100 dae van dankbaarheid. Francine Prins

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ gee hy in. Stadig sak sy lyfie op die stoel neer. Maar so met die gaan-sit-slag sê hy vir sy ma: “Ek sit dalk, maar binne-in my staan ek!”

      Té dikwels het ek al gevoel dat ek so met die Here maak. Ek doen wat Hy vra, maar binne-in my woed my eie begeertes. Wat telkens téén dit is wat Hy van my verwag.

      Maar wanneer ek op my lewe terugkyk, weet ek dat God se wil uitein­delik die beste weg is. Sy beginsels en bepalings bring lewe. Sy wette en eise is goed en suiwer.

      Daar is baie opdragte wat uit die Bybel na ons toe kom. In 1 Tessa­lo­nisense 5 noem Paulus byvoorbeeld vyf dinge wat God van ons ver­wag: wees altyd bly; bid gedurig; wees dankbaar; moenie die Heilige Gees teenstaan nie; bly weg van wat sleg is.

      Maar by slegs een van hierdie opdragte, dié oor dankbaarheid, voeg Paulus by: “(W)ant dit is wat God in Christus Jesus van julle verwag.”

      Ja, God verwag van ons om dankbaar te wees.

      En dit vanweë Jesus se aardse lewe, sy sterwe, sy oorwinning oor die dood. Sy mag oor sonde, sy vrymakende krag wat in ons werk, sy genade en liefde en trou. Dit is waarom ons dankbaar moet wees soos God dit van ons verwag.

      Dit behels tog nie dankbaarheid vir al die slegte dinge wat hierdie gebroke wêreld aan ons opdis nie. Dis wel om dankbaar te wees in alle swaar, ingewikkelde, veeleisende omstandighede. Dis om dankbaar te wees omdat Jesus saam met ons in hierdie situasies is en weet hoe dit voel.

      God verwag van ons om dankbaar te wees, en daarom gee Hy sy Gees aan ons om ons te help om sy opdragte uit te voer. Nie soos willose robotte nie, maar soos sy kinders dit doen: met ons hele hart.

      Jesus, dankie dat U my die krag en genade gee om in alle omstandighede dankbaar te wees.

      Bestemming

      Daar is min dinge so lekker soos om ’n spesiale plek te besoek – hoe ver­der, hoe beter! ’n Groot deel van die lekkerte is die beplanning daarvan, die uitwerk van die roete, die opwinding van die vertrek.

      Sommige mense hou daarvan om die pad na hul bestemming so vinnig en so gerieflik moontlik agter die rug te kry. Ander verkies om rus-rus te ry. (Dikwels tot die ergernis van diegene in die motor of die konvooi wat wil ry en klaarkry!)

      Dan is daar boonop die meer avontuurlustiges wat oral afdraai­paadjies soek …

      Elkeen van daardie mense neem besluite op hul reis op grond van die eindbestemming wat hulle wil bereik en die manier waarop hulle dit wil doen.

      In Engels is hulle op pad na ’n “destination” – wat afgelei is van “destiny”. Laasgenoemde word ook gebruik om “roeping” mee te vertaal. Eindbestemming hou dus verband met roeping.

      Wat is ons roeping? Hierdie uitspraak in 1 Johannes 3:2 help ons: “Dit is nog nie geopenbaar wat ons sal wees nie, maar ons weet dat, wanneer Jesus kom, ons soos Hy sal wees.”

      Ons roeping is dat ons soos Jesus sal wees. Ons eindbestemming heet “Jesus”.

      Hoe bereik ons dit? Deur op te hou om aanhoudend sonde te doen. Deur ons rein te hou. Deur regverdig te leef. Deur ander mense lief te hê (vgl. 1 Joh 3:3-11).

      Dit sluit ook in dat ons sal ophou om negatief en oorkrities te wees, om ondankbaar te wees en onvergenoegd met ons omstandighede. Dat ons sal dankie sê vir dit wat ons ontvang het en bewus wees van God se genade wat ons die lewe gegee het.

