Дні без лета. Андрей Латыголец

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ экстранную пасадку. Скрозь густы туман відаць толькі чырвоныя агні ўздоўж узлётнай паласы, якія бесперапынна мігцяць трывожным аварыйным сігналам. Паводле ўсіх разлікаў гэта Нью-Ёрк. На борце самалёта напружана перашэптваюцца пасажыры.

      Здымкі вядуцца з доўгага праходу на тэлетрапе. Пасажыры ў жоўтых выратавальных камізэльках арганізавана бягуць па калідоры. Чуваць усхліпы і плач дзяцей. Хтосьці мацюкаецца па-англійску.

      – Макар, перастань… – чуецца за кадрам здушаны голас Кіры. – Ты сур’ёзна? Табе няма чым заняцца?

      – Гэта трэба здымаць, Кіра, штосьці адбываецца…

      – Мне страшна, – кажа Кіра.

      Камера павольна абводзіць тэрмінал аэрапорта Джона Кенэдзі. У памяшканні людна. Людзі ўсхваляваныя. Паліцыя спрабуе супакоіць натоўп. На электронным табло няма ніводнага рэйса. На другім паверсе, куды вядзе эскалатар, стаяць людзі ў строгіх касцюмах – відаць, адміністрацыя аэрапорта. Сумятня. У гэтым стоўпатварэнні цяжка разабраць, што здарылася. Макар паварочвае аб’ектыў на сябе.

      – Цяпер мы ў першым тэрмінале, куды нас спешна даставілі з самалёта. Пакуль незразумела, што канкрэтна адбылося. Відаць, тэракт, а можа, пачалася вайна. Усе на мяжы.

      Макар глядзіць па баках.

      – Паспрабую адшукаць разетку, трэба зарадзіць акумулятар камеры. Цяпер я хачу здымаць кожны момант з таго, што тут дзеецца. Нам страшна, вельмі страшна.

      – Прывітанне, мой умоўны глядач. Не ведаю, хто будзе глядзець гэтае відэа, але я разлічваю, што яно не застанецца без увагі. На ўсялякі выпадак паўтаруся, што мяне завуць Макар, са мной мая жонка Кіра. Мы прыляцелі ў ЗША з Беларусі. Выйгралі Green Card і вось цяпер знаходзімся ў аэрапорце Кенэдзі. Ужо гадзіну мы сядзім у чаканні і невядомасці. Пакуль нічога канкрэтнага нам не кажуць. Ад прадстаўнікоў мясцовай адміністрацыі і начальніка паліцыі мы даведаліся, што адбыўся якісьці непрадказальны катаклізм. Нам забараняюць выходзіць на вуліцу і трымаюць у першым тэрмінале аэрапорта. Не ведаю, ці зможам мы вярнуць свае рэчы. На руках у нас застаўся мой заплечнік, у якім з каштоўнага толькі ноўтбук. Наш асноўны багаж з торбамі, хутчэй за ўсё, яшчэ на борце самалёта. Пакуль мы не знайшлі тут нікога з рускамоўных, з намі сядзіць гурт індусаў, шмат кітайцаў і немцаў. Аднак я разлічваю, што неўзабаве ўсё праясніцца…

      – Прайшло дзве гадзіны, а мы па-ранейшаму ў першым тэрмінале. Я пазнаёміўся з хлопцам, якога завуць Ёхан, ён з Мюнхена і прыляцеў у Нью-Ёрк да сяброўкі.

      Макар наводзіць камеру на бландзіна з кручкаватым носам – яго твар таксама ўстрывожаны.

      – Johan, tell it again on camera, what you told me about what was happening?[4]

      – Hi! The Internet is somehow not working, but from the news I learned, that on the West coast of the USA there was a strong explosion.

      – Ёхан кажа, што на заходнім узбярэжжы ЗША адбыўся моцны выбух, аднак пакуль гэта не дакладная інфармацыя. Інтэрнэт перастаў працаваць. Сітуацыя крытычная.

      На другім паверсе, ля эскалатара, пачуўся лямант. Макар хутка паварочвае камеру ў той бок. З шэрага прадстаўнікоў адміністрацыі выйшаў мужчына, які ўзяў мікрафон. Макар набліжае карцінку. Лысы мужчына ў акулярах абвяшчае:

      – Dear guests and citizens of the United States! Please, retain the order. Now there’s going to be organized an emergency evacuation of all personnel СКАЧАТЬ