Helena Hugo Eerste Keur. Helena Hugo

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ style="font-size:15px;">      Marissa maak haar mond oop, sy wil sê sy stel nie belang in toneelspeel nie, en regtig? Moet hulle vanaand al uitgaan?

      “He’s not bad. Was al getroud, sy eks is ’n mediese dokter. What an unlikely couple! Sy’t niks van sy werk verstaan nie, nêrens gegaan sonder haar stetoskoop om haar nek nie. Hy werk weer net wanneer hy die regte break kry. Mind you, Goue dae is nie juis hoë kuns nie. Kunstenaars moet ongelukkig nou en dan compromise om ’n slag te kan eet. Voorheen het mevrou die malie ingebring. Hy skilder ook. Jy sal mal wees oor sy skilderye. En musiek! Hy’t vir ons comps gekry vir die opening van Madama Butterfly in die Civic. Altyd ’n okkasie, hoewel party mense deesdae tekkies en jeans dra al gaan hulle waar. Madama Butterfly … Was ons nie eenkeer by ’n show in die Baxter nie?”

      Marissa wil haar reghelp, dit was die Artscape, nie die Baxter nie.

      “Al wat ek kan onthou, is dat dit vrek treurig was. Ons moet vir ons tissues inpak. Sy naam is Gunter Winterbach, maar hy’s nie Duits nie. Wat wil jy nog weet? Ek gaan uit met Vernon Palmer, fotograaf en kameraman. Ek en Schalk het nie uitgewerk nie. Mal oor Vern. Hy’t ’n huis op die wal van die Hartbeespoortdam. As my werk nie hier rond was nie, het ek my goed gepak en soontoe getrek, dis so in die natuur. Maar hy bly ook net daar as hy nie skiet nie. Nog sodawater?”

      Sy skud haar kop, sy het net ’n paar slukke gedrink.

      “Jy is stil.”

      “Vra my ’n vraag en gee my kans om te antwoord.”

      Diana gooi haar kop agteroor en lag. “Ek hoor jou loud and clear! Gee jy om as ons vanaand opera toe gaan?”

      “Ek glo nie ek het die regte rok nie, vir ingeval ons moet opdress.”

      “Geen probleem nie, ek leen jou een van myne. Sal jou so mooi maak, Dawie sal spyt wees. Kom ek wys jou.”

      Diana wil opspring, maar Marissa keer haar. “Daar is iets wat ek jou moet vertel.”

      “Jip?”

      “Hulle is toe nooit getroud nie.”

      “En nou?”

      “Hy’t gister vir Mart geskiet en toe skiet hy homself.”

      “Dood?”

      “Mart leef, hy is dood.”

      Diana se oë rek. “Shit …” sê sy, “shit …”

      “Ek het weggehardloop, van die begrafnis.”

      “Ek sou ook.”

      “Mart is nog in die hospitaal.”

      “Weet jy of sy oukei is?”

      “Volgens my ma-hulle gaan dit goed. Ek het netnou, nadat Theo Wessels hier weg is, weer gebel.”

      “Vriendin, waar kom jy aan Theo?”

      “Hy huur grond by my pa, eintlik mý grond. Ek het hom gister eers ontmoet.”

      “Is nie! Onthou jy nie? Hy was by met jou kroning, hy en daai aaklige ou Sylvia van hom. Simon het hom kom voorstel. Onthou jy? Die joernaliste wou met jou praat en Simon kom toe al tussenin. Nee, jy’t vergeet. Anyway, Theo kon sy oë nie van jou afhou nie, jou hand gevat en mooi woordjies gefluister. Ou Sylvia moes hom kom wegsleep. Mind you, hy steur hom nie veel aan haar nie, my ook al uitgeneem. Toe snuffel die heks my uit en wys my haar verloofring. Hy’s nicer as sy, maar pasop vir hom. Hy het ’n reputasie. Haai, jy lyk of jy wil omval. Ek kan Gunter bel as jy nie kans sien nie?”

      “Nee, ek sal saamgaan. Enigiets om nie vanaand alleen te wees nie.”

      “Ek moes daaraan gedink het dat jy moeg sal wees. Voel nou vir my of ek jou dwing.”

