Hermann Giliomee: Historikus. Hermann Giliomee

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie, maar hy was ’n intelligente en belese man. Hy het later op Die Burger en ’n Engelse koerant in Kaapstad ingeteken, asook op twee invloedryke Amerikaanse tydskrifte The Saturday Evening Post en Life. My neef, Constand Wahl, wat dikwels met hom gesels het, skryf: “Oupa Buhr se bydrae om die Buhr-familie ’n tikkie andersheid te gee as die normale Noord-Bokveldse families, is enorm … Sy beleid was om sy kinders goeie geleerdheid te gee, ongeag die koste. Dit was beslis vir die Noord-Bokveld iets nuuts.”

      My oupa het nie dadelik ’n Suid-Afrikaanse burger geword nie, wat hom waarskynlik kwesbaar genoeg gemaak het om gedurende die Eerste Wêreld­oorlog geïnterneer te word. Miskien was die eintlike rede die bittere vyand­skap met sy swaer, wat ook op Grasberg gewoon het en wat waarskynlik stories by die owerhede aangedra het. Die feit dat hy reeds in 1909 ’n Suid-Afrikaanse burger geword het, het hom nie beskerm nie.

      Gedurende die Tweede Wêreldoorlog was die hele familie pro-Duits. Op Grasberg het bure saamgetrek om na die uitsendings van Zeesen, die pro-­Duitse kortgolfstasie, te luister. Een van my eerste politieke herinneringe is my teleurstelling toe ek in 1945 in die koerant lees dat Duitsland oorgegee het. Ek kan egter nie onthou dat die Nazi-ideologie of selfs Adolf Hitler ooit bespreek is nie. Toe die gruwels van die menseslagting van die Jode later bekend raak, was dit ’n groot skok vir die familie.

      My oupa het hom sterk met die Afrikaner-gemeenskap vereenselwig en was ’n lidmaat van die NG Kerk. Hy en my ouma het Sondae Niewoudtville toe gery om die kerkdiens by te woon. Hy was bekend as iemand wat reguit gepraat het en het by een geleentheid dié gewoonte tot die uiterste geneem. Net voor die diens het hy van sy sitplek na die preekstoel geloop om die dominee mee te deel dat hy die kerkraad se besluit om ’n nuwe pastorie te bou, afkeur.

      My oupa het sy lewe lank ’n andersheid behou. Johan Steyn, wat in sy kinderdae dikwels op Grasberg gekom het, het hom so beskryf: “Hy was ’n fyn, ontwikkelde mens, afsydig van die destyds minder ontwikkelde boere van sy omgewing – ek meen dat die brein van Johann (sy seun) en sy broer en susters van daardie kant gekom het.”

      My ouma Hester was algemeen bekend vir haar takt, meelewendheid en gawe om mense met mekaar te versoen. Haar amper eindelose geduld met my oupa het egter ook perke gehad. By een geleentheid het sy uitgebars: “Nou kan ek sien hoekom jy met almal haaks is.” My oupa se antwoord was: “Wel, óns het ten minste meer as vyftig jaar met mekaar klaargekom.”

      Die egpaar het nege kinders gehad. Die oudste, Johann, is in 1900 gebore en my moeder, Rina, die derde kind, in 1903. Elias, die enigste ander seun, het ’n graad in landbou behaal en daarna die boerdery op Brandkop en Grasberg oorgeneem.

      Deesdae bemark die toerismenywerheid die Bokveldberg-plato, met Nieuwoudtville as die kommersiële sentrum, as die “bolle-hoofstad van die wêreld”. My oupa was die eerste persoon wat die potensiaal van bolle as ’n produk vir die Kaapse mark besef het. Hy was immers ’n kind van Ochsenwerder, waar die familie geslagte lank groente vir die mark gelewer het.

      My oupa was bekend vanweë die Hollandse tulpe wat hy gekweek het en sy lewendige belangstelling in die kontrei se veldblomme. Een van die bolplante is na hom genoem, naamlik Hesperantha buhrii (nou beter bekend as Hesperantha cucullata).

      Hy het ook plate Sparaxis elegans geplant en die bolle bemark. ’n Artikel in die destydse Sarie Marais het hom as die “Blommebuhr van die Bokveld” beskryf. Sy seun, Elias, het sy belangstelling in veldplante geërf. ’n Aalwynsoort wat hy eerste versamel het, Aloe buhrii, is na hom genoem.6

      Vir my en al die ander Buhr-kleinkinders was Grasberg ’n wonderwêreld waarvan ons nooit genoeg kon kry nie. Oupa het ’n lushof van blom- en groente­tuine en vrugteboorde geskep en alles in stand gehou ondanks periodieke droogtes. Ek en my gesin het elke jaar een of twee keer op Grasberg gaan kuier waar ons hartlik ontvang is.

