestigde een opmerkzame blik op haar en ze beantwoordde die. Ze keek in indringende, staalblauwe ogen.

      ‘Cassie,’ fluisterde hij, ‘het lijkt net, of je ’t… kent?’

      Ze had even de indruk dat hij haar nog iets wilde vragen, maar toen ging de voordeur open.

      ‘De kinderen zijn thuis’, zei hij opgelucht met een blik uit het raam. ‘En precies op tijd.’

      Cassie keek naar buiten. Regendruppels spatten tegen het glas. En toen de deur met een klap weer dichtviel, brak er een winterse plensbui los.

      ‘Ha, die pa!’

      Er klonken rennende voetstappen op de houten vloer. En een slank meisje in een fietsbroek en een groen trainingsjack kwam de keuken binnen sprinten. Ze bleef staan toen ze Cassie zag, bekeek haar van top tot teen en kwam toen dichterbij om haar een hand te geven.

      ‘Hallo. Kom jij hier oppassen?’

      ‘Ik ben Cassie’, zei Cassie. ‘Ben jij Madison?’

      Madison knikte en Ryan woelde speels door zijn dochters glanzend bruine haar.

      ‘Cassie weet nog niet of ze dat wel wil. Zul jij je daarom van je beste kant laten zien?’

      Madison haalde haar schouders op.

      ‘Jij zegt altijd, dat we nooit moeten beloven wat we niet kunnen waarmaken. Maar ik zal ’t proberen.’

      Ryan schaterde. Cassie merkte dat ze zelf ook moest lachen om de ondeugende eerlijkheid van Madisons antwoord.

      ‘Waar is Dylan?’

      ‘Hij is in de garage, zijn fiets smeren. Die piepte toen we de heuvel op fietsten. En toen viel de ketting er ook nog af.’

      Madison beende naar de keukendeur en haalde diep adem.

      ‘Dylan!’ brulde ze. ‘Kom meteen!’

      Cassie hoorde in de verte iemand roepen ‘Ik kom al!’

      ‘Dat gaat nog eeuwen duren’, oordeelde Madison somber. ‘Als hij eenmaal aan zijn fiets begint te prutsen, houdt hij nooit meer op.’

      Toen zag ze het bord met lekkers. Haar gezicht klaarde op en ze ging ze er recht op af. Maar toen ze ontdekte wat er op brood zat, zuchtte ze teleurgesteld.

      ‘Pap, je hebt sandwiches met ei gemaakt.’

      ‘Is dat een probleem?’ vroeg Ryan, met verbaasd opgetrokken wenkbrauwen.

      ‘Je weet hoe ik denk over ei op brood. Het lijken net broodjes poep.’

      Ze koos met zorg een muffin uit van de andere kant van de schaal.

      ‘Broodjes poep?’ stamelde Ryan en zijn stem verried, dat verontwaardiging en hilariteit om de voorrang streden. ‘Maddie, dat soort dingen hoor je niet te zeggen als er bezoek is.’

      ‘Kijk maar uit, Cassie,’ waarschuwde Madison, terwijl ze een gezicht trok naar haar vader dat van weinig berouw blijk gaf, ‘dat spul plakt overal aan vast.’

      Cassie werd overvallen door een tot dusver onbekend gevoel van… van thuisgekomen zijn. Dergelijke gekkigheid was precies waarop ze gehoopt had. Tot dusverre leek dit een normaal, gelukkig gezin, met plagerij over en weer, en dito bezorgdheid. Ook al leed het voor haar geen twijfel dat elk zijn eigen nukken en zorgjes had. Ze voelde plots hoe gespannen ze geweest was, in de overtuiging dat er iets finaal scheef zou lopen. Ze had tot nu toe nog niets van de schaal gepakt, omdat ze zich opgelaten gevoeld had om te gaan zitten kauwen waar Ryan bij was. Maar nu voelde ze hoe hongerig ze was. Ze kon maar beter wat eten voordat haar maag hoorbaar zou gaan knorren.

      ‘Ik zal moedig zijn,’ zei ze, ‘en een broodje p… eh, sandwich met ei nemen.’

      ‘Daar ben ik blij om,’ juichte Ryan, ‘want mijn culinaire kunsten hebben een goede roep.’

      ‘Broodjes poep’, rijmde СКАЧАТЬ