Regters oor gister. Ena Murray
Чтение книги онлайн.

Читать онлайн книгу Regters oor gister - Ena Murray страница 6

Название: Regters oor gister

Автор: Ena Murray

Издательство: Ingram

Жанр: Эротическая литература

Серия:

isbn: 9780624075387

isbn:

СКАЧАТЬ het gedink vanaand, maar … dit sal miskien laat word en dan moet sy alleen terugry woonstel toe. Sy hét gesê die hele naweek pas haar … Mag ek haar nie maar vra om die naweek by ons oor te bly nie?”

      Anita aarsel effens. Sy weet wat haar dogter beoog. ’n Vreemdeling in die huis sal die byna onafwendbare woordewisseling tussen pa en dogter uitstel. Sy weet haar man sou liewer dit wou afhandel, maar sy besluit om haar aan haar dogter se kant te skaar.

      “Natuurlik, my skat. Gee haar telefoonnommer vir my, dan bel ek haar self en nooi haar sommer vir die hele naweek.”

      Toe Lorna Verbeuk haar naweektassie pak, is sy vol bedenkinge oor die komende naweek. Maar Mignon se ma het haar onverhoeds betrap en sy kon aan geen oortuigende rede dink om nie die gulle uitnodiging te aanvaar nie.

      Toe sy haar tassie toeknip, draai sy terug en kyk lank na die foto wat op haar spieëltafel staan. Dan tel sy dit op, trek die boonste laai oop en sit dit daarin. Miskien is dit beter as dit ’n tyd lank nie op die spieëltafel staan vir enigeen om te sien wat miskien by haar kamer kan instap nie. Sy gaan eers hierdie naweek die Prellers deurkyk. Ná hierdie naweek sal sy weet … Maar of dit goed is om sekerheid te vind, weet sy nie so mooi nie.

      Fred Preller se gesig wys nie dat hy sou verkies het dat daar nie hierdie naweek ’n gas aan huis is toe Mignon met haar dosent die sitkamer binnestap. Haar ouers se verwelkoming is gul en Mignon sug verlig. Haar hart word ’n bietjie ligter. Dit was swaar om Eugenie alleen in die koshuis agter te laat. Wat sy egter nie geweet het nie, was dat haar pa ook intussen die Bothmas gebel het.

      “Eugenie is nog onmondig, Adolf. Ek glo jy moet jou gesag laat geld en haar eenvoudig dwing om huis toe te kom. Ja, ek weet dit sal nie lekker wees nie, maar sy is jul dogter. Sy was dit twintig jaar lank en is dit nog, of sy dit wil weet of nie. Dit kan nie so voortgaan nie. Gaan haal haar en bring haar die naweek huis toe en praat kaalkop. Ek het Mignon verbied om haar weer na ons te bring alvorens sy nie eers weer by haar ouerhuis was nie. Jammer, vriend, dat ek en Anita nog nie by julle was nie. Ons sal so gou moontlik probeer om daar uit te kom, maar julle weet julle is ook altyd welkom by ons. Ons wil nie indring nie, want ons weet dis ’n baie teer saak by julle, maar as ons kan help, weet jy ons sal dit met graagte doen. Eugenie is ’n te oulike dogter om op so ’n manier te verloor. Sterkte, Adolf, en groete vir Marie.”

      Dis ’n vreemde, onbekende Adolf Bothma wat Eugenie op hierdie oomblik voor haar in die koshuis se sitkamer sien staan. Nie alleen is sy hele houding en optrede anders as normaalweg nie, maar hy lyk ook anders – ouer en gryser met nuwe, diep kepe op die voorkop en om die oë en mond.

      “Ek het jou kom haal.”

      “Waarheen?”

      “Waarheen anders as huis toe? Gaan pak in. Ek wag.”

      “Ek gaan nie …”

      “Ja, jy gaan. Ek sê so. Jy kom hierdie naweek huis toe – na die plek waar jy twintig jaar lank onderdak en versorging en liefde gekry het. Dit was twintig jaar goed genoeg, dis hierdie naweek ook goed genoeg vir jou.”

      “Dis nie wat ek …”

      “Dis die indruk wat jy by ons laat, Eugenie. Dat ons nou nie meer goed genoeg vir jou is nie.”

      Haar oë rek in ontsetting. “Pa … e … julle weet dis nie hoekom ek nie wil … huis toe kom nie.”

      “Ons kan al jou redes oor die naweek by die huis bespreek. Gaan pak in.” Toe draai Adolf met ’n bloeiende hart om en stap uit na sy motor waar Eugenie haar kort daarna stilswyend by hom aansluit.

