Ena Murray Keur 15. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ Mens kan tog nie dagin en daguit na die radio luister nie.

      Maar haar ma het haar gou laat besef dat sy nie gaan toelaat dat haar dogter van die eerste dag af ledig rondsit en allerhande negatiewe gedagtes troetel nie.

      “Ons gaan aan dinge dink wat haar kan besig hou,” het De Waal gesê, “veral haar gedagtes. Begin deur haar die huis te laat verken, tante. Sy sal dan moet konsentreer, en dit sal haar help om ’n bietjie minder afhanklik te voel wanneer sy alleen in die huis kan rondbeweeg.”

      De Waal het so gesê en so word dit gedoen. Karina maak eers beswaar toe haar ma met die voorstel kom.

      “Dit sal nie werk nie, Mamma. Ek sal alles onderstebo stamp.”

      “Nie as ons dit oordeelkundig doen nie. Jy kan eers een vertrek baie goed leer ken, dan gaan ons na die volgende een toe.”

      Karina is duidelik onwillig, want sy dink dis ’n verspotte gedagte. Bloot om haar ma se ontwil doen sy maar mee.

      “Kyk,” begin haar ma soos ’n regte onderwyseres, “hier teenaan jou bed staan jou stoel. Vat nou aan die armleunings, lig jouself aan jou arms op en dan swaai jy jou lyf oor op die stoel. Die rem van die stoel is vas. Dit sal nie beweeg nie.” Tot haar verbasing vind Karina dat sy dit kan behartig. “Nou vat jy met albei hande en sit jou bene een vir een reg op die trappie.”

      Tant Miemie sien hoe sy afbuk, die skraal hande om die verlamde bene vou, dit soos ’n dooie ding optel en neersit. Haar hart bloei weer vir haar kind, maar sy doen niks om te help nie. Karina konsentreer só op haar taak dat sy blykbaar nie besef dat sy nou vir die eerste keer aan daardie beweginglose ledemate vat nie.

      “So?” vra sy uitasem toe sy regop kom, en haar ma knik, onthou dan en sê hardop: “Ja. Heeltemal goed gedaan. Nou kan jy al self uit die bed kom. Nou, van die bed af tot by die badkamerdeur is dit omtrent – laat ek sien – ses tree, ja, ses. Tel hoeveel keer jou stoel se wiele rol tot jy by die deur kom en onthou dit dan.”

      So gaan die les voort en teen die einde van die dag ken Karina al die uitleg van haar slaapkamer en badkamer baie goed, asook die stoep waarop haar kamer uitloop, en die gang en kombuis.

      Dis stil om die kombuistafel waar hulle aandete nuttig, maar dis ’n ontspanne, tevrede stilte wat nie hinderlik is nie. Karina is nog steeds besig om te konsentreer. Tot hiertoe het haar ma of die verpleegsters haar gevoer. Maar van vanaand af help Karina haarself, tot haar ma se grootste vreugde.

      “Mamma kan net vir my my kos stukkend sny en my brood smeer. Ek sal self verder regkom.”

      Tant Miemie se hart het van trots geswel en weer eens het sy “Dankie, De Waal” in haar hart gesê. De Waal se plan het gewerk. Karina het besef dat sy tog ’n mate van onafhanklikheid kan beoefen.

      Tant Miemie sien hoe haar dogter sukkel, hoe die vurk maar baie missteek en hoe ’n vinger maar soms noodgedwonge moet help, maar vir die eerste probeerslag gaan dit ook verbasend goed. Tewens, wat tant Miemie met blydskap opmerk, is dat Karina vanaand nog beter eet as ooit, miskien nie omdat sy so honger is nie, maar omdat sy so daarop konsentreer om self te leer eet.

      Sy is al amper klaar met haar bord kos toe De Waal binnestap, en die vurk val knetterend op die vloer. Onmiddellik is die ontspanne atmosfeer daarmee heen.

      Haar ma kyk haar misnoegd aan. Ag nee, wat is dit dan met Karina? Dit was so ’n suksesvolle dag en alles het so wonderlik goed verloop. Maar die oomblik toe De Waal verskyn, kruip sy weer in haar dop.

