Ena Murray Keur 8. Ena Murray

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ nie. Jy weet waar Carlyle is, Anton!” sê sy uitdagend, haar hande in vuisies gebal.

      Dieselfde siniese glimlaggie van netnou raak weer aan sy mondhoeke, maar sy oë is staalgrys van hardheid toe hy sarkasties buig. “Jy doen my ’n groot eer aan om my daarvan te beskuldig dat ek die vertroue van ons gasheer het, Irma.”

      Sy pers haar lippe saam, terwyl die woede hoër in haar oplaai. “Kan jy dit ontken?” Hy antwoord nie en haar stem verander skielik. Dit raak smekend, sag pleitend. “Anton, as jy dalk besig is om toneel te speel, kan jy dit nie los wanneer ons twee alleen is nie? Hier is niemand naby wat jou sal hoor nie. Vertel my asseblief waar Carlyle is en wat met hom gebeur het! En hoekom is jy soms so heeltemal anders as die man …”

      “Ja?”

      “As die man wat ek gedink het jy is,” voltooi sy haar sin fluisterend.

      ’n Skaars merkbare stuwing gaan deur sy liggaam, maar andersins bly sy gesig onpeilbaar. Hy antwoord haar egter nie, en sy vervolg sag, steeds pleitend: “Is hierdie … hierdie vreemdeling wat nou voor my staan die werklike Anton de Woud?”

      Hy keer sy rug skielik op haar en sê dan oor sy skouer: “Ek kan jou ongelukkig nie help nie, Irma. Ek kan jou die inligting wat jy verlang, nie gee nie.”

      Hy begin wegstap, en terwyl sy roerloos na die breë rug staar, flits die beeld van Emerit voor haar verby. Dan kom daar skielik lewe in haar lam ledemate, en sy hardloop agter die verdwynende gestalte aan. Haar oë gloei toe sy hom bereik en reg voor hom tot stilstand kom. Haar vuisies slaan teen sy breë bors en die trane stroom oor haar wange, terwyl sy wild uitroep: “Jy weet wat van Carlyle geword het! Jy weet, maar jy wil nie sê nie! Julle het hom vir ’n proefkonyn gebruik! Julle het die een of ander afgryslike eksperiment op hom uitgevoer!”

      “Bly stil!” Sy vingers sny in haar boarms in, en sy oë klief soos twee dolke deur haar.

      Maar Irma is buite haarself.

      “Dis waar! Ek kan in jou oë sien dis waar! En jy, jy het dit gedoen! Ek … ek dink ek … haat jou!”

      Anton verbleek, en dis of haar woorde hom lamslaan. Sy hande gly van haar arms af en val slap terug langs sy sye. ’n Oomblik staar hulle mekaar in geskokte swye aan, terwyl haar laaste woorde soos ’n swaard tussen hulle hang. Dan breek ’n rou snik oor haar lippe, en sy swaai om en begin in die rigting van die huis terughardloop sonder om een keer om te kyk.

      Toe Irma eindelik haarself tot so ’n mate reggeruk het dat sy dit kan waag om na Emerit se kamer te gaan, voel sy opnuut geskok oor die ouer meisie se toestand wanneer sy langs die bed tot stilstand kom en op die bleek gesig afkyk. Emerit huil nie meer nie, maar dis of daar skielik ’n belangeloosheid oor haar neergesak het. Sy lê en staar na die plafon asof sy nie van Jan en Irma se teenwoordigheid bewus is nie. Jan wink woordeloos, en Irma volg hom die kamer uit. “Ek het opgemerk dat sy sterk tot Carlyle aangetrokke voel, maar ek het nie besef dat sy hom werklik so liefhet nie,” merk hy op toe hulle die gang afstap.

      Irma knik.

      “Ja. Ek dink Emerit het die eerste keer in haar lewe iemand werklik lief. Ek voel vir haar so innig jammer.”

      En ek voel vir jou ook jammer, kindjie – baie jammer, dink Jan in sy enigheid, maar ag dit wyslik om dit nie hardop uit te spreek nie. “Laat ons maar hoop dat Carlyle terugkeer – en dat alles reg is,” sê hy dan net stil, en Irma swyg.