      En vir ’n oomblik langer as wat nodig is, kyk Fred Preller in die naweekgas se oë voordat hy met ’n ligte, verwarde fronsie wegkyk. Lorna Verbeuk se ooglede fladder vlugtig en dan keer haar blik na die deur waar ’n lang man sy verskyning gemaak het. Mignon glimlag van oor tot oor, trek haar broer dieper die vertrek in. Sy weet sommer dit is die begin van ’n mooi vriendskap.

      Wat maak dit saak as Lorna Verbeuk agt jaar ouer as Steve is? Dis beter dat sy keuse op so ’n vrou val as op een van die jonger vroue wat hy van tyd tot tyd uitneem, gelukkig nie met een ernstig sover nie.

      Dit word ’n aangename aand en as die gas bewus word van ’n sekere spanning, laat sy niks blyk nie. Die geselskap gaan grotendeels oor die buiteland en die plekke waar Lorna gestudeer het. Fred en Anita Preller is duidelik beïndruk deur hul gas en Fred stel vrae wat sy vrou ietwat verbaas.

      “Wanneer het u dan toe tyd gekry om te trou?”

      Lorna lag. “Terwyl ek in Frankryk was. My oorlede man was daar aan die ambassade verbonde. Hy is ’n jaar later oorlede.”

      “Ag nee! Was julle maar so kort getroud?”

      “Ja. Hy was al siek toe ons getroud is. Ek het geweet hy gaan sterf.”

      “Jy is ’n baie moedige mens, mevrou.”

      “Nee. Ek het hom net lief genoeg gehad. En noem my asseblief Lorna.”

      Steve gee ’n skewe laggie. “Dis darem ’n baie subtiele manier om uit te vind hoe oud sy is, Pa! Tien uit tien!”

      Fred kry ’n effense kleur, maar Lorna antwoord reguit sonder enige selfbewustheid: “My ouderdom is geen geheim nie. Ek is ses-en-dertig – en in alle beskeidenheid sal dit teen my beginsels wees om u op u voorname te noem.” Fred Preller knik goedkeurend, lyk meteens meer ontspanne en hy tel die wynkraffie op. “Ons is baie bly om jou vanaand hier by ons te hê, Lorna. Ons dogter het ’n groot bewondering vir jou. Ek verstaan nou hoekom. Ons sal bly wees as jy van nou af meer van ons gasvryheid gebruik sal maak.”

      “Baie dankie. Ons kyk maar wat die toekoms bring.” Onder die bedekking van die tafeldoek sien niemand dat die gas se hande bewend inmekaar sluit nie; weet niemand dat sy nie heeltemal so selfversekerd is as wat sy voorkom nie. Hulle kan nie op haar gesig sien dat wanneer sy van die toekoms praat, haar gedagtes by die verlede is nie; dat herinneringe soos ’n vloedgolf op hierdie oomblik in haar slaan en breek nie.

      As een paar oë tog iets vreemds agterkom, ietwat verbaas die kloppende spiertjie aan die kant van die gesig gewaar en daaroor wonder, laat Steve niks blyk nie en vul hy hul gas se glasie en lig syne omhoog.

      “Ons drink op jou eerste kuiertjie by ons. Mag dit die eerste van baie wees.”

      Hy het half en half die besoekie verwag toe sy kamerdeur laat die aand nadat almal al bed toe is, skielik oopgaan en ’n gestaltetjie in haar nagdingetjie haar verskyning maak. Sy lig is ook al af, maar hy lê nog wakker teen die kussings gestut en wonder oor ’n paar dinge wat vir hom vanaand vreemd was. Sy pa se nuuskierigheid oor die gas. Dit het amper aan ongemanierdheid gegrens. Dis nie sy gewoonte om iemand so in detail oor sy verlede uit te vra nie. In Lorna Verbeuk se geval immers ooglopend glad nie nodig nie. Hy het selfs nie gerus voordat hy nie haar ouderdom gehoor het nie – en eers toe was sy nuuskierigheid bevredig. Steve glimlag. As hy sy pa nie so goed geken het en geweet het dat daar nooit ’n ander vrou vir hom sal bestaan as sy eie nie, sou ’n mens bekommerd kon raak. Maar dat Lorna Verbeuk beslis ’n besonder goeie indruk gemaak het, is seker.

      Dan frons hy weer liggies. Dié betrokke dame is iemand met besondere selfbeheersing. Daar was ’n tydstip toe hy kon sweer dat sy hewig ontsteld was, hoewel hy nie nou kan dink wat dit kon veroorsaak het nie. Die aandjie was ’n sukses. Miskien was dit die verwysing na haar oorlede man wat ou wonde weer oopgekrap het. En tog dink hy nie so nie. Hy glo dat die herinnering aan СКАЧАТЬ