      ’n Rein lewe vereis dat ons ons oë op Jesus gevestig sal hou, Hom as voorbeeld sal volg. Hy wat in alle omstandighede vergenoeg was en gereeld dankgebede tot God gerig het. Hy wat geglo het in God wat voorsien en versorg, wat God in elke situasie erken het, seker was dat sy Vader almagtig en liefdevol is en dat Hy uiteindelik alles ten goede sal laat meewerk.

      Dankbaarheid help ons dikwels om die regte keuses te maak totdat ons by ons eindbestemming aanland. Of ons nou rus-rus tot daar ry, of op die hoofweg se vinnige baan. Met dankbaarheid as reisgenoot kom ons baie nader daaraan om ons roeping te vervul: om soos Jesus te word.

      Jesus Christus, help my om in dankbaarheid die regte besluite te neem totdat ek by U kom, my eindbestemming.

      Murmureer

      “Murmureer” is ’n heerlike woord: Jy hóór sommer die onvergenoegde gebrom van ’n morrende mens.

      Nee, ons gebruik dit nie dikwels nie – en dis jammer, want dit vat ’n bepaalde houding so lekker vas. Soos die woordeboek dit omskryf: “ontevrede mompel, kla of mor”.

      Murmureer is wat jy doen wanneer jy ondankbaar is. Dit beskryf ’n gesindheid wat geloof steel en beloftes op ’n afstand hou.

      Die Israeliete, daardie ou woestyntrekkers, het gemurmureer selfs al is hulle uit slawerny bevry. Nogtans het die Here hul dors geles. Hulle het gemurmureer; nietemin het die Here aan hulle manna en kwartels gegee om hul honger te stil. Ten spyte van al die ondankbare gekla, het God in sy volk se behoeftes voorsien.

      Maar op die grens van die beloofde land was hul murmurering die muur wat sou verhoed dat hulle kry wat God aan die begin aan hulle beloof het. Hul ondankbare gebrom het tot gevolg gehad dat hulle nie verder as hul eie vrese kon sien nie. Dit het hul geloof verstik en hul geloofsgeheue gekelder sodat hulle alles vergeet het wat hul Here vir hulle gedoen het.

      Ondankbaarheid was die muur tussen hulle en die volheid van God se beloftes.

      Paulus het iets van die tragedie van ondankbaarheid verstaan toe hy aan die gemeente in Filippi geskryf het. Sy raad aan hulle was om alles te doen “sonder murmurering en teëspraak” (Fil 2:14 – 1933/1953-vertaling).

      Dalk het hy maar te goed geweet hoe murmurering aan ’n mens se geloof vreet. Hoe ’n gekla die lig wat gelowiges in die wêreld is, laat verdof. En hoe ondankbaarheid ons verander om net soos die ontaarde en korrupte wêreld te word waarin ons leef.

      Miskien het Paulus geweet dat murmurering nie by God se kinders pas nie.

      Mag “murmureer” tog net ’n woord wees wat ons af en toe in die Bybel raaklees! Mag dit nooit jou lewenshouding beskryf nie.

      Ons reis deur hierdie wêreld se woestyn durf nie tevergeefs wees nie. Ons moet elke dag in dankbaarheid God se beloftes beleef, in die wete dat ons dit eendag in volheid sal ervaar.

      Here, ek bely dat ek dikwels kla oor dinge wat vir my moeilik is. Help my om u beloftes in my woestynbestaan raak te sien.

      Tevrede

      Dis nie lekker om in iemand wat knaend onvergenoegd is se geselskap te wees nie. Daardie soort mense wat met niks tevrede is nie, wat alles kritiseer en nooit ’n goeie woord vir iemand anders het, wat sommer uit gewoonte oor alles kla, is nie die beste kring om in te sit nie.

      Dis seker ook nie lekker om so ’n persoon te wees nie …

      Daar skort mos altyd iets. Daar is knaend iets wat ek wou gehad het maar nie het nie. Diep in my binneste is ek ontevrede en bly ek ontevrede. Niemand kan hierdie onvrede oplos of verwyder nie.

      Ja, hierdie soort onvergenoegdheid is ook by God se kinders teen­woordig. Ook ons wat deur Jesus verlos is, soek voortdurend na iets meer, iets nuuts.

      Paulus СКАЧАТЬ