      Dit het tyd geword vir aandete, tyd ook om bed toe te gaan. In die nag het Irma rusteloos gelê en rondrol, haar ore vir elke moontlike geluidjie gespits, totdat sy later vermoeid ingesluimer het. ’n Nuwe môre begin dan oor die eiland ontwaak, nog ’n dag waarin gehoop en gebid sal word, want … Carlyle het nog nie teruggekeer nie.

      Irma is die volgende oggend amper te bang om Emerit se kamer binne te gaan. Toe sy die kamer binnestap, staan Emerit voor haar venster, haar oë gerig op die lae rantjie wat van hier af sigbaar is. Maar voordat Irma iets kan sê, spring Emerit haar in ’n doodse stem voor: “Ek weet hy is nog nie terug nie.”

      Irma stap vinnig nader, maar toe sy langs Emerit staan, het sy meteens geen trooswoorde of woorde van bemoediging nie. Dis of die hoop ook skielik in háár hart gesterf het.

      “Hy word in daardie koppie gevange gehou,” hoor sy Emerit langs haar sê, en sy vra fluisterend: “Hoe weet jy so seker?”

      “Ek weet. Hy … hy het gesê dat die laboratorium daar is, en ek weet dat hulle daar besig is om … om die toetse op hom uit te voer.”

      Emerit se stem is toonloos. Die histerie van die vorige dag het verdwyn. Maar dis juis die vreemde kalmte waarmee sy praat wat Irma oortuig dat Emerit reg is. Sy sien hoe haar hande die ystertralies voor haar venster krampagtig omklem, en daar kom meer lewe in haar stem toe sy vervolg: “Hy is so naby – en tog so ver, so onbereikbaar ver … Carlyle …”

      Irma sluk haar trane dapper weg en neem die meisie aan die arm. “Jy moet jou begin aantrek. Dis amper tyd vir ontbyt,” sê sy sag, en Emerit kyk haar nou die eerste keer direk aan.

      “Ja, ek moet aantrek, want ons moet gaan eet, sodat hulle vet proefkonyne vir hul eksperimente kan hê.”

      Irma deins onwillekeurig terug vir die koelbloedige manier waarop sy dit sê.

      “Moenie, Emerit,” fluister sy hees.

      “Dis tog die waarheid. Wat sal dit help om dit langer weg te praat? Soos Carlyle verdwyn het en nie sal terugkeer nie, so sal ons ander ook die een na die ander van die toneel verdwyn. Ek wonder wie volgende op die lys is,” sê sy, en voeg by: “Ek hoop dis ek.”

      “Emerit! Asseblief!”

      “Ja, ek hoop dis ek,” herhaal sy asof sy Irma se ontstelde uitroep nie gehoor het nie. “Hoe gouer alles verby is, hoe beter. Daar is geen sin meer in om te hoop nie, want daar is vir ons geen redding nie. Daar is slotte aan ons deure en tralies voor ons vensters. En daar buite …” Sy beweeg weer nader na die venster. “En daar buite is hekke wat nie kan oopgemaak word nie. Ons is in ’n tronk en elkeen van ons kamers is ’n sel – ’n dodesel.”

      “Hou op! Hoor jy my – hou op!” bars Irma skor uit. Sy gryp Emerit aan die arm en skud haar heftig. “Jy … jy sal my van my verstand af maak as jy met daardie soort praatjies volhou!”

      “Miskien sal dit nog die beste wees. Dan sal jy nie besef wat met jou gebeur wanneer hulle jóú die dag kom haal nie.”

      “Gebeur? Wat … wat sal gebeur?” vra Irma bevrees. Emerit draai haar kop terug na Irma.

      “Het jy dan van die muis vergeet?”

      “Die … die muis?”

      “Ja, die muis wat Carlyle doodgemaak het. Dit was so groot soos ’n kat. En jy het gehoor wat Carlyle vertel het van die supermenseras wat die professor en Anton besig is om te teel. Die muis was een van hul proefdiere. Toe het Carlyle hom doodgeslaan en … en hy word nou in die plek daarvan gebruik.”

      “Emerit! Jy praat … afgryslike goed!”

      “Maar dis nietemin waar. Ek weet dis waar.”

      Irma wring haar hande inmekaar. “Maar daar is nog geen klinkklare bewyse dat dit is soos wat jy nou daar sê nie …” probeer sy desperaat, maar Emerit val haar beslis in die rede.

      “Wat СКАЧАТЬ