Ena Murray Keur 13. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ die formaliteite by die lughawe afgehandel en is Elmarie en Deon in die agterste sitplek van ’n taxi op pad na die Kaïro Grand, die hotel waar hulle plek bespreek het. Met asembenemende snelheid jaag die motor deur smal straatjies en skreeu die bande om straathoeke totdat Elmarie haarself nie langer kan beteuel nie.

      “Is die man dan van sy verstand af? Hy sal ons verongeluk! Deon, praat met hom!”

      Deon tik hom op die skouer en probeer hom op Engels aan die verstand bring dat sy passasiers dit verkies om stadiger te beweeg. Al reaksie wat hierdie pleidooi egter uitlok, is ’n breë, vriendelike glimlag en ’n voet wat nog ’n bietjie swaarder op die petrolpedaal rus. Deon trek sy skouers magteloos op.

      “Dit lyk my dis veiliger om stil te bly. Dis seker maar die gebruik hier, want ek sien die ander motors jaag net so. Ons hoop maar vir die beste,” sê hy en glimlag onwillekeurig vir die verskrikte gesig langs hom.

      “Dis vreeslik! Is hier dan geen snelheidsperk nie? O, dankie tog, hemel, hier word ons voorgekeer!” roep sy uit toe die motor agter ’n lang ry motors tot stilstand gedwing word. Voor, op die kruising, sien Elmarie ’n verkeerskonstabel wat die verkeer reguleer. “Ek hoop nie daardie hotel is te ver nie. My senuwees sal dit nie veel langer hou nie.”

      Skielik gaan die motordeur aan haar kant oop en ’n vreemdeling staan voor haar. Sy skerp blik gaan vlugtig, priemend na Deon en rus dan op Elmarie se bleek gesiggie.

      “Het u miskien probleme?”

      Sy stem is besonder sag en goed gemoduleer, en sy Engels is perfek.

      Daar flits verbasing in Elmarie se oë.

      “Nee … dankie, meneer.”

      “U lyk ontsteld, juffrou. Is u miskien teen u sin in hierdie motor?”

      Daar is ’n ondertoon in sy stemtoon wat sy nie begryp nie. Deon lyk ook verbaas.

      “Nee, natuurlik is die dame nie teen haar sin in die motor nie!” sê hy verontwaardig. “Wat dink u – dat ek besig is om haar te ontvoer? Sy is net ontsteld omdat hierdie man soos ’n besetene deur die strate jaag. Ons is nie daaraan gewoond nie.”

      Die strak gelaat toon verbasing en dan helder dit op in ’n ongelowige glimlag wanneer sy blik na Elmarie terugkeer.

      “U is net ontsteld oor die snelheid – nie oor iets anders nie?”

      “Nee, natuurlik nie,” antwoord sy vinnig, skielik ongemaklik onder die donker aanstaring.

      ’n Sagte laggie vertel die twee Suid-Afrikaners dat die vreemdeling dit amusant vind.

      “Ek neem aan u is toeriste?”

      Elmarie en Deon kyk vinnig na mekaar en dis Deon wat antwoord: “Ja … e … toeriste.”

      “U het maar so pas in Kaïro aangekom?”

      “Ja.” Hy kyk die vreemdeling fronsend aan. Hy begin hom so stadigaan vererg vir die buitengewone, amper ongemanierde kruisverhoor.

      “Dan wil ek voorstel dat u na die Kaïro Grand gaan. Dit lê op die oewer van die Nyl en –”

      “Ons is op pad daarheen,” val Deon hom effens kortaf in die rede en kyk vererg vorentoe.

      Die vreemdeling se oë is egter op Elmarie gerig en dit lyk nie asof hy agterkom dat Deon se antwoord nie so vriendelik was nie.

      “Dis gaaf. Ek sal die bestuurder aansê om stadiger te ry.” Hy spreek die taxibestuurder in sy taal aan en die man knik sy kop. Elmarie lyk verlig en dankbaar. ’n Oomblik hou die vreemdeling haar blik gevange.

