Versamelde poësie. D.J. Opperman

Чтение книги онлайн.

СКАЧАТЬ

      krysend sy nartjie-rooi snawel

      gesteek in die see.

      Toe styg hy op druppende vlerke en vlug

      met hese gesang

      na die berge terug.

      Grootstad

      Ek sal jou toon die oordeel van die

      groot hoer . . . die vrou wat jy gesien

      het, is die groot stad wat heerskappy

      voer oor die konings van die aarde.

      OPENBARING

      In glanse van die son se ondergang

      sien ek rooklokke van haar hare hang,

      sy wat die snoere van die straat se ligte

      bind om haar hals en smal gewrigte

      en met ons glimlag wat haar dien,

      agt uur in fabriek, masjien.

      Maar as ons in haar arms die hoof

      van digter en profeet beloof,

      beloof om skepe in die oggenduur

      weer om kanaries en kaneel te stuur,

      te sorg dat sy alleen onder die son

      die geheim ken van die groot kanon,

      voel ons tussen heupe van haar skoot

      smoor ons as saad kunsmatig dood

      en deur haar tuimel torings, skure,

      in die eindbrand van die vure.

      In glanse van ’n son se ondergang

      sien ons rooklokke van haar hare hang.

      Nagwaak by die ou man

      Die wind waai waar die otter blink die kuil

      verlaat en teen grasdrifsels snuif en huil,

      fluit uit spelonke van die nag en ruis

      egalig deur basbome om die huis,

      maar tussen balke en vaal mure brand

      ’n kersie in die kamer stil eenkant

      oor sy beroerte-liggaam, soos ’n maan

      oor stukke seilskip teen ’n kaap vergaan,

      waar ander strome aan die wrakhout roer

      en weg van wind-omwaaide rotse voer.

      In ’n riem-oog uit die hoë balke

      rus sy dooie arm . . . ’n oopgespalkte

      boavel hang teen die muur, en horings

      van die groot sterk bokke uit die dorings.

      Karosse op die vloer . . . maar skielik

      uit geel portrette groei die streng blik

      van voorgeslagte, en ek voel die gloed

      wat in hul oë brand, mag in my bloed,

      mag in my lende nie sy einde vind,

      moet verder veg teen tier, teen hierdie wind.

      Hoe vreemd dat almal hier vannag, uit hom

      soos pluimsaad uit ’n ope skede kom:

      hy wat geel stede bou maar in die fyn

      stem van die troffel teen die steen sy pyn

      herken; ’n jongere wat in die nagte

      soos ’n sku dier in die aarde skagte

      grawe; en ’n regter wat sy vonnis vel

      maar snags homself veroordeel tot die sel;

      hoe hulle, anders van mekaar verwyder,

      vannag weer in die eerste skede sluimer.

      “Nou dat die berge, sterre, in hom stort

      en baard en oë riet en water word,

      sien jy in hom die ruie oer-moeras

      waaruit jy kruip en vegtend verder tas.

      Óm jou word alles weer opnuut gevorm:

      die berge styg, die sterre en die storm,

      maar sal weer stort; jy moet geboorte gee

      aan stringe kuile, kranse en die see

      en so aan My; Ek is die skepping, roer

      van poel tot poel, en wee die blinde moer!”

      Was ek vanoggend aan die spruit se kant

      dan spits kristal, verwarde waterplant,

      die ooggat van ’n grot? Uit hamerkop

      hou ek bedags die troebel kuile dop,

      is snags reikhalsend in elk onderdeel

      van die heelal gevange, U geheel

      wat dromend wissel uit die eerste poel

      deur klip en varing na ’n verre doel.

      Ek, sewe selwe in myself gesluit,

      kan nooit met sekerheid oor iets besluit;

      ek: snags ’n doringboom wat op die Plein

      gewaar uit elke vastigheid verskyn

      daar sewe skaduwees, en deur die nagte

      óm my die skimme sien van voorgeslagte

      wat altyd in my skuil . . . en insigte

      wat wissel volgens sewe ligte.

      As die volmaan oor die valleie kwyn

      en alles silwerig verglans, verskyn

      hul op wit hingste in die nek en kyk

      na die ver-land wat voor die enkeling wyk,

      want as ou vegters word ons afgeskif

      soos leë silwer СКАЧАТЬ