      ’n Studenteprins

      Johann Buhr, die oudste kind in die Buhr-gesin, is in 1900 gebore.7 Ek het grootgeword met herinneringe aan “Oom Johann”, soos die Buhr-klein­kinders hom bly noem het. Dit was of hy steeds geleef het hoewel hy reeds in 1940, twee jaar ná my geboorte, dood is. Op Grasberg het feitlik elke mens ’n staal­tjie oor hom vertel. My neef, Hermann Spangenberg, later professor in sielkunde aan die Universiteit van Wes-Kaapland, onthou dit so: “Sy geni­aliteit en nederigheid was so oorweldigend dat hy die lieflingseun van die omgewing was: hy het die natuurlike skranderheid en nederigheid van die mense vergestalt.”

      Oom Johann is Stellenbosch toe gestuur om hoërskool te voltooi en in 1918 het hy hom laat inskryf by die Universiteit van Stellenbosch, wat in daardie jaar ’n volwaardige universiteit geword het. Reeds vroeg het hy bekend geword as iemand met ’n skerp intellek en unieke humorsin. In haar My beskeie deel skryf MER (die skrywer ME Rothmann) dat hy ’n student was van wie almal ’n briljante loopbaan verwag het aangesien hy reeds in sy studentedae as ’n leier beskou is.

      Sy studie was egter nie dadelik suksesvol nie. Hy het eers landbou gestudeer, ná ’n jaar of twee opgeskop en na BA en later regte oorgeslaan. Hy het so min klasse bygewoon dat hy nie toegelaat is om die finale eksamen te skryf nie. Hy het sy ouers telegrafies in kennis gestel met drie woorde: “Eksamens ’n fiasko”.

      Hy het ’n paar jaar by Die Burger gaan werk om geld te verdien. Dit was die begin van ’n verbintenis van amper twintig jaar met die koerant en met Die Huisgenoot. Selfs ná hy in 1930 met tering siek geword het en nie meer ’n voltydse pos kon vul nie, het hy bydraes in die vorm van berigte, artikels en kortverhale gelewer. Danie Hugo verwys in ’n voorwoord by ’n bundel van vroeë Afrikaanse kortverhale na “Johann Buhr se skalkse styl” waarmee hy meer ongenadiglik as voorgangers sy wêreld beskryf.

      Hy het in 1923 na Stellenbosch teruggekeer en gou as ’n uitstaande debatteerder bekend geword. Hy was die inleier van die universiteit se span in die debat met die Oxford Union, die oudste debatsvereniging ter wêreld. In 1925 het hy ’n debatstoer deur die land onderneem saam met Hendrik Verwoerd, wat toe 23 jaar oud was, en LC Steyn, ’n toekomstige hoofregter van Suid-Afrika.

      Hulle het op dertien dorpe in al vier provinsies teen mekaar gedebatteer. Met die uitsondering van Middelburg, Kaap, en Springs was die sale stampvol. Op Kroonstad het 700 mense opgedaag.

      In 1924 is hy tot studenteraadsvoorsitter verkies. Op Maandag 4 Mei 1925 het Edward Windsor, die Prins van Wallis en aangewese Britse troonopvolger, op Stellenbosch aangekom as deel van sy amptelike besoek aan Suid-Afrika. Oom Johann moes die prins namens die studente verwelkom. Voor die studenteraad finaal die studente se program goedgekeur het, was daar ’n warm debat oor die manier waarop die prins ontvang moes word.

      In ’n brief aan oupa het oom Johann die twee weke voor die prins se besoek so beskryf:

      Hulle wou eenvoudig haarfyn weet net wat ons gaan doen en net hoe ons dit gaan doen … Net voor die besoek het die eerste minister die studenteraad se program goedgekeur.

      Op die dag van die besoek het groot opgewondenheid geheers, maar een persoon was afwesig toe die geleentheid begin: Johann Buhr. Sy vriende het hom vas aan die slaap gevind in sy kamer in Wilgenhof. Hulle het hom inderhaas na die plek gebring waar die ontvangs was. Die Cape Times het die volgende dag berig:

      Daar was ’n briljante toespraak deur die jong student wat gekies is om die woord namens hulle te doen. Dit was so goed dat ’n mens die voorspelling kan waag dat Suid-Afrika nog baie sal hoor van mnr. J Buhr, wat aangewys is om die taak te verrig.

      Die toespraak moet gelees word teen die agtergrond van die bykans histeriese wyse waarop oor die prins se toer berig is. Die hinderniswedren waaraan die prins, ’n geesdriftige perderuiter, deelgeneem het, het ’n opspraakwekkende gebeurtenis geword. Hy het van sy perd geval en sy sleutelbeen beseer. СКАЧАТЬ