Versamelde poësie. D.J. Opperman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ ysterspore

      my in kringe van die stad instuur.

      Teen dakke en skoorstene blink

      die son, soos in ’n leeggeloopte dam

      op bottelskerwe en geroeste sink.

      Eers in slote langs die straat,

      met blou koffiekan en pik

      het ek verbygangers beny, gehaat.

      Toe het ons tot ’n staaldriehoek

      die leë olievate opgestapel –

      bye aan ’n nat bruin heuningkoek.

      En haar hande, soos oor ’n klavier,

      gryp en vou en gryp en vou

      stukke sjokola in blinkpapier.

      Draaisae gil en in my ore

      klink die geklets van beitels,

      die geneul van swart motore.

      Uiteindelik valse syfers neergekrap,

      kon ek uit vet van viskafees

      na ’n paradys ontsnap.

      II

      Na tuine van die nag, waar neonligte blom,

      het ek met haar gevlug; maar by my was

      die vrees – die rekenmeester kom.

      Bo na sterre, soos die grootwiel,

      van sterre na die aarde,

      duisel elke vrou my siel.

      Bioskoop en dans, draak en die fisant

      dra ons op die mallemeul

      nagliks na ’n Feëland.

      ’n Pennieslotmasjien se kake

      spoeg ’n kaartjie na my uit:

      “Wees veral versigtig met geldsake.”

      O die vrees! as die rekenmeester kom

      hoe sal ek kan verantwoord

      en verslag gee van sy eiendom?

      Die dag breek grou: ‘op tafelblad’

      links in my smalle kamer

      ‘staan leë bottels in hul nat’.

      O week na week gebonde

      ’n haas aan die ovale kring

      en agter my ses honde.

      III

      Die hospitaal is wit-gevlak en koel

      as die glaspypie water uit my tap . . .

      tot ek die vrees weer voel.

      Smiddags groei ’n oog uit elke kwas

      en in die nanag gryp ’n vlermuis

      my dae soos ’n tros lukwarte vas.

      ’n Knop het in my keel gekom

      die oggend toe die peerboom

      in die steenkoolerf wit blom.

      O as die rekenmeester kom!

      wat sal ek van sy wêreld

      nog kan wys aan hom?

      Deur tralies wat die tuin omsluit

      kyk ek en my verwarde broers

      verlangend na die stad nog uit:

      hoe deur die reën en laaste lig,

      krukkig soos nat voëls

      loop elke jas met sy gesig.

      Blinkpapier, mallemeul en wiel,

      ’n laphaas en ses honde

      óm en óm . . . die dun spil van die siel.

      Legende van die drenkelinge

      Het water rijst aan ’t hart.

      VONDEL (Noach)

      Toe die eerste los bui oor die aarde val

      het geeneen Hom herken – die kinders het mal

      in die reën gespeel en diep in hul longe

      die klam lug gesnuif of koel op hul tonge

      die druppels laat breek; die oues teen bome

      het stiller gekyk hoe dampe afstoom

      van kors-droë klippe en talmend opstyg

      langs die stamme, die blaarlose twyg:

      Die reën het gekom, die reën

      ná die roep van korhaan en deur nagte aaneen

      die paddas en kriekies.

      Maar later toe die druppels deur

      die rooi hibiskuskelke en piesangblare skeur,

      en uit die watervlies rysmiere twee-twee tou

      teen stele gras en aan die hoogste stengels klou,

      toe sterk fonteine orals uit die splete borrel,

      erdwurms slymrig boontoe kruip, die eerste korrels

      hael die wildevy en -dadel saai, die vlerkie breek

      sodat die bruinpatrys dit spring-spring langs hom sleep,

      bosbokke na mekaar toe draf en bulk en stom

      gaan staan in halwe kringe en met rûe krom

      teen wind; die wolke krys en met geel kloue

      bome uit die aarde ruk, was elke kind en vrou

      en agter al die kalmte elke man bevrees

      vir die ongekende toorn van die Watergees.

      En een, ’n reus uit die verdorwe ras

      wat onverskrokke in sy sondes was,

      het onrustig gedink: “Is dit ons te wagte

СКАЧАТЬ