      “Baie dankie, meneer.”

      “Ons sien mekaar weer.”

      Die volgende oomblik slaan die deur toe en kom die motor in beweging. Elmarie kyk effens onseker na Deon. Sy is innig dankbaar vir die vreemdeling se inmenging, want hulle ry nou teen ’n redelike snelheid. Maar dit lyk nie of Deon veel daarvan gehou het nie.

      “Dit was gaaf van hom om te hoor of ons in die moeilikheid is,” waag sy dit om op te merk.

      “Hy was oor jou bekommerd, nie oor my nie. Dit het gelyk asof hy jou met sy oë wou insluk. Jy moenie so vriendelik met vreemdelinge wees nie, Elmarie. ’n Mens kan hierdie Oosterlinge nie vertrou nie, en as daar iets met jou ook moet gebeur …”

      Elmarie se hart klop onwillekeurig vinniger. Sy weet baie goed dit is net broederlike besorgdheid wat hom so laat praat. Tog … Krummels is beter as niks.

      “Is hy ’n Oosterling? Hy het nie vir my na een gelyk nie.”

      “Dis die Europese kleredrag wat jou mislei. Sy blas vel en daardie donker oë verraai hom.”

      Die res van die kort rit is hulle stil. Net een keer kyk Elmarie om, maar daar is geen teken van die vreemdeling se motor wat agter hulle in die wagtende ry gestaan het nie. Tog het Elmarie so ’n voorgevoel dat dit nie die laaste sien van hom is nie. Sy stem het so beslis geklink toe hy gesê het: “Ons sien mekaar weer.”

      Eindelik hou die taxi voor die Kaïro Grand stil. Met die eerste oogopslag heers hier, net soos in die res van Kaïro, ’n kosmopolitiese atmosfeer. Daar is mense van alle nasionaliteite op die groot grasperke onder die palmbome. Elmarie eien Europeërs, Arabiere en Egiptenare en sien ook ’n vrou in ’n kleurryke sari by een van die tafeltjies sit.

      Nadat hulle gebad en hulle verklee het, neem hulle by ’n tafeltjie onder ’n palmboom plaas en bestel ’n vrugtedrankie. Elmarie se blik dwaal nuuskierig om haar. Hoe het sy al begeer om ook hierdie lande te besoek waarvan Marcelle haar so geesdriftig vertel het! Nooit het sy gedink dat ’n tragedie hierdie hartewens sou verwesenlik nie. Dit bring haar gedagtes dadelik terug na die rede vir hierdie besoek aan Egipte, en sy draai na Deon.

      “Ons moet nog die polisie laat weet dat ons hier is.”

      “Ja. Ek het gedink om persoonlik met hulle te gaan praat. Ek dink jy moet solank die kabelgram aan jou ouers by die toonbank gaan indien. Dan bel ek solank die polisie en hoor wanneer ons hulle kan spreek.”

      By die hoofingang gaan elkeen sy eie koers – Deon na die openbare telefoonhokkies en Elmarie na die ontvangstoonbank om die kabelgram aan haar ouers weg te stuur.

      Toe sy klaar is, draai sy om en loop haar byna vas teen ’n breë bors. Sy kyk verskonend op – in die oë van die nou al bekende vreemdeling.

      “O!”

      Hy glimlag, staan beleef opsy.

      “U lyk verbaas, juffrou. Ek het tog gesê ons sal mekaar weer sien.”

      “Ja, maar …” Sy weet nie presies wat om te antwoord nie en voel verlig toe sy Deon uit die telefoonhokkie te voorskyn sien tree. “O, daar is Deon. U sal my moet verskoon, asseblief.”

      “Seker.” Daar is ’n tergende glinstering in die donker oë toe hy byvoeg: “Ons sien mekaar weer.”

      Sy laat haar ooglede vinnig sak. Ná ’n oomblik van aarseling knik sy net vinnig haar kop en stap weg, bewus daarvan dat sy blik haar volg. Sy voel eienaardig verlig dat Deon hom blykbaar nie opgemerk СКАЧАТЬ