      De Waal sien alles raak. Hy sien dat sy besig was om te eet. Hy knik goedkeurend in tant Miemie se rigting en vra ongeërg: “Hoe gaan dit hier? Is julle al tuis?”

      “O ja! Besonder tuis. Jy moet sien hoe oulik is Karina al, De Waal.” Tant Miemie merk dat Karina ontevrede pruil, maar steur haar nie daaraan nie. “Sy weet al goed waar haar kamer en van die ander vertrekke is. Jy moet dat sy jou wys hoe handig en selfstandig sy al hier rondbeweeg.”

      “Dis wonderlik, Karina. Jy kan my gerus wys. Hoe het jy dit reggekry?” sê De Waal met ’n warm stem.

      Karina antwoord onwillig: “Dis maklik. Ek tel net hoeveel keer die wiele draai en ek sorg net dat ek in die regte rigting beweeg. Dis al.”

      Die ander twee glimlag teenoor mekaar. Karina weet nie dat sy nou met De Waal se kalwers ploeg nie!

      “Dis ’n oulike plan. Wys vir my, toe?”

      “Ag, dis nie so vreeslik nie!” Sy weet nie hoekom nie, maar sy voel selfbewus voor De Waal. Die selfvertroue wat sy gedurende die dag gewen het, is skielik daarmee heen. Sy wens haar ma het stilgebly!

      Op die ou end is sy egter verplig om te demonstreer, en met bewende hande swaai sy haar stoel onder die tafel uit. Dit gaan goed tot in die middel van die gang, maar bewus daarvan dat De Waal se blik haar volg, raak sy meteens haar rigting byster en stamp teen die muur. Sy is onmiddellik in trane en De Waal is met twee treë by haar.

      “Toe nou maar, dis niks. Jy is net oormoeg.”

      “Die muur is seker nou stukkend,” huil sy en voel hoe sy hande hare vasgryp. O, sy wens hy wil loop!

      “Nee, dit is nie,” sê hy kalm. “Kom, ek wil jou iets gaan wys.”

      Sy wil hom vertel dat ’n mens nie vir ’n blinde mens iets kan wys nie, maar voordat sy kan, voel sy hoe De Waal haar uit die stoel optel.

      “Nee, sit my neer,” protesteer sy ontsteld, maar hy stap met haar sitkamer toe en sit haar op die bank neer. Hy sorg dat daar ’n gemaklike kussing agter haar rug is. “Sit nou doodstil. Ek gaan hom haal.”

      Oomblikke later lê hy die wriemelende bondeltjie op haar skoot neer.

      “Maar dis …”

      “Ja. Dis ’n hond, ’n kollie, en sy naam is Rex. Pasop, hy is baie lewendig. Hy lek netnou jou gesig.”

      Karina se skraal arms vou om die lewendige bondeltjie en skielik is al die trane weg. Sy glimlag toe die klein hondjie dit tog regkry om haar ’n soentjie te gee, en sy liefkosings word so vurig dat De Waal vinnig moet hand bysit.

      Hy lag en Karina lag verbaas saam. Sy het maande laas gelag.

      Dan lig die blinde oë op en vul met trane. “Dankie, De Waal.”

      Sy voel sy hand weer warm om hare vou, en hierdie keer trek sy nie terug nie. ’n Rukkie sit hulle so, albei se gedagtes met dieselfde herinnering besig.

      Hulle het altyd saam na die Lassie-rolprente gaan kyk, en sy het gereeld hartstogtelik gehuil. Hy moes altyd sy sakdoek gee om al die trane mee af te droog. Sy het gesê as sy ooit ’n hond het, moet dit een soos Lassie wees. En vandag het hy vir haar so ’n hond gebring.

      “Jy kan sy naam verander as jy wil. Dis maar die naam wat op sy sertifikaat staan. Dis ’n folio lange gedoente. Ek het dit hier.”

      Sy hoor papier ritsel, maar skud haar kop. “Hou dit maar by jou, asseblief. En Rex is ’n mooi naam. Waar is hy nou?”

      “Kan jy nie hoor nie? Jou ma is besig om vir hom melk in die kombuis te gee. Hy is nou agt weke oud. Julle sal hom nog maniere moet leer!”

      Sy lag, en skielik, so eensklaps, is dit so maklik СКАЧАТЬ