      “Asseblief, Diana, jy dwing my nie. Doen my net een guns. Moenie ’n woord rep oor Mart en Dawie nie.”

      8

      Toe Theo aan die voordeur van die De Wildts se gerestoureerde herehuis in Parktown klop, lyk hy uiterlik koel en kalm en onberispelik in sy duur aandpak. Hy het tot die slotsom gekom dat hy nie met Sylvia kan trou nie en het heelpad in die kar gesit en oefen aan hoe hy dit vir haar moet sê. Nou staan hy hier sonder die regte woorde met ’n bos dieprooi rose en die halssnoer wat hy as ’n Kersgeskenk bedoel het.

      Doris maak die deur oop. Sy groet styf, vat die ruiker en neem hom na die ontvangskamer. Dit amuseer hom. Hy kuier al jare by Sylvia en word steeds deur Doris verwelkom, na “ontvangs” geneem en aangesê om solank te sit, juffrou De Wildt is netnou hier.

      Hy sit nie, hy bly in die middel van die vertrek staan, sy hand in sy sak om die boksie met die kosbare halssnoer; een volmaak geslypte diamant van 2.46 karaat wat aan ’n platinum-ketting hang. Die huis is onnatuurlik stil. Mom en Dad is duidelik reeds uit. Die antieke staanhorlosie tik die minute af, dit wys vyf-en-twintig voor agt. Verweg hoor hy ’n deur klap, ’n ruk later die geritsel van satyn. Hy wag geduldig, sy rug na die deur.

      Sylvia hou van speletjies. Hy moet haar haar sin gee, veral vanaand. Saam met die geritsel kom die bedwelmende reuk van Dior se J’Adore, glo vir sjiek en gesofistikeerde vroue, aan haar altyd ’n titseltjie te veel. Dis wat hom na haar toe aangetrek het, die oordadigheid wat haar warmbloedigheid verraai; een eienskap wat geen afrondingskool kon temper nie.

      Sy kom staan agter hom, sit haar hande voor sy oë, druk haar wang teen sy slaap. Sy liggaam reageer onwillekeurig. Hy draai om, neem haar hande in syne. Al kan hy haar nie meer verdra nie, bly sy nog begeerlik met haar koeltes wat so maklik vuurwarm kan word; haar stralende glimlag, donkerrooi geverfde lippe, hare glad en blink geborsel, volmaakte lyf gegiet in ’n vollengte, styfpassende aandrok. Om haar nek pryk die skepping van ’n bekende goudsmid. Sy diamant-halssnoer sal moet wag tot later.

      “Jy’s pragtig,” sê hy en bedoel dit.

      Sy is beeldskoon op haar harde manier en sy het genoeg geld om haar hele lewe lank so goed te kan lyk. “Dankie, my darling. As ek jou soen, besmeer ek jou met my lipstiffie, maar ek voel lus en vreet jou op.” Sy streel met die agterkante van haar lang naels oor sy slape. “Ek het só na jou verlang, ek is lus en skip die opera, bestel vir ons ’n pizza en ’n bottel rooiwyn, dan speel ons heelaand met mekaar. Doris het vroeg af, Mom en Dad is saam met oom Uncle. Ons kan doen net wat ons wil.” Sy vlei haarself teen hom aan, haar arms om sy nek. “Love you, need you, missed you.”

      Theo kry lus en skeur haar rok van haar lyf af, maar Doris beweeg soos ’n skim by die oop deur verby en hy keer homself, vat Sylvia se arms by die gewrigte vas. Vreemd dat hulle vanaand so eenders voel! Albei lus vir pizza en wyn, albei lus om die reëls te breek, weg te kom uit die kring waarin hulle skaars kan beweeg. Bog, sy bedoel nie ’n woord wat sy sê nie.

      “Alas!” sug sy dan en bevestig sy vermoede. “Duty calls, and we are off to the opera.”

      Sy stap voor hom uit, die swaai van haar heupe ’n lus vir die oog. Doris staan en wag met ’n deursigtige aandjakkie. Theo neem dit by haar en drapeer dit oor Sylvia se kaal skouers.

      Hy is nie lus vir gesels nie, veral nie om lastige vrae te beantwoord nie, en laat glip ’n CD in die speler.

      By die skouburg wag die persfotograwe hulle in. СКАЧАТЬ