Ena Murray Keur 13. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ speurend opkyk wanneer iemand in die eetkamerdeur verskyn. Ook toe hulle ná ete die aandkoelte op die grasperk geniet – die Nyl soos ’n blink, kronkelende silwer draad ’n paar honderd tree voor hulle – gaan haar blik soekend oor die mense, asof sy op die uitkyk is vir een spesifieke gesig. Maar sy gewaar hom nêrens nie.

      Eers later die aand, toe sy en Deon op pad na hul kamers is, sien hulle ’n man by ’n deur in verdwyn net toe hulle om die hoek van die gang kom waar hul kamers is. Sy eien hom dadelik en voel ’n vreemde opgewondenheid in haar posvat toe sy besef dat Hoessein ook ’n kamer in die hotel het, en dit net vyf tree van haar eie deur af op dieselfde verdieping. Sy sal hom dus weer sien! Natuurlik is haar belangstelling in hom net geprikkel deur die feit dat hy die eerste Oosterling is wat sy van naby leer ken. En dan spook die vae gedagte ook by haar dat hy hulle op die een of ander manier sal kan help om Marcelle op te spoor.

      Sy sê nag vir Deon en sluit haar deur oop. Sy stap binne en skakel die lig aan. Haar bewegings verstil en sy snak na asem, haar oë oopgesper. Eindelik kry sy ’n geluid uit.

      “Deon! Deon, kom kyk hier!”

      Haar stem klink helder met die gang af. Deon, wat net by sy kamer wou ingaan, is blitsvinnig by. Ook hy staar verstom na die toneel wat sy oë begroet.

      “Wat de …?”

      Verder af in die gang het nog ’n deur oopgegaan. Hoewel die man haar uitroep gehoor het, kom hy nie nader nie, maar beweeg vinnig in die teenoorgestelde rigting en glip dan by die brandtrap af. Enkele oomblikke later trek ’n swart Amerikaanse motor voor die hotel weg.

      2

      Deon en Elmarie staan nog ’n rukkie sprakeloos en verslae na die deurmekaar kamer en kyk. Met die eerste oogopslag lyk dit asof ’n orkaan die kamer getref het. Die ingeboude kas en deure en al die laaie staan wawyd oop. Deurmekaargebondelde klere hang halfpad uit of lê oor die vloer versprei. Selfs die bed het deurgeloop. Die beddegoed is afgestroop en die matras lê asof dit ook opgelig en deursoek is.

      “Ek kan dit nie begryp nie,” sê Elmarie, nog verdwaas. “Die deur was gesluit en …”

      “Vir iemand wat sy werk ken, is dit kinderspeletjies om by ’n geslote deur in te kom. Ek wonder of daar by ander kamers ook ingebreek is. Waar is jou geld? Het jy al gekyk?”

      “Ek het net ’n bietjie by my gehou. Die res en my paar stukkies juwele het ek by die hotelbestuurder ingedien.” Sy frons verbaas toe sy ’n oop handsak van die vloer af optel. “Dis vreemd. Hier is die geld nog, maar die handsak is bepaald deurgesnuffel!”

      Deon se wenkbroue trek ook nou skerp saam.

      “Dan was dit nie ’n gewone inbraak nie. Ek wonder …”

      Sy kyk hom effens verskrik aan.

      “Wat bedoel jy, Deon?”

      Sy blik gaan peinsend oor die deurmekaarspul.

      “Hier is niks gesteel nie. Hoewel die handsak oopgemaak is, is die geld nie gevat nie. Met ander woorde, die motief agter hierdie inbraak was nie diefstal nie. Hier is na iets spesifieks gesoek, Elmarie.”

      Sy lyk verward.

      “Maar kan dit wees, Deon? Wat kan ek in my besit hê waarin ’n onbekende persoon of persone in Egipte kan belangstel? Wat meer is, ons het maar vandag hier aangekom. Hoe kan hulle nou al vermoed dat ek dit het – wat dit ook al is?”

      “Ek weet nie, maar ek het net die gevoel dat ek reg is, dat die inbreker of inbrekers na iets spesifieks in jou kamer gesoek het. Maar maak eers seker dat hier regtig niks weg is nie. Ek wil net in my kamer gaan kyk of hulle nie miskien ook daar was nie. Ek dink hierdie saak moet vanaand nog by die hotelbestuurder aangemeld word. Ons gaan netnou weer af ondertoe.”

      Ná ’n paar oomblikke keer Deon terug en op die vraag in haar oë antwoord hy: “Nee. Daar is nie by my kamer ingebreek nie. Agtergekom dat iets weg is?”

      “Nee. Niks. Net …” Sy skud haar kop.

      “Ja?”

      Elmarie lag effens senuweeagtig en haar stem klink verskonend. “O, dis seker nie van belang nie. Dis seker maar iets wat die vorige persoon hier laat lê het. Hier is dit.”

      Sy hou ’n wit papiertjie na hom uit en hy kyk verbaas daarna.

      “Waar het jy dit gekry?”

      “Op die kassie langs die bed.”

      “Het jy dit nie vroeër vandag daar opgemerk nie?” Hy kyk haar skerp aan.

      “Nee … e …” Haar stem klink onseker. “Dit kon daar gelê het. Ek het dit miskien net nie opgelet nie. In elk geval is dit net ’n ou tekeninkie. Dit kan tog nie iets met die inbraak te doen hê nie.”

      Deon kyk weer fronsend af op die papiertjie in sy hand.

      “Ek wonder wat dit is? Dit wil bekend voorkom.”

      “Ja, vir my lyk dit ook soos iets wat ek al tevore gesien het, maar ek kan nie dink waar nie.”

      Hy steek die tekening in sy binnesak.

      “Kom ons gaan kyk of ons die hotelbestuurder in die hande kan kry.”

      Deon en Elmarie sit by ’n tafeltjie op die grasperk toe die hotelbestuurder hom by hulle voeg. Die grasperk en sitkamers is nog vol mense, al is dit reeds laat. Nadat die bestuurder plaasgeneem het, vertel Deon hom wat gebeur het.

      “Ek is trots daarop dat sulke dinge nog nooit in my hotel gebeur het nie. Maar, nou ja,” en hy trek sy skouers gelate op, “ek is baie jammer daaroor, juffrou. Wat vermis u?”

      “Gelukkig niks nie.”

      “Daar word selfs nie eens geld vermis nie,” voeg Deon by.

      “Dis eienaardig. Hoekom sou hulle dan ingebreek het?” Die man frons.

      “Dis wat ek ook wonder,” stem Deon saam en steek sy hand in sy binnesak. “Kan u my sê wat dit is?”

      Die bestuurder kyk lank daarna. Sy stem klink effens gedemp toe hy eindelik antwoord: “Dis ’n skarabee. Waar kom u daaraan?”

      “Ek het dit in die gang opgetel,” antwoord Deon sonder om te blik of te bloos.

      Hoekom sou Deon ’n leuen vertel? wonder Elmarie verbaas.

      “Hoekom vra u?” wil Deon nou weet.

      Die hotelbestuurder se laggie klink senuweeagtig, sy antwoord ontwykend. “O, nee, sommer.”

      “Wat is ’n skarabee?” vra Deon weer, en Elmarie loer vinnig na hom. Sou hy werklik nie weet nie of het hy vergeet van die hangertjie?

      “Maar dit weet jy tog, Deon, of het ek jou nie vertel nie? Dis ’n soort kewer, en hier in Egipte word dit as ’n heilige insek beskou – nie waar nie, meneer?”

      Die oë wat na haar kyk, is effens nougetrek.

      “U is heeltemal in die kol, juffrou. Waar het u dit СКАЧАТЬ